สวัสดีครับ เพื่อนๆพี่ Pantip ทุกๆท่าน ผมไม่ได้เล่น ID นี้มานานมากแล้ว แต่วันนี้ผมล็อคอินเข้ามาถามเรื่องนี้โดยเฉพาะครับ ส่วนตัวผมตั้งแต่เด็ก ในทางการแพทย์ไม่เคยลงความเห็นว่าผม เป็นในแบบนี้นะครับ ผมแค่คิดไปเองเพราะดูจากเพื่อนๆเขามาล้อผม ผมเลยคิดไปตามพวกเขาครับ

ปัจจุบันผมอายุ 23 ปี ทำงานอยู่สำนักงานแห่งหนึ่ง เป็นหน่วยงานของรัฐ ซึ่งต้องสอบเข้า และสอบสัมภาษณ์เข้าด้วย เอาละมาเริ่มกันดีกว่าครับ
วันนี้ผมมีข้อสงสัยเกี่ยวกับอาการของโรคของตัวเอง คือตั้งแต่ผมเรียนมาจนถึงช่วงมัธยมต้น ผมจะเป็นคนที่เข้ากับกลุ่มเพื่อนได้ยากมากๆ เพราะว่าเพื่อนไม่ชอบเล่นด้วยกับผม จึงทำให้สมัยประถมผมเป็นคนที่มักเล่นคนเดียว และมักโดนเพื่อนๆล้อเลียนว่า ไอ้เอ๋อ ไอ้ไม่เต็มบาทเสมอ และโดนแกล้งบ่อยมากๆ จนถึงขั้นโดนใช้ให้ไปซื้อของทุกวันไม่งั้นจะโดนบูลลี่ และผมก็เป็นคนไม่สู้คนด้วยนะครับ และเป็นเรื่อยมาจนถึงช่วง มัธยมต้น ช่วงนั้นเริ่มมีเพื่อนเล่นเยอะมากขึ้น จนมาถึงที่ผมมาเรียนต่อในสังคมใหม่ คือเรียน ปวช. ครับ ตอนนั้นรู้สึกว่าเพื่อนเริ่มไม่ค่อยล้อแล้ว อาจจะมีนินทาว่าผมเป็นแบบนี้บ้าง และผมมีเพื่อนและสังคมครั้งแรกก็ตอนเรียน ปวช. นี้ละครับ ชวนไปเดินห้างด้วยกันบ้าง ไปกินเหล้าด้วยกัน โดดเรียนด้วยกัน ไปดูดยากัน (เฮ้ยอันนี้ไม่ใช่ละ) ผมเริ่มคิดอยากมีความรักตอนเรียน ปวส. ตอนนั้นเลยหาจุดเด่นเพื่อให้มีคาแรคเตอร์เป็นของตนเองเพื่อที่จะโดดเด่นในหมู่สาว ผมจึงไปเรียนแบบ พี่เท่งเถิดเทิง และปรับเปลี่ยนคาแรคเตอร์สมัยนั้นใหม่ จนคนหัวเราะทั้งวิทยาลัย พอทำได้ไม่นานคิดดูแล้วว่าการทำแบบนี้มันไม่ใช่ และมิหนำซ้ำมันยังทำให้ตัวเราดูไม่น่าเชื่อถือและดูไม่น่าเคารพในฐานะรุ่นพี่อีก ผมจึงปลดคาแรคเตอร์น่าหัวเราะนี้ออกทั้งหมด ไม่เป็นตัวตลกแล้ว และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ก็ไม่มีใครมาล้อเลียนผมว่าไม่เต็มบาทอีกเลย อาจจะมีบ้างก็แค่สังคมในวิทยาลัยที่เคยเห็นผมในบุคลิกก่อน ผมโดนล้อครั้งสุดท้ายก็ช่วง ปวส.ปี 2 หลังจากที่ผมเลิกบุคลิกอันตลกแล้ว ทั้งคุณครู และรุ่นน้อง ต่างให้ความเคารพผมอย่างมาก อีกทั้งยังมาขอคำแนะนำปรึกษาเรื่องเรียนและเรื่องต่างๆอีก ยิ่งเร็วๆนี้ ผมสอบเข้าหน่วยงานรัฐได้ รุ่นน้องมักมาขอคำปรึกษาผมตลอดเลยครับ

สรุปได้ดังนี้นะครับ ช่วงอนุบาล > ม.3 = โดนล้อ/แกล้งเหมือนกับตอนเด็กเลย แต่ตอนมัธยมจะดีขึ้นบ้าง > ช่วง ปวช. - ปวส. = อันนี้เริ่มมีเพื่อน สถานการณ์ดีขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนให้เกียรติ ล้อเลียนน้อยลง ไปจนถึงช่วงใกล้จบ อันนี้เป็นที่ปรึกษาของเพื่อนๆ และไม่ล้อเลียนผมอีกเลย และยังได้เป็นผู้ที่พาทั้งห้องทำโปรเจคจนเรียนจบทันทุกคน
บุคลิกของผมสมัยเรียนประถม - มัธยมต้น ผมคิดว่าดูคล้ายๆพระเอกในเรื่อง Forest gump น่ะครับ

ตั้งแต่ผมเรียนจบมา ไปจนถึงที่ทำงานปัจจุบันนี้ ไม่เคยมีใครมาล้อผมว่าไม่เต็มบาท อีกเลย แถมเพื่อนสมัยเรียนที่เคยล้อก็กลับมาให้ความเคารพผมอีก ผมกล้าสาบานได้ไม่มีใครล้อผม แถมผมเคยแอบฟังพี่ที่ทำงานคุยกัน ไม่มีแม้กระทั่งคำนินทา มีแต่ชมว่าผมทำงานได้อย่างนั้นอย่างนี้ พี่ๆที่ทำงานก็ต่างชมผมว่าผมมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุ ทำงานก็เก่ง เผลอๆผมเป็นคนสอนพี่ๆที่ทำงานใช้งานระบบคอมพิวเตอร์ด้วยซ้ำ ฯลฯ จนผมลืมปมสมัยเด็กที่โดนล้อแบบนี้ไปแล้ว ว่าตัวเองเคยเป็นคนไม่เต็ม

จนกระทั่งผมมีความคิดว่าอยากจะมีความรัก อยากมีผู้หญิงเป็นเพื่อนคู่คิด สร้างครอบครัวไปด้วยกัน แต่พอเราไปจีบหญิง กลับจีบไม่ติดเลย ผมเริ่มจีบหญิงจริงจังก็ตอนช่วงโควิดน่ะครับ จนทำให้ผมกลับมาคิดว่าในปมที่เคยมีว่า เอ้ยนี่ หรือว่า กรูเป็นคนไม่เต็มบาทแล้วผู้หญิงเธอดูออกว่ะ ผมเลยไปเสิร์ชหาโรคออทิสติก และเอาหน้าตาคนเป็นออทิสติก ไปเปรียบเทียบหน้าตัวเอง แต่ไม่เห็นว่าหน้าตัวเองไปในทางออทิสติกเลย ดูเหมือนคนทั่วไปด้วยซ้ำ

ขอโทษที่ผมเกริ่นเรื่องมายาวนะครับ เลยอยากรู้ว่าคนที่เคยเป็นแบบนี้ โตขึ้นมาจะหายไหมครับ จากประสบการณ์ของผม ผมโดนล้อหนักมากในช่วงเป็นเด็ก แต่พอช่วงวัยรุ่นเป็นต้นมา เหมือนเพื่อนๆให้ความเคารพผมมากขึ้น แถมยังล้อน้อยลงเรื่อยๆ จนปัจจุบันก็ไม่มีใครล้อผมอีกเลย

อีกอย่างหนึ่ง สมัยนี้ผมมีนิสัยชอบคบค้าสมาคมกับคนแปลกหน้ามากๆ เช่น เวลาไปซื้อกับข้าว ผมก็จะมักชวนคนแปลกหน้าคุยเสมอ ไม่ว่าจะเป็นสาวๆ คนหนุ่ม คนแก่ แม่ค้า ช่างซ่อมรถ ตอนนี้ผมพักอยู่หอ ผมก็ผูกมิตรกับคนแถวๆนั้น ขอไลน์มาทำความรู้จักอยู่ร่ำไป

เพื่อนๆคิดว่าไงครับ ส่วนตัวไม่ได้ร้อนใจที่ไม่ได้มีแฟนหรืออะไรนะครับ เพียงแต่สงสัยเฉยๆ เพราะหน้าที่การงานผมตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว ตอนนี้กำลังเข้าคอร์สหัดบุคลิกการเดิน และปรับการแต่งตัวใหม่อยู่ครับ ตอนนี้พอถามคนรอบข้างๆ  ว่าผมดูแปลกๆไปไหม เขาก็ว่าผมไม่ได้ดูแปลกนะครับ