สวัสดีค่ะหนูอายุ19ปี จบม.6แล้วแต่ไม่ได้เรียนต่อค่ะ

พ่อกับแม่แยกทางกันค่ะ หนูอยู่กับคุณตา มีไปอยู่กับคุณพ่อเป็นบางครั้งบางคราว คุณแม่ไปอยู่กทม.ตั้งแต่หนูอยู่อนุบาล ชีวิตวัยประถมหนูโหยหาแม่มาตลอด
จนเริ่มช่วงมัธยมหนูเพิ่งหาช่องทางติดต่อกับแม่ได้ อยากไปหาแม่ที่กทม.ทุกครั้งที่ปิดเทอมแต่โดนแม่ปฏิเสธตลอด อันนี้ช่วงวัยเด็กของหนูค่ะ

จนช่วงต้นปี2020 ลุงโทรมาบอกหนูว่าแม่มีน้อง พอดีกับโควิดมา ทำให้ช่วงปลายปีแม่พาน้องกลับมาบ้าน ตอนแรกแม่ว่าจะกลับไปกทม.อีก แต่ทะเลาะกับพ่อของน้องก่อนเลยตัดสินใจอยู่ถาวร หนูเลยได้รับหน้าที่ให้เลี้ยงน้องค่ะ ตลอดสองปีที่อยู่ด้วยกันมีเรื่องให้แคลงใจกันตลอดเลยค่ะ แอบไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ
หนูไม่สนิทกับแม่ เวลามีเรื่องอะไรหนูเลยจะเล่าให้พ่อกับตาฟังเป็นส่วนมากค่ะเพราะบางทีแม่ชอบเอาเรื่องหนูไปเล่าให้คนอื่นฟัง
คสพ.ของเราเลยห่างกันเรื่อยๆ

อีกเรื่องนึง มีพี่ที่รู้จักเรียกหนูให้ไปช่วยงานแกบ่อยๆมีค่าจ้างให้ด้วย เวลาที่หนูไปทำงานก็จะไม่มีใครพาน้องเล่น น้องก็จะไปกวนแม่ที่เย็บผ้าอยู่ แม่เป็นคนโมโหง่ายค่ะ ตีน้องบ่อยด้วย บางทีหนูกลับมาก็จะเห็นแม่วีนน้อง ทำให้หนูรู้สึกว่าหนูผิดที่ไม่อยู่กับน้องน่ะค่ะ หนูพยายามไม่คิดแล้วแต่หนูอดไม่ได้ ;-;
เดือนเมษานี้ลูกพี่ลูกน้องฝั่งพ่อจะกลับมาจากชลบุรีพ่อเลยบอกให้พาหนูไปทำงานด้วย หนูควรไปใช่ไหมคะ ถ้าหนูไปก็จะเหลือแค่แม่ ตา และน้องค่ะ ตาอายุเยอะแล้วด้วยคงดูแลน้องไม่ได้เท่าที่ควร ส่วนแม่ทำงาน สิ่งที่หนูกังวลคือกลัวแม่อารมณ์ร้าย ตีน้องบ่อยแล้วน้องจะเสพติดความรุนแรงน่ะค่ะ

แล้วหนูรู้สึกว่าถ้าออกไปได้แล้วหนูไม่อยากกลับมาอยู่กับแม่อีก  หนูผิดไหมคะ. ㅜㅜ