กาลครั้งนึง..เคยมีโอกาสได้พบรังนกกระจาบ ที่บ้านปลายนา.......
    พอมองเข้าไปใต้รัง มีลูกนกน้อยๆตัวนึงตกลงมาจากรัง ร้องเสียงเจี้ยวจ้าว..แสบแก้วหูดีนักแล
   "สงสัยมันจะหิวข้าว"

     เราได้ใช้ฝ่ามือโอบอุ้มชูลูกนกกระจาบตัวนี้ขึ้นมาด้วยความเอ็นดู
พร้อมนำกลับมาเลี้ยงดู หาอาหารมาป้อน หานํ้าให้ดื่ม หาขนมให้ทานเสมอ พร้อมให้ความรัก ความอบอุ่น มอบสิ่งดีๆต่างๆที่นกตัวนึงซึ่งไม่เคยได้รับมาตลอด ในช่วงเวลาที่ลูกนกตัวนี้ยังเล็กปีกยังไม่สมบูรณ์ ไม่สามารถพยุงตัวเองให้บินเองได้^^
จนระยะเวลาผ่านพ้นได้ปีเศษ
      นกกระจาบได้โตขึ้นสมบูรณ์แบบ
เราจึงได้ตัดใจปล่อยนกคืนสู่ธรรมชาติ และทันทีที่เราจับตัวนกไว้ เหมือนนกไม่พอใจเราที่เราชอบดุด่าว่ามัน ตอนมันดื้อ.. 

     ใช่..มันจิกเรา อคติต่อเรามาก

เหมือนเราไปทำร้ายจิตใจมันมายาวนานตลอดที่เรามีโอกาสได้เลี้ยงมัน  ...เราก็รู้สึกเสียใจนิดๆ แต่ไม่เป็นไร

   "เจ้าบินไปเถิด" ไปในที่ของเจ้า
เราดูแลเจ้ามาตลอดจนถึงฝั่งฝาแล้ว
บัดนี้...เจ้าจงเลือกอนาคตที่ดีที่สุดของเจ้า เราคงส่งเจ้าได้เพียงเท่านี้

    พร้อมนึกถึงสิ่งดีๆในวันที่เราเคยดูแลกันมา ได้เล่นกัน กินกัน สนุกกันมาตลอดปี จนวันนี้เจ้ากลับลืมความหลังเก่าๆหมดแล้ว....

    ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ได้ดั่งใจเราเสมอ
มีเพียงสิ่งเดียว ที่เรายังมั่นคงต่อเจ้า..
คือเรารักและห่วงเจ้าเสมอนะ ถ้าวันที่เจ้าพร้อมไปก็จงไปให้ลับ ไม่ต้องกลับมา เราจะได้ไม่มีพันธะผูกพันธ์กันอีก

     พร้อม "ปล่อย" นกกระจาบบินจากไปทางทิศตะวันตก อาทิตย์ลาลับขอบฟ้าสีทอง ช่างเป็นภาพที่ประทับใจที่สุดของฉัน
   
     เจ้าบินไปแห่งใด นกเจ้าบินไปแห่งใด  **เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบจริงๆ ลาก่อน..เจ้านกกระจาบน้อย

    และเรื่องราวทั้งหมด ก็ถูกบันทึกไว้ ในปี พ.ศ.2563 ณ.ตำบลเล็กๆตำบลนึง ในจังหวัดฉะเชิงเทรา