ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นนึงที่ตั้งใจเรียนเเต่ไม่ได้ตั้งใจเเบบละเอียดขนาดนั้น ก็เข้าเรียนทุกคาบด้วยความที่เป็นหัวหน้าห้องด้วยเลยที่หน้าที่ภาระมากกว่าคนอื่นนิดนึงที่ต้องตามเพื่อนเช้าเรียน เเต่เราก็มีเพื่อนสนิทที่คอยพากันเข้าเรียนอยู่เเค่พักนึง หลังๆเพื่อนเราก็ไม่ค่อยเข้าเรียน+ส่งงานช้าช่วงเเรกๆเราขยันมากเเต่พอหลังๆเริ่มหมดไฟกับหลายๆอย่าง เเต่เราเข้าเรียนมีทบ้างไม่เข้าบ้างเเต่ที่จำได้คือเข้าบ่อยกว่าเพื่อนสนิทเเน่ๆ งานเราถ้าไม่รีบมากเราก็ส่งหรือทำให้เสร็จทันทีจนถึงวันเกรดออก เราได้เกรด3.62 เพื่อนเราได้ 3.74 เราไม่เข้าใจเลยทำไมเพื่อนถึงได้ดีกว่า ถ้าจะบอกว่าไม่น้อยใจเลยก็คงไม่ใช่เลยค่ตเฟลเลย หมดไฟกับทุกๆอย่างเเล้วจริง มันไม่ใช่เเค่เรื่องนี้หรอก คุณเคยไว้ใจที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครสักคนฟังไหม เเต่เขาไม่สนใจเรา มันเหมือนเราไม่เหลือเพื่อนเเล้ว ทั้งที่เราไว้ใจเขามากอะเวลาเรื่องเขาเรารับฟังตลอด จะมองว่าเรางี่เง่าหรือเอาเเต่ใจหรือชอบอิจฉาเพื่อนก็ได้นะเราไม่โกรธเลย เราก็ไม่ชอบตัวเองเหมือนกันทั้งที่เพื่อนได้ดีเราควรยินดีใช่ไหมเเต่เราพยายามเเล้วไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เหมือนเราไม่อยากมีเพื่อนสนิทเเล้วเอาจริง เราอยากอยู่คนเดียวจริงๆเราไม่อยากทำความรุ้จักกับใครเลยเเต่เราเป็นหัวหน้าห้องทุกอย่างมันเลยต้องทำตัวเฟนลี่ยอมให้ลอกงานกับทุกคน จริงๆเราโคตรอึดอัดเลยเเต่พูดไม่ได้ เราไม่อยากมีเพื่อนเเล้วเอาจริง สิ่งที่เพื่อนจะทักมาหาเราคือขอลอกงานเเค่นั้นเเค่คำว่าหัวหน้าต้องยอมทุกอย่างเลยใช่ไหมโคตรไม่เเฟร์ ถ้ามีเพื่อนเป็นเเบบนี้เราขออยู่คนเดียวเถอะ ขอโทษที่ต้องมาตั้งคำถามเเบบนี้เเต่เราก็ไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟังเเล้ว