เราเปิดแบบนี้มาตั้งแต่ป.3แล้วค่ะตอนนี้ม.3ไปรักษาครั้งแรกที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ครั้งที่สองที่ไปก็ไปที่ขอนแก่นนั่นแหล่ะค่ะเป็นโรงพยาบาลทางจิตสำหรับเด็กตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่ามันคงจะเหมือนหอพักจิตเวชกาฬสินธุ์แต่ไม่เลยค่ะเราแทบจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันทำอะไรไม่พอใจนิดๆหน่อยๆก็ให้เราไปอยู่ห้องแยกบางคนก็โดนฉีดยาแถมขนมต่างๆก็กินได้แค่มื้อเดียวแถมยังให้กินแค่ขนม1ห่อกับนมแค่1กล่องพอเราร้องไห้ก็ไม่ให้เราไปเล่นกับเพื่อนไล่ให้เราไปอยู่ที่ห้องแยกบางครั้งที่เราร้องไห้หรือแยกตัวไปนั่งคนเดียวก็จะไม่ให้เรารับสายผู้ปกครองหรือไม่ให้โทรไปไม่ให้เจอผู้ปกครองเลยแล้วเวลาที่ผู้ปกครองมาเยี่ยมก็ไม่ให้เราร้องไห้หรือบอกกับผู้ปกครองว่าถ้าบอกผู้ปกครองว่าอยากกลับบ้านจะไม่ให้พบผู้ปกครอง แล้วยังมีการตั้งคะแนนอีกถ้าคะแนนไม่ถึงก็ไม่ให้กลับและไม่ให้ออกไปเล่นกับเพื่อน เราไปนั่งร้องไห้ที่ระเบียงทุกวันจนเราวาดตารางปฏิทินไว้แล้วมานั่งขีดทุกวันๆจนเราได้ออกจากโรงพยาบาลก่อนที่เราจะกลับบ้านเราได้ย้ายไปโรงพยาบาลจิตเวชใหญ่เพื่อไปช็อตไฟฟ้า 10วัน รวมแล้วเราอยู่ได้1เดือน10วัน จนกระทั่งวันนี้เราไม่ไหวมากๆเพราะบางครั้งทุกคนในครอบครัวจะขู่เราว่าถ้าซึมอีกจะไปมถาบันนั้น เรารู้สึกกลัวระแวงมากเลยค่ะทั้งร้องไห้ทั้งตัวสั่นปากสั่นเรากลายเป็นคนที่กลัวโรงพยาบาลไปแล้วค่ะเวลาเราโมโหจนร้องไห้เราจะกลัวแล้วก็ระแวงมากๆค่ะ