สวัสดีครับ 

ตามชื่อกระทู้เลยครับ ขอเกริ่นก่อนว่าอายุของผมกับแฟนห่างกันไม่มากครับแล้วแล้วก็ยังวัยรุ่นพึ่งจบมหาลัย ซึ่งพอจบมาผมได้ไปเรียนต่อตปททำให้ต้องอยู่ห่างกันครับ ตอนนี้ผ่านมาได้เกือบสองปีแล้ว(ตอนนี้ยังเรียนไม่จบ)พูดตามตรงครับเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากเลยครับสำหรับความสัมพันธ์ของเรา แต่สำหรับผมเตรียมใจมาแล้วระดับแล้วก็มีเป้าหมายชัดเจน ทำให้ผมไม่ได้โฟกัสเรื่องความสัมพันธ์มากครับ ตรงข้ามกับแฟนผมครับที่ตอนนี้ยังไม่ได้มีงานทำ แล้วยังไม่ได้มีเป้าหมายอะไรชัดเจนครับ ผ่านการคุยกันผ่านมือถือมาได้เกือบสองปี ทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเหล่านี้ 1.ผมเป็นเหมือนโลกทั้งใบของเขา 2.ผมกลายเป็นจุดโฟกัสของเขาแทบจะทั้งวันแทบคืน ซึ่งมันทำให้ผมอึดอัดระดับนึงครับในความคิดผมก่อนมาเคยคุยกันไว้แล้วว่าเราเป็นวัยรุ่นสร้างตัวอยากให้โฟกัสในเรื่องของตัวเอง แล้วก็คอยซัพพอร์ตกันและกันให้ไปตลอดรอดฝั่งครับ พูดตามตรงครับถึงผมจบมาแล้วก็คิดว่าผมคงโฟกัสในเรื่องของตัวเองไม่ได้น้อยลงกว่าเดิมเลย เอาเข้าจริงผมรู้สึกผิดเวลาทะเลาะเฉพาะเรื่องที่ผมไม่ได้โฟกัสเรื่องความสัมพันธ์แล้วละเลยแฟนของผมไปบ้าง เคยตั้งคำถามแล้วคุยกันจริงๆจังๆเรื่องนี้หลายรอบแล้วแต่ว่าทั้งความคิดและพฤติกรรมของเราก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปมากครับ ทำให้รู้สึกว่าเราสองคนนั้นไม่เหมาะสมกันแล้วก็อยากจะเลิกกันครับ แต่ว่าที่มาตั้งกระทู้วันนี้เพราะยังอยากลองขอคำปรึกษาจากหลายๆท่านดู ทั้งความคิดเห็นทั้งมุมมองทั้งวิธีการต่างๆ ยินดีรับฟังหมดครับ เพราะยังอยากพยายามกับความสัมพันธ์นี้อยู่

ขอบคุณครับ

ปล. ถ้าอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมประกอบการพิจารณา ถามได้ครับจะตอบเท่าที่ตอบได้