คือเรามีพี่ชายคนหนึ่ง เมื่อก่อนเราสนิทกันมาก เรารักพี่ขายมากนะ ทะเลาะกันบ่อยตั้งแต่เด็กๆ เมื่อก่อนพี่ก็ดูเหมือนจะรักเรา เวลาไปไหนมาไหนก็เลี้ยง พาไปเที่ยว เล่นเกม ดูหนัง กินหมูกะทะ ขอเงินก็ให้ตลอด ขอเรียนพิเศษก็โอนให้ทันที รับปากจะให้อะไรก็ให้ แต่ทั้งหมดนี้มันได้ผ่านไปแล้ว 5-6 กว่าแล้ว ปัจจุบันเราอยู่มหาลัย
ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีก่อน พี่ชายเราพลาดท้องกับผญคนนึง จนมีลูกแต่งงานกันขึ้นมา ตอนนั้นพี่เราก็ยังเรียนอยู่ แต่แม่เราไม่ให้เอาเด็กออก แต่ทางผญจริงๆอยากเอาออก แต่แม่เราก็พร้อมจะรับผิดชอบ เพราะมันพลาดไปแล้ว รู้ตอนเด็กอายุ 7 เดือน ใครมันจะอยากให้เอาเด็กออก ช่วงเวลานั้นเรากับพี่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แต่ก็ทะเลาะกันแรงขึ้น อาจเป็นเพราะเราชอบเอาแต่ใจก็ได้ เลยทะเลาะกันไปหว่างหนึ่ง อีกใตหนึ่งเราก็รู้สึกน้อยใจด้วยแหละ ที่พี่ไม่ให้ความสำคัญเราแบบเดิมแต่เราก็เข้าใจเพราะเขามีลูกแล้ว เขาก็ต้องอยู่กับภรรยาเขา เราทะเลาะกับพี่ช่วงมอต้นอยู่2ปีกว่า เราไม่คุยกับพี่เลย จนกลับมาคุยกันอีกครั้ง ก็เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้นเหมือนเดิม จนพี่เราไปทำงานที่ตปท.
หลังจากนั้นเราก็โตขึ้นเรื่อยๆ เราพยายามจะโทรหาพี่ให้บ่อย แต่เหมือนพี่จะไม่โทรมาเลย พูดได้ว่าถ้าเราไม่โทรไปเขาก็ไม่โทรมาเลย โทรไปขอเงินก็ไม่ได้ ขออะไรก็ไม่ให้ บอกอะไรก็ไม่เอา เหมือนจะปฏิเสธทุกอย่าง ขัดเราทุกอย่าง อะไรอย่างนั้นอย่างนี้บ้าง แต่เราก็คุยเหมือนเดิม พยายามโทรหา เพราะเราคิดว่ากาลเวลาเปลี่ยนคนมันก็เปลี่ยน แต่แค่ไม่คิดว่าพี่เราจะเปลั่ยนขนาดนี้ เราจำภาพคนคนนั้นที่เมื่อ5-6ปีแทบไม่ได้เลย จนพี่เรากลับมาเมืองไทย ก็ไม่มาหาเรา เราเรียนอยู่ก็ไม่ส้งเงินแม้พ่อกับแม่จะบอกส่งให้น้องบ้างเกือนละ 1-2พันก็ยังดี แต่ก็ไม่ได้ นานานานานนนนนนนนนนทีจะให้ครั้งนึง ก็ทีละ 500-1000 แต่ไม่ให้ประจำหรือปะติดปะต่อ
พี่เรากลับมาวางแพลนจะเที่ยวไปนั่นไปนี่ทุกอย่าง เราแอบฟังโทรศัพท์เขาจะพาลูกไป จะพาไปนั่นไปนนี่ ให้นั่นให้นี่ เราแอบคิดในใจว่าในแพลนชีวิตของเขาเราอยู่ตรงไหน เราอยู่ที่ไหน เขาเคยคิดถึงเราไหม ขนาดตอนเขากลับมาเราบอกจะไปรับ เขายังไม่ให้เราไปรับ บอกไม่ต้องมาจะมาทำไม เขาไม่พาเราไปไหน เหมือนแบบห่างกันไปเหมือนไม่ใช่พี่น้องกันเลย ภาพคนคนนั้นได้หายไปจากหัวเราแบบหายไปเลย จากที่มันเลือนลาง มันก็ได้หายไปเลย จนตอนนี้เราไม่รู้สึกว่าเราไม่มีพี่แล้วอะ เพราะเขาไม่ได้ช่วยเหลือเรา เราปรึกษาอะไรเขาก็ไม่ได้ โทรไปบางทีก็ติดสาย คุยด้วย2-3คำก็วาง ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรา คือมันเหมือนแบบเราไม่ใช่พี่น้องกันเลย
ในความคิดของเรา เราคิดว่าเป็นพี่น้องกันก็ต้องช่วยเหลือกัน ส่งเสียกันเรียน โดยเฉพาะคนเป็นพี่ยิ่งต้องรักน้องไม่ใช่หรอ (เห็นหลายครอบครัวพี่รักน้องมาก เราอิจฉามากเลย) พี่ซื้อโทรศัพท์ให้ พี่พาน้องไปเที่ยว พี่พาน้องไปช้อปปิ้ง ตามใจน้องยังไงก็มี ตัดมาที่พี่เรามันเคยมีแต่มันได้ผ่านไปแล้ว 5-6 ปีที่แล้ว มันเหมือนเราจะมห้ความสำคัญเค้าอยู่ฝ่ายเดียว คอยถามสารทุกข์สุขดิบเกี่ยวกับเขา ช่วยเหลือที่ช้วยได้เพราะเราก็ยังเรียนอยู่ แต่เหมือนเขาไม่ได้มีบทบาทอะไรในชีวิตเราเลย เราก็พยายามที่จะไปสร้างบทบาทในชีวิตเขา แต่ก็เหมือนจะเป็นตัวเกะกะ หรืออาจะเป็นเพราะเขามีครอบครัวแล้วหรอ มันเกี่ยวใช่ไหม เราพยายามคิดแบบนี้ตลอด
คนมีครอบครัวแล้วก็ต้องสนใจครอบครัวตัวเองเป็นหลัก อะไรแบบนี้หรอ พี่เราเลยไม่สนใจครอบครัวทางพ่อแม่เลย ไม่สนแบบไม่สนเลย ไม่ใช่แค่เรา แต่เป็นทั้งพ่อและแม่เลย แต่โฟกัสที่เรามากกว่า เพราะพี่เราเขาก็รักพ่อแม่มากเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ข้วยเหลืออะไรอย่างที่ว่าแหละ
ทุกคนคิดเห็นกันอย่างไร ใครเป็นแบบนี้หรือลักษณะคล้ายๆกันมั้ย
พี่น้องไม่ค่อยให้ความสำคัญเราเท่ากับเราให้ความสำคัญเค้า?
ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีก่อน พี่ชายเราพลาดท้องกับผญคนนึง จนมีลูกแต่งงานกันขึ้นมา ตอนนั้นพี่เราก็ยังเรียนอยู่ แต่แม่เราไม่ให้เอาเด็กออก แต่ทางผญจริงๆอยากเอาออก แต่แม่เราก็พร้อมจะรับผิดชอบ เพราะมันพลาดไปแล้ว รู้ตอนเด็กอายุ 7 เดือน ใครมันจะอยากให้เอาเด็กออก ช่วงเวลานั้นเรากับพี่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แต่ก็ทะเลาะกันแรงขึ้น อาจเป็นเพราะเราชอบเอาแต่ใจก็ได้ เลยทะเลาะกันไปหว่างหนึ่ง อีกใตหนึ่งเราก็รู้สึกน้อยใจด้วยแหละ ที่พี่ไม่ให้ความสำคัญเราแบบเดิมแต่เราก็เข้าใจเพราะเขามีลูกแล้ว เขาก็ต้องอยู่กับภรรยาเขา เราทะเลาะกับพี่ช่วงมอต้นอยู่2ปีกว่า เราไม่คุยกับพี่เลย จนกลับมาคุยกันอีกครั้ง ก็เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้นเหมือนเดิม จนพี่เราไปทำงานที่ตปท.
หลังจากนั้นเราก็โตขึ้นเรื่อยๆ เราพยายามจะโทรหาพี่ให้บ่อย แต่เหมือนพี่จะไม่โทรมาเลย พูดได้ว่าถ้าเราไม่โทรไปเขาก็ไม่โทรมาเลย โทรไปขอเงินก็ไม่ได้ ขออะไรก็ไม่ให้ บอกอะไรก็ไม่เอา เหมือนจะปฏิเสธทุกอย่าง ขัดเราทุกอย่าง อะไรอย่างนั้นอย่างนี้บ้าง แต่เราก็คุยเหมือนเดิม พยายามโทรหา เพราะเราคิดว่ากาลเวลาเปลี่ยนคนมันก็เปลี่ยน แต่แค่ไม่คิดว่าพี่เราจะเปลั่ยนขนาดนี้ เราจำภาพคนคนนั้นที่เมื่อ5-6ปีแทบไม่ได้เลย จนพี่เรากลับมาเมืองไทย ก็ไม่มาหาเรา เราเรียนอยู่ก็ไม่ส้งเงินแม้พ่อกับแม่จะบอกส่งให้น้องบ้างเกือนละ 1-2พันก็ยังดี แต่ก็ไม่ได้ นานานานานนนนนนนนนนทีจะให้ครั้งนึง ก็ทีละ 500-1000 แต่ไม่ให้ประจำหรือปะติดปะต่อ
พี่เรากลับมาวางแพลนจะเที่ยวไปนั่นไปนี่ทุกอย่าง เราแอบฟังโทรศัพท์เขาจะพาลูกไป จะพาไปนั่นไปนนี่ ให้นั่นให้นี่ เราแอบคิดในใจว่าในแพลนชีวิตของเขาเราอยู่ตรงไหน เราอยู่ที่ไหน เขาเคยคิดถึงเราไหม ขนาดตอนเขากลับมาเราบอกจะไปรับ เขายังไม่ให้เราไปรับ บอกไม่ต้องมาจะมาทำไม เขาไม่พาเราไปไหน เหมือนแบบห่างกันไปเหมือนไม่ใช่พี่น้องกันเลย ภาพคนคนนั้นได้หายไปจากหัวเราแบบหายไปเลย จากที่มันเลือนลาง มันก็ได้หายไปเลย จนตอนนี้เราไม่รู้สึกว่าเราไม่มีพี่แล้วอะ เพราะเขาไม่ได้ช่วยเหลือเรา เราปรึกษาอะไรเขาก็ไม่ได้ โทรไปบางทีก็ติดสาย คุยด้วย2-3คำก็วาง ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรา คือมันเหมือนแบบเราไม่ใช่พี่น้องกันเลย
ในความคิดของเรา เราคิดว่าเป็นพี่น้องกันก็ต้องช่วยเหลือกัน ส่งเสียกันเรียน โดยเฉพาะคนเป็นพี่ยิ่งต้องรักน้องไม่ใช่หรอ (เห็นหลายครอบครัวพี่รักน้องมาก เราอิจฉามากเลย) พี่ซื้อโทรศัพท์ให้ พี่พาน้องไปเที่ยว พี่พาน้องไปช้อปปิ้ง ตามใจน้องยังไงก็มี ตัดมาที่พี่เรามันเคยมีแต่มันได้ผ่านไปแล้ว 5-6 ปีที่แล้ว มันเหมือนเราจะมห้ความสำคัญเค้าอยู่ฝ่ายเดียว คอยถามสารทุกข์สุขดิบเกี่ยวกับเขา ช่วยเหลือที่ช้วยได้เพราะเราก็ยังเรียนอยู่ แต่เหมือนเขาไม่ได้มีบทบาทอะไรในชีวิตเราเลย เราก็พยายามที่จะไปสร้างบทบาทในชีวิตเขา แต่ก็เหมือนจะเป็นตัวเกะกะ หรืออาจะเป็นเพราะเขามีครอบครัวแล้วหรอ มันเกี่ยวใช่ไหม เราพยายามคิดแบบนี้ตลอด
คนมีครอบครัวแล้วก็ต้องสนใจครอบครัวตัวเองเป็นหลัก อะไรแบบนี้หรอ พี่เราเลยไม่สนใจครอบครัวทางพ่อแม่เลย ไม่สนแบบไม่สนเลย ไม่ใช่แค่เรา แต่เป็นทั้งพ่อและแม่เลย แต่โฟกัสที่เรามากกว่า เพราะพี่เราเขาก็รักพ่อแม่มากเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ข้วยเหลืออะไรอย่างที่ว่าแหละ
ทุกคนคิดเห็นกันอย่างไร ใครเป็นแบบนี้หรือลักษณะคล้ายๆกันมั้ย