ยาวหน่อยนะคะนี่ย่อสุดๆแล้ว  เป็นการเขียนครั้งแรกเลยทำให้ใครหรือรู้สึกไม่โอเคกับความคิดเรายังไงขอโทษนะคะ
ปัญหามันเกิดที่ว่าเราข้อนข้างเป็นคนที่มีพื้นที่ส่วนตัวค่ะ แต่ก็สนิทกับครอบครัวนะคะ ทุกคนที่บ้านห่วงเรามากเราแทบจะไปไหนทำอะไรกับใครไม่ได้เลยค่ะ จนวันนึงเรารู้สึกไม่โอเคแล้ว เพราะพ่อกับแม่ชอบทะเลาะกัน แล้วพอทะเลาะกันเสร็จก็จะมาลงที่เรา แล้วเราเป็นคนที่ถ้าได้ยินเสียงดังจะมีภาวะตกใจไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันค่ะ แต่จะตกใจแบบมากๆหายใจไม่ออกหัวใจเต้นเร็ว แต่เราก็เคยบอกครอบครัวแล้ว เขามองว่าเราสำออยค่ะ ไม่ว่าเราจะเจ็บจะป่วยอะไรก็ชอบบอกเราเรียกร้องความสนใจ จนเราเจ็บแบบทรุดหรือป่วยจนไม่ไหวจริงๆค่ะเขาถึงจะซื้อยามาให้ แค่ยาค่ะ เราก็ทนมาตลอดทำตามทุกอย่างเดินตามทางที่วางให้จนเข้ามหาลัย เราคิดว่าเราจะมีอิสระ แต่สุดท้ายก็ไม่ค่ะเราอยากออกมามากๆ เราอยู่เขาบอกเราเป็นภาระ พอเราจะไปก็ไม่ให้เราไป แต่ใช้คำว่าห่วง แต่เหมือนเขาห่วงความรู้สึกตัวเองมากกว่า เราไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลยเหล้ายาเราก็ไม่เคยค่ะ พอเราขอทำงานหาเงินมาใช้จ่ายค่ากินค่าน้ำมันตัวเองเขาก็ไม่ให้จนต้องแอบทำออนไลน์ เพราะบางครั้งเราก็ได้เงินบางครั้งก็ไม่ได้จากพ่อแม่ ได้มา100ค่ะ แต่ค่าน้ำมันไปกลับมอมันก็ไม่พอเลยค่ะค่ากินเราอีก เราอายุ20 ปีแล้วค่ะ รู้ค่ะว่าออกมาข้างนอกลำบากแต่อยู่กับที่บ้านทำให้เราเก็บกด เราไม่อยากคุยกับใครเลย ไม่อยากเจอพ่อแม่หรือใครเลยค่ะ เขาบอกเราเห็นแก่ตัวหนีปัญหา  เราขอออกมาเพื่อจะได้ใกล้แล้วก็ไปเรียนสะดวก ซื้อของมาทำงานก็ง่าย แล้วก็สามารถทานข้าวได้อย่างสบายใจ เพราะเวลาอยู่บ้านเราไม่สบายใจเลย ทุกครั้งที่เราเรียนทำงานมาพอเราจะกินข้าวหรือพึ่งได้กินหลังจากไม่ได้กินอะไรเลย เขาจะชอบใช้เราบ่นเราว่าเราว่าเอาแต่กินไม่ทำนั่นนี่ พอบอกขอกินแปบนึงก็บอกคนเรามันต้องทำได้หลายอย่างพร้อมกันสิ ทุกครั้งทุกวันเลยค่ะที่เรากินยกเว้นไม่มีใครอยู่บ้านเราถึงจะกินได้เต็มอิ่ม เรื่องการแต่งตัวด้วยแค่เราชอบสีดำสีโทนเข้มเขาก็ห้ามเราใส่แต่งตัวแบบไหนแทบจะไม่ได้เลยบอกว่าเราแปลกผิดปกติ เราแค่ชอบทำอะไรคนเดียวแต่เราก็มีเพื่อนมันแปลกตรงไหน....จนบางครั้งมันกดดันตัวเองค่ะว่าเราแย่จริงๆ พอวันนึงตัดสินใจขอออกมาเขาก็เอาแต่บอกตัดพ้อกับเราตลอดว่าเราไม่รักพ่อแม่อยากหนีอยากตัดพอตัดแม่ เราแค่อยากมาเรียนอยากทำงานเราผิดหรอคะ เราเรียนวาดรูปค่ะงานมันก็เยอะแล้วเราต้องขนเฟรมกับมาบ้านมันก็วุ่นวาย อันตรายมากๆ เราแค่อยากทำตามใจตัวเองบ้างอยากใช้ชีวิตที่ควรได้ใช้มันถึงขั้นตัดพ่อตัดแม่เลยหรอเราผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ เขาบอกเราไม่เคยสนใจใครเลยเราไม่เสียใจเลย เราเสียใจค่ะพอเราร้องไห้เขาบอกเราพยาบามทำตัวน่าสงสาร เรากลั้นน้ำตาไม่ได้จริงๆค่ะ พอเราไม่ร้องบอกว่าเราไม่สนใจ....เราเหนื่อยมากเลยค่ะยิ่งอยู่ ยิ่งทำให้เราหมดกำลังใจไม่อยากเรียนไม่อยากเจออยากคุยกับใครเลยค่ะ