มาช่วยกันวิเคราะห์สถานการณ์กันหน่อยนะคะ
เราพาแม่ไปหาหมอ แล้วมีการผ่าตัด พอถึงระยะพักฟื้น จนเกือบจะได้เวลากลับบ้าน เค้าก็มาราวด์คนไข้ตามรอบปกติเราก็ทำกายภาพแม่ อยู่ๆเดินเข้ามาแล้วถามว่าใครเป็นคนทำ แบบดุนะ เราแบบมองหน้ากับพยาบาลลอกแลก เลยในใจก็คิดว่า ทำไรผิดวะ แต่ไม่มีใครตอบอะไร สักพัก หมอพูดว่า หมอชอบนะครับ เรานี่แบบ เฮ้ยแบบนี้ก็ได้หรอ
เวลามาราวด์คนไข้ มาดูเราทำกายภาพ ก็จะคอยแบบ ดุว่า ระวังหลังนะ นอนเยอะๆนะ ประมาณนี้
ครั้งที่สองที่เจอกัน
เดินเข้าห้องมาแล้ว ยืนจ้องหน้าเราพักกกกหนึ่ง จนตกใจว่า มีอะไรอยู่ข้างหลังเรารึเปล่า
ครั้งที่สามที่เจอกัน
เราเดินผ่านเค้า เพราะต้องลงไปซื้อของข้างล่าง
แต่เราทำเป็นไม่เห็นเค้า
เราเดินลงบันไดไปกดซื้อขนมที่ตู้ชั้นล่าง
ก็ไม่อะไรนะ
แต่พอเดินกลับมา เราตกใจมากที่เห็นเค้ายืนอยู่หน้าลิฟต์
อธิบายก่อน ที่นี่มีทางขึ้นลงหลัก 1 ทาง มี ลิฟต์ กับบันได เป็นทางขึ้นลง
แต่ลงมาจะมีทางแยก 2 ทาง เท่านั้น เพราะฉะนั้นยืนรอหน้าลิฟต์จะต้องเจอแน่ๆ ถ้าเราเดินกลับมาหรือกำลังลงมา
เราตกใจนะ แต่เราก็นิ่งพอที่จะยืนมองเค้าว่าลงมาทำอะไร เมื่อกี้ยังนั่งเขียนรายงานอยู่ข้างบนอยู่เลย
สักพักเริ่มหันซ้าย ชะเง้อไปทางซ้าย และเดินไปมองทางลงบันได
เค้าไม่ทันสังเกตุหรอกนะว่าเรายืนอยู่ข้างหลัง พอเห็นเราเท่านั้นแหละ ดิ่งเข้าลิฟต์เลยจ้า เราก็ขึ้นลิฟตมากับเขานะแต่ไม่พูดอะไร แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ อยู่ในลิฟต์เค้าก็เปิดเสียงโทรศัพท์ด้วยนะ ดูเสียอาการอ่ะ เราก็ขำนะ ตลกอ่ะนึกถึงคนที่เนี้ยบๆนิ่งๆ แล้วเสียอาการออกไหม ขำนะ นี่ไม่ได้แกล้งนะ ถ้าจะคุยก็ทักก็ได้ ไม่ต้องเล่นใหญ่
ครั้งที่สี่
มาราวด์ห้องอีกตามเคย เหมือนเดิมคือจ้องเรานานมากกกกกก และมองเราตั้งแต่หัวถึงเข่า ไม่ถึงเท้านะ เพราะเค้าเงยหน้าขึ้นมาก่อน แล้วถามเราว่า เหมือนเราเจอกันนะ แต่นี่ก็ตีมึนนะ อย่างซึนเลย ไม่ยอมตอบด้วย จนเค้าต้องเปลี่ยนคำถาม ว่ามาเมื่อไร แม่เป็นอะไร ขอดูอาการหน่อย ที้งๆที่ไม่ใช่เจ้าของไข้โดยตรง
ครั้งที่ห้า
เราเดินสวนกัน เราเห็นแหละ แล้วเค้าก็โยนทัมเบลอร์ลงพื้นเราเห็นนะ ถ้าอยากทักก็เรียกก็ได้นะคะ สงสารทัมเบลอร์จะเป็นรอย
ครั้งล่าสุด
เรานั่งรอตรวจอยู่ แต่คนละฝั่งกับของเค้านะ นั่งเล่นโทรศัพท์นู่นนี่ อยู่ๆเราก็หันไปทางด้านข้าง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหันไป แล้วก็ไปเจอสายตาคู่หนึ่งจ้องอยู่ เราเห็นนะ เค้าทำหน้าตกใจ และหันข้างหลบสายตาทันที เราก็เฮ้อ ตกใจอะไรนักหนา นี่ไม่ใช่ผีนะ
จบค่ะ
เพื่อนๆว่าเค้าคิดยังไงกับเรา
หมอคิดยังไงกับญาติคนไข้
เราพาแม่ไปหาหมอ แล้วมีการผ่าตัด พอถึงระยะพักฟื้น จนเกือบจะได้เวลากลับบ้าน เค้าก็มาราวด์คนไข้ตามรอบปกติเราก็ทำกายภาพแม่ อยู่ๆเดินเข้ามาแล้วถามว่าใครเป็นคนทำ แบบดุนะ เราแบบมองหน้ากับพยาบาลลอกแลก เลยในใจก็คิดว่า ทำไรผิดวะ แต่ไม่มีใครตอบอะไร สักพัก หมอพูดว่า หมอชอบนะครับ เรานี่แบบ เฮ้ยแบบนี้ก็ได้หรอ
เวลามาราวด์คนไข้ มาดูเราทำกายภาพ ก็จะคอยแบบ ดุว่า ระวังหลังนะ นอนเยอะๆนะ ประมาณนี้
ครั้งที่สองที่เจอกัน
เดินเข้าห้องมาแล้ว ยืนจ้องหน้าเราพักกกกหนึ่ง จนตกใจว่า มีอะไรอยู่ข้างหลังเรารึเปล่า
ครั้งที่สามที่เจอกัน
เราเดินผ่านเค้า เพราะต้องลงไปซื้อของข้างล่าง
แต่เราทำเป็นไม่เห็นเค้า
เราเดินลงบันไดไปกดซื้อขนมที่ตู้ชั้นล่าง
ก็ไม่อะไรนะ
แต่พอเดินกลับมา เราตกใจมากที่เห็นเค้ายืนอยู่หน้าลิฟต์
อธิบายก่อน ที่นี่มีทางขึ้นลงหลัก 1 ทาง มี ลิฟต์ กับบันได เป็นทางขึ้นลง
แต่ลงมาจะมีทางแยก 2 ทาง เท่านั้น เพราะฉะนั้นยืนรอหน้าลิฟต์จะต้องเจอแน่ๆ ถ้าเราเดินกลับมาหรือกำลังลงมา
เราตกใจนะ แต่เราก็นิ่งพอที่จะยืนมองเค้าว่าลงมาทำอะไร เมื่อกี้ยังนั่งเขียนรายงานอยู่ข้างบนอยู่เลย
สักพักเริ่มหันซ้าย ชะเง้อไปทางซ้าย และเดินไปมองทางลงบันได
เค้าไม่ทันสังเกตุหรอกนะว่าเรายืนอยู่ข้างหลัง พอเห็นเราเท่านั้นแหละ ดิ่งเข้าลิฟต์เลยจ้า เราก็ขึ้นลิฟตมากับเขานะแต่ไม่พูดอะไร แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ อยู่ในลิฟต์เค้าก็เปิดเสียงโทรศัพท์ด้วยนะ ดูเสียอาการอ่ะ เราก็ขำนะ ตลกอ่ะนึกถึงคนที่เนี้ยบๆนิ่งๆ แล้วเสียอาการออกไหม ขำนะ นี่ไม่ได้แกล้งนะ ถ้าจะคุยก็ทักก็ได้ ไม่ต้องเล่นใหญ่
ครั้งที่สี่
มาราวด์ห้องอีกตามเคย เหมือนเดิมคือจ้องเรานานมากกกกกก และมองเราตั้งแต่หัวถึงเข่า ไม่ถึงเท้านะ เพราะเค้าเงยหน้าขึ้นมาก่อน แล้วถามเราว่า เหมือนเราเจอกันนะ แต่นี่ก็ตีมึนนะ อย่างซึนเลย ไม่ยอมตอบด้วย จนเค้าต้องเปลี่ยนคำถาม ว่ามาเมื่อไร แม่เป็นอะไร ขอดูอาการหน่อย ที้งๆที่ไม่ใช่เจ้าของไข้โดยตรง
ครั้งที่ห้า
เราเดินสวนกัน เราเห็นแหละ แล้วเค้าก็โยนทัมเบลอร์ลงพื้นเราเห็นนะ ถ้าอยากทักก็เรียกก็ได้นะคะ สงสารทัมเบลอร์จะเป็นรอย
ครั้งล่าสุด
เรานั่งรอตรวจอยู่ แต่คนละฝั่งกับของเค้านะ นั่งเล่นโทรศัพท์นู่นนี่ อยู่ๆเราก็หันไปทางด้านข้าง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหันไป แล้วก็ไปเจอสายตาคู่หนึ่งจ้องอยู่ เราเห็นนะ เค้าทำหน้าตกใจ และหันข้างหลบสายตาทันที เราก็เฮ้อ ตกใจอะไรนักหนา นี่ไม่ใช่ผีนะ
จบค่ะ
เพื่อนๆว่าเค้าคิดยังไงกับเรา