เนื่องด้วยลูกชายวัยอนุบาล ไปเรียนอ.1 โดยที่ลูกไม่มีพื้นฐานอะไรเลย เขียนไม่เป็นอ่านยังไม่ออก เพิ่งหัดจับดินสอได้เท่านั้น และในวันที่ไปเรียนสัปดาห์แรกคุณครูให้ระบายสีค่ะ และครูบอกว่าถ้าใครทำช้าจะถูกทำโทษ ปรากฎว่าลูกดิฉันกับเพื่อนอีกสองคนทำช้าที่สุด ครูก็ให้คนอื่นออกนอกห้องหมด เหลือไว้สามคน และปิดประตูห้องเรียนไว้ค่ะ ลูกก็ร้องไห้ จนครูพอใจก้อเปิดประตูให้ และเมื่อกลับมาบ้านก็ได้บอกว่าไม่อยากไปโรงเรียน เลยเค้นถามจนเล่าให้ฟัง และหลังจากนั้นไม่กี่วันโรงเรียนก็ปิดเพราะโควิดระบาด  และในทุกวันลูกก็จะกลัวตลอดตอนถ่ายหนักก็จะให้เปิดประตูกว้างๆไว้ แม้กระทั่งแม่เข้าไปอาบน้ำพร้อมกันแกก็จะไม่ให้ปิดประตู ปลอบยังไงก็ร้องไม่ให้ปิด แกบอกหนูกลัวออกไม่ได้ อยู่ในบ้านด้วยกันแต่แม่ทำกับข้าวอยุ่ แกดูทีวีก็จะตะโกนเรียกตลอดว่าอยู่ตรงไหน ทำอะไร มาอยู่กับหนูหน่อย แกกลัวว่าจะโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวค่ะ คิดว่าลูกอาจจะฝังใจกับเหตุการณ์วันที่ถูกขังในห้องเรียน ตอนนี้ผ่านมาสองปีแล้วแกก็ยังไม่หายกลัวเรย กลัวว่าอนาคตจะมีผลต่อจิตใจของเขาหรือเปล่า