เช้านี้..ตื่นมาพบว่าแม่ของเรา (อายุเข้าสู่ 75 ปี) เริ่มมีอาการอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังมีแก่ใจลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้ลูกกิน ซึ่งเราเคยบอกให้นอนพักให้เต็มที่และไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอาหารการกินใดใด เราเลยออกไปต้มข้าวต้มเตรียมไว้ให้แม่ก่อนจะออกไปทำงาน

แม่บอกว่าได้เตรียมเอกสารทุกอย่างที่เกี่ยวข้องหลังจากเสียชีวิตไว้แล้ว โดยเฉพาะเรื่องฌาปนกิจซึ่งแม่เป็นสมาชิก เราได้บอกว่าขอให้แม่เขียนสิ่งที่แม่ต้องการบอกกล่าวเอาไว้จะได้ทำตามที่ต้องการได้ครบถ้วน ซึ่งใจเราก็แอบหวั่น ๆ นิด ๆ ว่าจะเป็นลางบอกเหตุอะไรหรือเปล่า แม่บอกว่างานศพแม่ไม่ต้องตีฆ้องร้องป่าว ขอให้แจ้งญาติและคนรู้จักที่สนิทสนมกันพอ ไม่ต้องมีงานศพอะไร (แม่อุทิศร่างเป็นอาจารย์ใหญ่ให้ รพ.แห่งหนึ่งไว้แล้ว) ซึ่งแม่บอกว่าอยากลดความวุ่นวายและค่าใช้จ่ายที่เกินจำเป็น อยากให้มองเป็นเรื่องปกติของชีวิต

เพราะปกติเราจะนึกถึงมันอยู่ทุกขณะจิต คือ ความตาย    

แม่เอายาหอมมาละลายดื่มอยู่พักหนึ่งแล้วก็เดินไปอาเจียน แกบอกว่าโชคดีที่เพื่อนเอามาฝากพอดี หลังจากอาเจียนแม่บอกว่าอาการมึนหัวคล้ายจะเป็นลมก็ดีขึ้น..เราก็เลยให้กำลังใจว่าน่าจะดีขึ้นแล้วจริง ๆ ถ้าได้อาเจียนออกไป    

เมื่อคืนได้มีโอกาสฟังคลิปของนายพิชัย รัตตกุล ซึ่งถึงแก่อนิจกรรมไปประมาณ 3 สัปดาห์ก่อน (โดยท่านสั่งว่าให้รอเผาพร้อมร่างของภริยาซึ่งเสียไปก่อนหน้านี้ 5 ปี) นอกจากนี้ยังมีคำสั่งเสียที่ได้บอกไว้แก่ลูกหลานทั้งเรื่องการจัดงาน การแต่งตัวรวมถึงการไว้อาลัยของหมู่มิตร เราก็เลยคุยให้แม่ฟังคล้ายว่าเราก็เตรียมใจในเรื่องนี้มาไม่น้อยถ้าถึงวันที่แม่จะต้องจากเราไปจริง ๆ

จึงขอบันทึกความรู้สึกวันนี้เอาไว้เตือนว่าเราไม่เคยลืมนึกมันเลยแม้สักวัน นั่นคือ ความตาย