เมื่อพระพุทธองค์ประทับ ณ วัดเวฬุวันกลันทกนิวาปะ ในยามเช้าตรู่ ทรงครองจีวร อุ้มบาตร เสด็จเข้าไปบิณฑบาตในเมืองราชคฤห์ พร้อมภิกษุสงฆ์แวดล้อม..
ครั้นเมื่อเสด็จเข้าไปถึงทางหลวง ณ ที่นั้นมีเด็กน้อยสองคน คนหนึ่งเป็นบุตรตระกูลชั้นสูงชื่อว่า “ชัย” อีกคนเป็นลูกในตระกูลสามัญชื่อ “วิชัย” กำลังเล่นสร้างบ้านน้อยจากดินกันอยู่ เมื่อทั้งสองเห็นพระพุทธองค์ทรงมีพระสรีระเรืองรองด้วยมหาบุรุษลักษณะ ๓๒ ชัยคิดว่า “เราจะถวายอาหารดินให้ท่านผู้นี้” แล้วกอบดินกำมือหนึ่งใส่ลงในบาตรของพระพุทธเจ้า วิชัยร่วมอนุโมทนาตามด้วยการประณมมือ
ดังมีคำกล่าวว่า:
“เขาได้เห็นพระองค์ผู้ทรงเป็นเอง ผู้ทรงมหากรุณา ผู้ทรงมีพระรัศมีแผ่ซ่านจากร่างกายไปนับวา
เขามีจิตเลื่อมใสตั้งมั่นหน้าตาชื่นบาน _{จึงได้ถวายฝุ่นดินแด่พระองค์ผู้ทรงนำพาความสิ้นแห่งชาติและชรา”}
พระมุนีผู้ทรงกรุณาทรงแลเห็นความจริงใจของเด็กน้อย และความปรารถนาอันจักสำเร็จผลด้วยผืนนาบุญ จึงทรงรับฝุ่นดินที่เด็กน้อยถวาย แล้วทรงแสดงรอยยิ้ม
จากนั้น พระพุทธองค์ประทานฝุ่นดินทั้งหมดนั้นให้พระอานนท์ และตรัสว่า “จงผสมดินนี้กับมูลวัวและนำไปฉาบทาที่ทางเดินจงกรมซึ่งตถาคตเดิน” และพระอานนท์ก็ได้ทำตามนั้น



จากภาพปูนปั้นประดับสถูปศิลปะคันธาระ สมัยแรกที่มีการสร้างพระพุทธรูปโดยอิงแบบศิลปะกรีกและโรมัน ประมาณศตวรรษที่ 2 พระพุทธเจ้ายื่นบาตรรับอาหารดินจากเด็กชายชัย โดยมีวิชัยประณมมืออนุโมทนาข้างหลัง พระอานนท์ติดตามเป็นอุปัฏฐากเบื้องหลัง

พระพุทธะรับบิณฑบาตทานแห่งฝุ่นดินจากเด็กชายชัยและวิชัยที่กำลังเล่นฝุ่นด้วยกัน (ชัยยืนถวาย วิชัยนั่งประนมมืออนุโมทนา) ศิลปะสมัยคันธาระ ศตวรรษที่ 2



พระพุทธะรับบิณฑบาตฝุ่นดินจากเด็กชายชัย ศิลปะสมัยคันธาระ ศตวรรษที่ 2 จากรูปสลักรอบสถูปแห่งลอริยัน ตันไค ประเทศปากีสถาน ปัจจุบันอยู่ในพิพิธภัณฑ์อินเดีย เมืองกัลกัตตา

^{ที่มา:www.facebook.com/Tathanadarsaka}