สวัสดีพี่ๆทุกคน หนูพึ่งเคยเขียนกระทู้ครั้งแรก เรื่องมันยาวมากกก
คือว่าหนูโดนยึดโทรศัพท์บ่อยๆ จนทำให้หนูเครียดมาก แต่ไม่มีใครรู้ เพราะว่าคนในครอบครัวคิดว่าหนูแสดง คนที่ยึดโทรศัพท์หนูบ่อยๆก็คือ ลุง ลุงเป็นคนที่ยึดโดยไร้เหตุผล พอหนูพูดอะไรไม่ถูกใจเขา เขาก็จะมายึดโทรศัพท์หนู หนูโดนยึดแบบนี้มาตั้งแต่ ม.1ตอนนี้หนูกำลังจะขึ้นม.2 น่าจะ1ปีได้ ช่วงแรกๆที่หนูโดนยึดก็เพราะว่าตื่นสาย วันนั้นหนูตื่นตอน3โมงเช้า เพราะมื้อคืนหนูมัวแต่ทำการบ้านจนถึงเที่ยงคืนก็เลยทำให้ตื่นสายแถมวันนั้นก็เป็นงานโรงเรียนมันเลยทำให้หนูเพลียมากๆ พอตื่นสายลุงก็น่าจะคิดว่าหนูเล่นโทรศัพท์ดึกเลยให้น้องมาเคาะประตูบอกว่าเอาโทรศัพท์ไปให้บนบ้าน วันนั้นคือหนูนั่งร้องให้ทั้งวันแบบตาโปเลย พอลุงได้ยินเลยบอกว่า ไม่ได้เล่นโทรศัพท์วันเดียวมันไม่ตายหรอก คือคำนั้นยิ่งทำให้หนูร้องให้หนักขึ้น เรื่องแบบนี้หนูทำใจทั้งวันแต่ทำไม่ได้ เพราะโทรศัพท์คือเซฟโซนของหนู
เรื่องยึดโทรศัพท์มันเครียดกว่าแล้วแต่เรื่องนี้ทำให้เครียด×2 คือ เรื่องที่คิดว่าเราเอาแต่เล่นเกมทั้งๆที่หนูกำลังฝึกอ่านศัพท์ภาษาอังกฤษ วันนั้นหนูนั่งอยู่ในห้องกำลังอ่านนั้นอ่านนี้ พอย่าหนูเดินมาท่านเลยบอกว่า วันๆไม่ทำอะไรนอกจากเล่นเกม คือถ้าเป็นเกมหนูจะเล่นเฉพาะตอนว่างๆหรือตอนที่มันเบื่อๆ แล้วตอนนั้นลุงก็คือได้ยินคำที่ย่าพูด เลยเริ่มพูดนั้นพูดนี้หนูก็เลยอธิบายไปว่ากำลังอ่านศัพท์อังกฤษอยู่ แต่เขาก็ไม่เชื่อซ้ำเขายังบอกว่าหนูเถียงเขา หนูคิดเลยว่าผู้ใหญ่เขาไม่เข้าใจเด็กเลย หนูบอกเขาไปว่า หนูก็แค่อธิบายทำไมลุงถึงคิดว่าหนูเถียง คำนั้นที่หนูอธิบายเลยทำให้เขาคิดว่าหนูกำลังเถียงอยู่ เลยบอกว่าวันนี้ยึด คือวันนั้นหนูน้ำตาคลอเลยคือหนูไม่ซีเรื่องโทรศัพท์หรอกแต่ซีเรื่องที่ผู้ใหญ่ไม่เข้าใจหนู มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆแล้วหนูก็เครียดแบบนี้มาเรื่อยๆ จนถึงวันที่หนูเครียดหนักจนไม่กินข้าว2วัน คือวันนั้นหนูคิดจะผูกคอตัวเอง แต่เพราะเรื่องเงินหนูเลยเลิกคิด เพราะว่าถ้าหนูตายครอบครัวคงไม่มีเงินจ่าย
ปัจจุบันเรื่องทั้งหมดที่หนูเขียนมามันก็ยังไม่หายไปเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอยู่เรื่อยๆ เรื่องนี้คือเรื่องที่เกิดวันนี้ คือ หนูคุยกับย่าปกติแต่ลุงได้ยินเลยคิดว่าหนูเถียง แทนที่ย่าจะพูดแต่ย่าไม่พูดอะไรเลย ลุงเลยบอกว่า อย่าหวังว่าพรุ่งนี้จะได้เล่นโทรศัพท์ เรื่องแบบนี้มันยิ่งทำให้หนูเครียด หนูเลยวิ่งไปป่าข้างบ้านหนูไปนั่งร้องให้ประมาณ1ชั่วโมงมั้ง คือตอนนั้นหนูคิดอะไรไม่ได้ หนูคิดจะฆ่าตัวเองหลายรอบแล้ว แต่หนูก็คิดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่วันนี้คือไม่รู้ว่าเป็นอะไร จู่ๆก็เดินไปเอาเชือกในบ้านมา ตอนนั้นคือเหมือนพยายามทำอะไร แต่อยู่เฉยๆหนูก็ร้องไห้ขึ้นมาคือตอนนั้นก็ตกใตพอสมควร ทำไรไม่ถูก เอาแต่คิดว่าเราจะเอาเชือกมาทำไม แล้วก็นั่งร้องไห้อีกก T_T
นี่แหละค่ะชีวิตของหนู มันแสนจะรันทดมากๆ หนูทนสิ่งแบบนี้มาตลอด นะตอนนี้หนูก็ยังเครียดเหมือนเดิมและคิดจะฆ่าตัวเองอยู่บางครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ซักที หนูไม่รู้ว่าหนูอยู่ในสภาวะโรคซึมเศร้ารึป่าว แต่ยังไงหนูเลยอยากปรึกษาคนที่น่าจะเคยผ่านเรื่องพวกนี้มาบ้าง หนูท้อมากกก บางครั้งก็เหนื่อยเพราะไม่มีใครเข้าใจ บางครั้งหนูก็คิดว่า หากไม่มีหนูอยู่ทุกคนในครอบครัวคงจะรักหนูมากขึ้น
หนูจะเลิกเครียจได้ยังไงคะ
คือว่าหนูโดนยึดโทรศัพท์บ่อยๆ จนทำให้หนูเครียดมาก แต่ไม่มีใครรู้ เพราะว่าคนในครอบครัวคิดว่าหนูแสดง คนที่ยึดโทรศัพท์หนูบ่อยๆก็คือ ลุง ลุงเป็นคนที่ยึดโดยไร้เหตุผล พอหนูพูดอะไรไม่ถูกใจเขา เขาก็จะมายึดโทรศัพท์หนู หนูโดนยึดแบบนี้มาตั้งแต่ ม.1ตอนนี้หนูกำลังจะขึ้นม.2 น่าจะ1ปีได้ ช่วงแรกๆที่หนูโดนยึดก็เพราะว่าตื่นสาย วันนั้นหนูตื่นตอน3โมงเช้า เพราะมื้อคืนหนูมัวแต่ทำการบ้านจนถึงเที่ยงคืนก็เลยทำให้ตื่นสายแถมวันนั้นก็เป็นงานโรงเรียนมันเลยทำให้หนูเพลียมากๆ พอตื่นสายลุงก็น่าจะคิดว่าหนูเล่นโทรศัพท์ดึกเลยให้น้องมาเคาะประตูบอกว่าเอาโทรศัพท์ไปให้บนบ้าน วันนั้นคือหนูนั่งร้องให้ทั้งวันแบบตาโปเลย พอลุงได้ยินเลยบอกว่า ไม่ได้เล่นโทรศัพท์วันเดียวมันไม่ตายหรอก คือคำนั้นยิ่งทำให้หนูร้องให้หนักขึ้น เรื่องแบบนี้หนูทำใจทั้งวันแต่ทำไม่ได้ เพราะโทรศัพท์คือเซฟโซนของหนู
เรื่องยึดโทรศัพท์มันเครียดกว่าแล้วแต่เรื่องนี้ทำให้เครียด×2 คือ เรื่องที่คิดว่าเราเอาแต่เล่นเกมทั้งๆที่หนูกำลังฝึกอ่านศัพท์ภาษาอังกฤษ วันนั้นหนูนั่งอยู่ในห้องกำลังอ่านนั้นอ่านนี้ พอย่าหนูเดินมาท่านเลยบอกว่า วันๆไม่ทำอะไรนอกจากเล่นเกม คือถ้าเป็นเกมหนูจะเล่นเฉพาะตอนว่างๆหรือตอนที่มันเบื่อๆ แล้วตอนนั้นลุงก็คือได้ยินคำที่ย่าพูด เลยเริ่มพูดนั้นพูดนี้หนูก็เลยอธิบายไปว่ากำลังอ่านศัพท์อังกฤษอยู่ แต่เขาก็ไม่เชื่อซ้ำเขายังบอกว่าหนูเถียงเขา หนูคิดเลยว่าผู้ใหญ่เขาไม่เข้าใจเด็กเลย หนูบอกเขาไปว่า หนูก็แค่อธิบายทำไมลุงถึงคิดว่าหนูเถียง คำนั้นที่หนูอธิบายเลยทำให้เขาคิดว่าหนูกำลังเถียงอยู่ เลยบอกว่าวันนี้ยึด คือวันนั้นหนูน้ำตาคลอเลยคือหนูไม่ซีเรื่องโทรศัพท์หรอกแต่ซีเรื่องที่ผู้ใหญ่ไม่เข้าใจหนู มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆแล้วหนูก็เครียดแบบนี้มาเรื่อยๆ จนถึงวันที่หนูเครียดหนักจนไม่กินข้าว2วัน คือวันนั้นหนูคิดจะผูกคอตัวเอง แต่เพราะเรื่องเงินหนูเลยเลิกคิด เพราะว่าถ้าหนูตายครอบครัวคงไม่มีเงินจ่าย
ปัจจุบันเรื่องทั้งหมดที่หนูเขียนมามันก็ยังไม่หายไปเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอยู่เรื่อยๆ เรื่องนี้คือเรื่องที่เกิดวันนี้ คือ หนูคุยกับย่าปกติแต่ลุงได้ยินเลยคิดว่าหนูเถียง แทนที่ย่าจะพูดแต่ย่าไม่พูดอะไรเลย ลุงเลยบอกว่า อย่าหวังว่าพรุ่งนี้จะได้เล่นโทรศัพท์ เรื่องแบบนี้มันยิ่งทำให้หนูเครียด หนูเลยวิ่งไปป่าข้างบ้านหนูไปนั่งร้องให้ประมาณ1ชั่วโมงมั้ง คือตอนนั้นหนูคิดอะไรไม่ได้ หนูคิดจะฆ่าตัวเองหลายรอบแล้ว แต่หนูก็คิดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่วันนี้คือไม่รู้ว่าเป็นอะไร จู่ๆก็เดินไปเอาเชือกในบ้านมา ตอนนั้นคือเหมือนพยายามทำอะไร แต่อยู่เฉยๆหนูก็ร้องไห้ขึ้นมาคือตอนนั้นก็ตกใตพอสมควร ทำไรไม่ถูก เอาแต่คิดว่าเราจะเอาเชือกมาทำไม แล้วก็นั่งร้องไห้อีกก T_T
นี่แหละค่ะชีวิตของหนู มันแสนจะรันทดมากๆ หนูทนสิ่งแบบนี้มาตลอด นะตอนนี้หนูก็ยังเครียดเหมือนเดิมและคิดจะฆ่าตัวเองอยู่บางครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ซักที หนูไม่รู้ว่าหนูอยู่ในสภาวะโรคซึมเศร้ารึป่าว แต่ยังไงหนูเลยอยากปรึกษาคนที่น่าจะเคยผ่านเรื่องพวกนี้มาบ้าง หนูท้อมากกก บางครั้งก็เหนื่อยเพราะไม่มีใครเข้าใจ บางครั้งหนูก็คิดว่า หากไม่มีหนูอยู่ทุกคนในครอบครัวคงจะรักหนูมากขึ้น