เรากับเพื่อนรู้จักกันเมื่อตอน ปวช.1 ตอนนี้ ปวช.2(เทอมหน้าก็ขึ้น 3 แล้ว) แต่เราชอบมันมากๆ มันเป็นเพื่อนที่ดี อาจเป็นเพื่อนคนแรกที่เรารู้สึกว่าสนิทจริงๆ  แล้วเรามาเสียมันไปเพราะเราเองแหละ เพราะความงี่เง่าแล้วไร้ความสิ้นคิดของเรา เรื่องมันเริ่มมาจากมันมีเพื่อนคนใหม่เข้ามา และเพื่อนคนใหม่ก็มาตีสนิทกับเรา เรางอนมัน เพราะมันคุยกับเพื่อนใหม่มากกว่า มันอาจรู้สึกแปลกๆ เพราะเราไม่ค่อยพูด แต่ถ้าเราพูดเราร้องไห้เลยนะ มันจุกอกไปหมด เราไม่ได้โกรธมัน เราแค่รู้สึกนอยด์ เรามาคุยกับเพื่อนอีกคนที่ไว้ใจ วันนั้นมันถึงได้รู้ว่าเราเป็นอะไร มันก็มาขอโทษแล้วบอกว่ามันไม่ทิ้งเราไปหรอก เราก็โอเค วันต่อมามันก็เป็นแบบเดิมอีก เราเลยถอยดีกว่า อาจเป็นเพราะบ้านเราอยู่นอกเมือง ห่างจากเมืองประมาณ 30 กว่ากิโล ซึ่งบ้านเพื่อนเราอะอยู่ในเมือง และเพื่อนคนนั้นด้วย เขามาจากโรงเรียนด้วยกันอีกด้วย แต่ไม่ได้รู้จักกัน เขาเลยดูพูดคุยกันได้มากกว่าเรา เพราะคุยกับเรา เราก็ไม่รู้เรื่องอะไรมากนัก แต่ต่อมาเราพยายามกับเพือนคนนี้ให้มันขึ้น ทักไปหยอก ไปคุยด้วยมากขึ้นมากๆ จากแต่ก่อน หวังว่าจะเป็นแบบเดิมแหละ แต่เพื่อนแค่ตอบมาสั้นๆ เราเลยไม่ทักไปอีกเลย ผ่านมา 10 กว่าวันมันถึงเป็นฝ่ายทักมาหาเรา แต่ไม่ได้ทักมาคุยเล่นนะ ทักมาเรื่องงาน ตอนนี้เรื่องผ่านมาเกือบปี แต่เรายังเจ็บ และเหมือนตอนนี้เราเลิกสนิทกับอย่างสิ้นเชิงไปแล้ว เราควรทำยังไงดี เราควรรู้สึกยังไงหรอ เราฮิวใจตัวเองได้ยังไงบ้าง ช่วยเราที เราเจ็บมากๆเลย