ผมมีอายุ16ปี ผมเป็นลูกเลี้ยงของบ้านหลังปัจจุบันคือเรื่องมันยาวมาก แต่จะเล่าย่อๆที่เป็นปัญหาผมตอนนี้คือผม นั่นเป็นซึมเศร้า ทุกคนก็มองว่าอายุเท่านี้คิดไปเอง ผมหย่ายาได้หลายเดือนแล้วแต่ในหัวผมบวกกับปากที่ไม่ค่อยตรงกับใจภายนอกผมดูจะร่าเริง เถียงเก่ง ดื้อนิดหน่อยแต่เวลาที่ตกกลางคืนผมจะคิดมากจนร้องไห้ แต่เวลาเล่าเรื่องที่เครียดแบบนี้ให้ใครก็จะมีแต่คนบอกอย่าคิดมาก ทีนี้เมื่อวานผมไม่สบายเป็นไข้สูง บวกกับผมที่ไม่อยากกลับบ้านเพราะไม่อยากเจอพ่อแม่เลี้ยง ถึงแม้เค้าจะรักผมมาก แต่สิ่งที่ผมเจอมาตลอด15-16ปีมันแย่มากทั่งเรื่องที่เค้าทะเลาะกัน ด่าว่าร้ายแม่แท้ๆผม ปั่นให้ผมเกลียดแม่ตัวเอง แต่เด็ก ไหนจะทุบตีและเป็นที่ระบาย พอผมไม่เข้าไปรักษาที่โรงพยาบาลศรีธัญญา พวกเค้าก็ดีขึ้นแต่บางอย่างก็เหมือนเดิม การทะเลาะ การใช้คำพูด จนมันเป็นเหตุที่ผมไม่อยากกลับบ้านตั้งแต่ได้มาเจอป้ากับแม่แท้ๆ ชีวิตผมก็ดีขึ้นมากอยากมาอยู่กับเค้าๆก็ยินดี แต่ สิ่งที่ผมตัดสินใจไม่ได้คือผมจะทิ้งคนที่เค้าเลี้ยงผมมาแล้วมาอยู่ทาง ญาติแท้ๆ หรือจะกลับไปอยู้กับพวกเค้า คำถามนี้วนอยู่ในหัวผมมาตลอดผมเครียดจนร้องไห้หลายครั้งแต่ก็คิดไม่ได้สักที ไหนจะวันที่ผมไม่ได้โทรบอกว่าจะกลับบ้านเค้าก็รอจนโทรตาม พอผมไม่ได้รับก็โทรหาป้า เข้าใจว่าเค้าเป็นห่วงแต่ผม....รู้สึกว่าผมรู้สึกผิด แต่อีกใจก็ไม่อยากกลับไป ในหัวบางเรื่องก็คิดจะฆ่าตัวตายให้มันจบๆ จะได้ไม่ต้องคิดอะไรอีก ทำไมบางครั้งผมต้องทำตัวประชตทั้งๆที่ใจจริงๆอยากจะตอบอย่างอื่นที่ดีกว่านี้