ผมก็คนธรรมดาคนนึง ที่รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์อ่อนไหวง่าย คิดเยอะ ชอบเพ้อๆฝันๆ  แต่ก็รู้ตัวครับ เลยชอบที่จะศึกษาเรื่องที่เกี่ยวกับจิตใจ จนมาเจอธรรมะ ตอนอายุ 22 ปี จนตอนนี้ อายุ 28 แล้วครับ ตอนนี้ทำงานแล้ว อาจจะไม่ใช่งานที่ชอบ  แต่ก็ปฏิบัติธรรมควบคู่มาตลอด ดูกาย ดูจิต ไปเรื่อย 
-ผมชอบฟังเพลงมาก่อน ตอนนี้รู้สึกว่าเริ่มเบื่อเพลงที่มีเนื้อหา กลายเป็นไปฟังดนตรีคลาสสิก หรือแจ๊สที่ไม่มีเนื้อร้องแทน
-อารมณ์ทางเพศ เมื่อก่อนก็หนักอยู่ ตอนนี้มันก็เหมือนจะมีอยู่บ้าง แต่น้อยกว่าเดิมลงมาก บางทีผมไม่ค่อยนึกถึงเรื่องพวกนี้ ไม่กล้านึกด้วยแหละ จนร่างกายต้องขับอสุจิออกมาเวลาฉี่แทน มันก็เจ็บอยู่ถ้าถึงวันนั้น
-ความสุขทางโลกที่ยังติดใจอยู่ก็มี แต่จะเติมสติกำกับไปด้วยแทน
ตอนนี้ความทุกข์น้อยลงมาก ทุกข์สั้นลง แต่เหมือนตัวเองจะรู้ๆ อยู่แบบนี้ ไม่ค่อยคืบหน้าไปไหนเลย อาจเป็นเพราะขาดความเอาจริงเอาจังด้วยแหละที่เหลือ ส่วนคนรอบข้างผมนั้นผมไม่อยากคุย เพราะถ้าคุยแล้วสิ่งที่ได้กลับมาคือคำว่าเพ้อเจ้อแทน มันก็มีคนที่คอยเข้ามาคุยปรึกษากันบ้างเรื่องชีวิตบ้าง แต่ผมรู้สึกว่าทัศนคติในชีวิตของเขา มันก็ดี แต่จืดชืด สิ่งที่เขาบอก เขาสอน มันไม่ได้โน้มไปในทางของธรรมะเลย ตอนนี้รู้สึกเหมือนเหงาๆ เหมือนเป็นคนที่โดนสังคมทิ้ง คนรอบตัวที่รู้จัก ไม่มีใครสนใจเรื่องธรรมะเลยสักคน