..
ผมอายุเพียงเเค่ 24 ปีตอนนี้ทำงานธุรกิจของที่บ้านเริ่มทำมาได้3-4เพราะก่อนหน้านี้
ผมได้เรียนรู้ด้วยการทำงานต่างๆหาเงินด้วยตนเองคือชีวิตผมพ่อเเม่เลิกลากัน
พ่อก็ไปมีเเฟนใหม่คนนั้นคือน้องสาวเเท้ๆของเเม่ผม
จากที่เคยมีครอบครัวตอนนี้ผมคิดเเค่ว่าอยากทำทุกอย่างให้เเม่ได้อยู่เเบบสบายใจ
พอเริ่มมาทำงานที่ร้านของพ่อ1-2ปีเเรกผมได้ค่าวันละ100-200บาทเท่านั้น
เเต่ก็ยอมเพราะเราเองก็ไม่รู้จะไปทำอะไรเรียนจบมาก็ไม่ได้สูง
พอมาปีที่3-4ได้เป็นอาทิตย์ละ1000ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากวันละ100-200บาท
เเค่เปลี่ยนมาให้เป็นรายอาทิตย์เงินเดือนไม่ต้องพูดถึงเพราะไม่มีให้
งานที่ทำคือผู้รับเหมาผมเองก็เบื่อนะกับชีวิตที่ต้องใช้เเบบนี้กับคนอื่นทำไม
ยอมจ่ายค่าเเรงเเพงๆเเต่กับผมจะเอาก็เอาไม่เอาก็เเล้วเเต่ผมเลยคิดอยากจะทำก็ทำ
เริ่มไม่อยากจะไปก็ไม่ไปเวลาผมทำงานผมก็ทำเเบบเต็มที่ผมยอมตากเเดดตากฝน
เเต่มันนานวันผมมองไม่เห็นทางของตัวเองเลยคือมันตันทุกอย่าง
หมดกำลังใจในการทำงานหรือใช้ขีวิตในทุกๆวันที่ต้องออกไปเจอใครเเล้วพยายามยิ้ม