คือ ตัวผม ถึงขั้น เรียกได้ว่า ตอนนี้ ตัวคนเดียว มีเงินไม่มาก แต่ล่ะวัน ใกล้จะหมดแล้ว แค่ค่าอาหารยังไม่รอดเลย
ผมไม่เรียนต่อ มหาลัย เพราะ เรียนไม่ไหว เลย เลิก ตอนเด็กผ่านปัญหามาเยอะ พ่อแม่บังคับ ตีกรอบหมด เลยออกมาอยู่คนเดียว

ตอนนี้รู้สึก ทุกข์ ท้อแท้ ด้านลบ รูสึกไปหมดเลย อยากถามว่า ตอนพวกคุณ รู้สึกท้อแท้ผ่านไปได้ยังไง
ผมกำลังหาอะไรทำ แต่ เกือบทุกอย่าง ล้มเหลวไปหมด ทำอาหารก็ผิดๆถูกๆ เขียนโค้ดก็เขียนแพ้เด็ก แม้แต่เด็กยังเก่งกว่าเราเลย
วาดภาพก็ไปไม่ค่อยรอด เคยโดนด่าตอนวาดภาพ กำลังใจแตกละลายเป็นหยดน้ำ น้ำตาเรา มันไร้ค่า เลยอ่ะ

รู้สึก หมดอนาคต
ที่เราไม่เรียนเพราะ เรียนไปก็ไม่มีประโยชน์ ตอนแรกเราคิดว่าจะหาอะไรทำ น่าจะพอเอาตัวรอดได้บ้างแหล่ะ แต่ ผิดทางไหมนิ
จริง สาเหตุที่ ไม่เรียนต่อเพราะ มันไม่มีประโยชน์ สำหรับเราแล้ว

เหมือนทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด เกือบทุกอย่าง เรายังไม่ลองทุกทาง แต่เราก็ เทียบไม่เหลือ เวลา
เรารู้สึก เป็นคนขี้แพ้ ทุกวันนี้ที่เราอยู่ได้ก็ไม่ใช่เงินเราทั้งหมด เราเทียบเอาตัวเองไม่รอด
เราผ่านเรื่องซวยมาโคตรเยอะ ในหัวมีแต่ ความเครียด การเปรียบเทียบ คนนั้นก็ดีกว่าเรา เขาฉลาดกว่าเรา เขาเก่งกว่าเรา บ้านเขารวยกว่าเรา
พ่อแม่เขาเข้าใจ แต่เราไม่เคยเลยสักครั้ง เรารู้สึกไม่มีให้เสีย คือ ไม่มีอะไรให้เสียเลย ทางไหนก็น่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้

คงเหลือแค่ ต้องไปให้สุดทางแล้ว เพราะ มันไม่มีอะไรให้เสีย ถ้ายังขืน เป็นแบบนี้ต่อ ชีวิตผมก็คงตาย แบบนั้น.. เห็นภาพตัวเอง ถ้ายังเป็นแบบนี้ ☹