แต่งงานกับสามีมา10ปีมีลูก1ก่อนหน้านี้เราทำงานในโรงงานกันทั้งคู่แต่มีเรื่องราวหลายๆอย่างทำให้เราทั้งคู่ต้องกลับมาอยู่บ้านซึ่งเป็นบ้านของสามีตอนนี้อยู่บ้านได้ประมาน6-7เดือนมีความรู้สึกว่ามันเฉยมากอะคือเราอยู่ด้วยกัน24ชม.ไม่เคยห่างแต่เราจะทำหน้าที่คือตื่นเช้ามาหุงข้าวหาอาหารดูแลลูกส่งลูกไปรร.จากนั้นก็มีงานบ้านนิดหน่อยแล้วก็ว่างจนไปรับลูกจากรร.คือความที่อยู่ด้วยกันตลอด24ชม.ไม่ห่างเลย(ว่างงานทั้งคู่แต่จะมีงานสวนบ้าง)มันทำให้ไม่มีความรู้สึกคิดถึงห่วงหาอะไรเลยแถมบางวันนับคำที่พูดกันเลยยังได้แฟนเราเป็นคนไม่พูดหวานไม่ตลกหัวโบราณไม่เที่ยวไม่อะไรเลยมันทำให้เราแบบว่าไม่เคยมีอารมณ์...อะไรกับเขาเลยมันเหมือนคนที่อยู่ด้วยกันไปวันๆอนาคตเราคิดว่าอาจจะถึงขั้นแยกกันอยู่จะดีกว่ามั้ยตั้งแต่เราอยู่กับเขามาเขาไม่เคยให้อะไรเราเลยนะคะและคือตอนนี้ความคิดเรามันเปลี่ยนไปไม่เหมือนตะก่อนคือตัวเขาคิดแค่ว่าอยู่บ้านเขาทำไร่ทำนาได้เงินมาพอกินไปวันๆแต่เราคิดว่าอนาคตเรามันไปได้ไกลกว่านี้เราไม่อยากจมปลักอยู่แบบนี้เราอยากเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่เราอยู่บ้านเขาต้องทำไร่ทำนาทำทุกอย่างเหมือนเขาแถมต้องช่วยพ่อแม่เขาอีกพ่อแม่เขาทำไม่ไหวเราต้องทำแทนล่าสุดไปช่วยพ่อแม่เขาเราต้องบกดินแต่พ่อเขาไม่ช่วยแม่เขาก็ทำไม่ไหวแต่กลับทำเยอะเราเหนื่อยมากเราไม่ได้ผลประโยชน์อะไรตรงนี้นะคะทังๆที่มีทางเลือกแต่เรายังเลือกจะทำตามเขาเราอยากทำตามใจตัวเองสักครั้งเขาคงคิดว่าเราอยากเลิกกับเขาอยากได้ผัวใหม่เขาคิดแบบนี้ตลอดเราอยู่กับเขามาเราไม่ได้ดูแลพ่อแม่เราเลยขนาดแม่เราป่วยนะเราเป็นลูกที่แย่จริงๆจิงๆแล้วมันมีเยอะกว่านี้แต่เดี๋ยวมันจะยาวไปเราคิดแบบนี้เราดูเห็นแก่ตัวมั้ย