ผมอายุ 18ปี ตัวผมเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครเท่าไหร่ เป็นพวกไม่เข้าหาสังคมตั้งแต่ขึ้นม.3จนถึงจบม.6 และผมไม่ได้ออกกำลังกายจนทั้งตัวอ่อนปวกเปียก และผมไม่เคยทำงานอะไรเลย พวกงานพิเศษพวกพาร์ทไทม์ก็ยังไม่เคยทำเลย แล้วที่นี้ผมไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ 7-11 ใกล้บ้าน ซึ่งสาขาที่ใกล้บ้านผมเป็นสาขาที่ทำยอดขายได้ดีเพราะอยู่ใกล้ตลาดนัดหมู่บ้าน เลยทำให้การทำงานอาจจะลำบากขึ้นเกือบสองเท่าเลยมั้ง เพราะส่วนหนึ่งผมเป็นคนไม่เคยเจองานอะไรหนักมากๆ และที่นี้คือผมไปคุยกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นคนมาจากสาขาอื่นที่มาช่วยสาขาที่ผมทำงานอยู่เพราะพนักงานไม่พอ เขาบอกประมาณว่าที่สาขาของเขาไม่มีของดองไว้มากเท่าสาขานี้เลย คือสาขาที่ผมทำงานอยู่ของออกจะรกๆและเวลาหาของต้องรื้อและมันยุ่งยากมากๆ แล้วที่นี้ผมเป็นเด็กใหม่กับอะไรแบบนั้นมากๆ ไม่มีประสบการณ์กับอะไรแบบทำงานเลย ต่อมาหลังจากสมัครเสร็จทำอะไรเรีบยร้อยผมก็เข้าทำงานแบบปกติ งานแรกที่ผมได้คือให้ไปจัดของในเชล แล้วผมก็ยืนอยู่ตรงนั้นนานสามนานเพราะดูจากตัวสินค้าแล้วมาดูป้ายราคากับชื่อสินค้ามันไม่ตรงกัน ผมก็ยื่นงงอยู่ตรงนั้นนานมาก ก่อนจะไปจัดสินค้าที่ผมพอเห็นตัวสินค้าเหมือนๆกัน (บางทีผมก็สงสัยนะว่าทำไมราคากับชื่อมันไม่ตรงกัน แล้วมีเยอะมากที่เป็นแบบนั้น) หลังจากจัดสินค้าเข้าเชลเสร็จผมต้องไปแบกของต่อ ของที่ส่งมาส่วนใหญ่มีแต่เบียร์กับเหล้า ผมเลยขนๆไปจนผมเริ่มเหนื่อย แต่ด้วยที่ว่าที่นี้มีคนเข้ามาช่วงบ่ายเยอะมาก ผมเลยต้องรีบขน มันทำให้ผมเหนื่อยมากกับวันแรกที่เข้ามาทำงาน แล้วผมก็เจอแบบที่บอกไปหนึ่งอาทิตย์ ผมก็คิดกับตัวเองว่ามันไม่ไหวแล้ว/จบประวัติย่อ ผมโดนใช้ยกของจนเหนื่อยและผมจำเป็นต้องใช้เวลามากๆ ในการฟื้นตัวเวลาผมเจ็บ แล้วจนจะจบอาทิตย์ที่สองผมเหนื่อยมากๆจนไม่อยากทำต่อไปแล้วผมเลยตัดสินใจล่าออก ส่วนหนึ่งมาจากความอ่อนแอของร่างกายบวกกับใจขี้ขลาดของผมด้วย ยอมรับเลยว่าผมอ่อนแอมากๆในหลายๆด้าน ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวว่าผมอ่อนแอกว่าผู้หญิงมากๆ ผมก็เลยโดนผู้จัดการร้านบอกประมาณว่า "โดนพ่อแม่เลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูละสิแบบนี้" ผมขัดใจตรงเขาไปพาดพิงถึงพ่อแม่ผม ส่วนตัวผมยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอ เกิดจากตังเองทั้งนั้นพ่อแม่ผมพวกท่านก็เลี้ยงผมมาดีเหมือนกับคนทั่วๆไปนั้นแหละ แต่ผมเลือกที่จะปลีกตัวมาในโลกส่วนตัวของตัวเองเอง และที่ผมหางานพาร์ทไทม์ทำเพราะอยากค่อยๆเปลี่ยนตัวเองช่วยพ่อแม่หาเงิน แต่ผมแค่อยากค่อยๆเปลี่ยนและปรับตัว ไม่ใช่ให้ได้ในทันที อย่างที่บอกครับ ผมเป็นพวกไม่เข้าสังคมในโลกความเป็นจริงเลย ผมเลยอยากลองเปลี่ยนตัวเองดู จนผมก็รู้สึกว่าการทำแบบนี้เนีย มันไม่ใช่อะไรที่ผมอดทนทำได้ ผมเลยคิดลาออกเพื่อมาเตรียมตัวและเตรียมใจอีกที พวกคุณคิดว่าผมผิดไหมที่อ่อนแอกว่าผู้หณิงมากๆ เพราะที่ทำงานส่วนใหญ่ผมเป็นผู้หญิง แต่ก็ไม่ค่อยมีคนมายกของช่วยผมหรอก เพราะ ส่วนใหญ่จะอยู่หน้าเคาน์เตอร์ อัดๆ กัน5-6 คนอยู่ตรงนั้นแหละ อ่อแล้วบางวันก็จะมีพวกผู้ชายมาช่วยผมมั่งบางครั้ง ผมเลยรู้สึกท้อกับตัวเองว่า "ทำไมเรายังอ่อนแอกว่าผู้หญิงอีกวะ" แต่ผมก็ยอมรับได้นะที่ผมอ่อนแอกว่าผู้หญิง ผมแค่อยากรู้ว่ามันผิดไหมที่ตัวผมที่เป็นคนแบบนี้ (สำหรับผมมันเป็นทั้งสถานที่เป็นทั้งประสบการณ์ที่แปลกมากๆครั้งหนึ่งในชีวิต ตั้งแต่เกิดมาครับ)/(เขียนผิดสื่อความหมายผิดก็ขอโทษด้วยครับ เพิ่งจะมาระบายในpantipครั้งแรก)