เคยได้ยินมาว่าความรักทางไกลคือความรักที่เปราะบาง...

เรา...ไม่ได้อยู่ข้างกัน
เรา... ไม่ได้มองเห็นกัน
เรา... ไม่ได้ทำอะไรด้วยกัน
เรา... ไม่ได้หัวเราะด้วยกัน

เราทำได้แค่พิมพ์คุยกันเท่านั้น
ทุกความรู้สึกถูกส่งผ่านตัวหนังสือ

เราคิดเสมอว่าระยะทางคงไม่มีผลต่อความรู้สึก!
แต่เราคงคิดผิด!!!!

ด้วยสถานการณ์ที่เปราะบาง..
เราไม่ควรงอล ไม่ควรน้อยใจ ไม่ควรทะเลาะ!!!!
เราควรที่จะรักๆๆๆ และเชื่อใจอย่างเดียวเท่านั้น!

แต่ขอโทษ! เราทำไม่ได้
ขอโทษที่งอล ขอโทษที่น้อยใจ ขอโทษที่ชวนทะเลาะ

สิ่งที่เรารู้สึกทั้งหมดนี้กลายเป็นว่าเรางี่เง่า เอาแต่ใจ เยอะ!

เธอมองไม่เห็นเรา เธอคงไม่รู้ว่าเรารู้สึกอะไรอยู่ 
และเช่นกันเราไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง

เธอไม่เคยถามเรา เธอคงไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไง
และเช่นกันเราก็ไม่รู้

เธอไม่เคยโทรหาเราก่อน ถ้าเราไม่โทรหาเธอก่อน
เธอคงไม่อยากรู้ว่าเรารู้สึกยังไง...

แต่ทำไมเราต้องอยากรู้ตลอดว่าเธอรู้สึกยังไง!!!

พิมๆไป ก็ตลกตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงกลายเป็นคนแบบนี้ได้!!!! ....

สุดท้ายก็อยากจะบอกว่า..เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่..
ถ้ายังไม่สายเกินไป เราจะกลับมารักกันเหมือนได้ไหม..

#เราขอให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม ทั้งๆที่เราไม่มั้นใจเลยว่า เขายังรักเราอยู่รึเปล่า

เจ็บจังความรัก💔