เราเป็นเด็กคนนึงที่โตมากับยายและตา ตั้งแต่จำความได้ เขาทั้งสองดูแลเรากับน้องตลอด แต่...ตอนนี้ไม่มีพวกเขาแล้ว ตอนนี้เราอายุ18ปี ตาได้เสียชีวิตไปตอนเราอยู่ป.5และเมื่อโควิดเข้ามาแรกยายก็มาจากเราไปอีกคน ซึ่งเราไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นเราจะอยู่ยังไงเมื่อไม่มียาย แต่จากวันนั้นถึงตอนนี้เราก็อยู่ได้แค่ยังคิดถึง ยังอยากมีคนคอยอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจในเรื่องต่างๆ ตอนนี้ยิ่งเราโตขึ้นเราไม่มีความสุขเลย มีเรื่องให้คิดให้เครียดทุกวัน จากเด็กคนนึงที่มียายคอยดูแลคอยทำทุกอย่างให้ แต่พอเวลาผ่านไปต้องทำเองทุกอย่างแม้กระทั่งหาเงินส่งตัวเอง เลี้ยงตัวเอง ช่วงโควิดมาแรกๆเป็นช่วงที่ยายจากไป หลังจากงานศพ ทุกอย่างเปลี่ยนไป จากที่เคยมีเงินไปรร.ก็ไม่มี ดิ้นรนทำงาน ให้พอจบไปสักปี พอม.5เราเลยตัดสินใจกู้กยศ. ถ้าไม่ได้กยศ.ไว้คงไท่ได้เรียนแล้วแหละ😥 หลังจากนั้นจนถึงวันนี้ทุกอย่างเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ จนตอนนี้ มันก็ไม่ได้เดือดร้อนเท่าไหร่ แต่เพียงรู้สึกไม่สบายใจ ไม่มีความสุข เฟลจนไม่อยากทำอะไร แต่ล่ะวันได้แต่นั่งคิดว่าที่พยายามอดทนดิ้นรนอยู่ เพื่ออะไร อนาคตแทบมองไม่เห็นเลย อีกปีกว่าก็ต้องต่อมหาลัยแล้ว ยังลังเลเลยว่าจะไปต่อหรือพอ หลายเรื่องมันรุมเร้าเข้ามาเหลือเกิน เหนื่อยจนพูดกับใครไม่ได้เลย ไม่มีใครเข้าใจเลยสักคน บางคนก็แค่จะรับฟังผ่านๆ เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้จะหันหน้าไปหาใคร เพราะมองไปมันไม่มีใครเลย แย่ดีเนอะชีวิตนี้ ถ้าการตายมันทำได้ง่ายๆก็ดี หาความสุขไม่ได้เลย😭😭