/////////////////////////////////
Setting แฟนตาซียุคกลาง โลกแห่งดาบและมนตรา
ที่มีหลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไปจากยุคกลางในความเข้าใจของทุกคน

เช่นเรื่องราวดังต่อไปนี้...
/////////////////////////////////

Prologue

Nyaz เข้าร่วมการสนทนา

Nyaz : ดีค้าบพี่แอล พี่เนล

Alle : ดีค้า แมวน้อย

Nail : ดีครับเนียส

Alle : /ดึงหาง

Nyaz : เอิ้ววว ดึงหางตะมายยย

Nail : ฮ่าๆ

Alle : มะดึงกะได้

Nyaz : เห..

Nail : แต่จับมาฟัดรุย

Nyaz : เง้อ! /จรลี

Alle : จาหนีปายหนาย /เอาไม้เท้าเกี่ยวคอ

Nail : ฮ่าๆๆ จัดการเลย

Nyaz : โน้วววว อย่าทำข้อย!

Alle : อิอิ ทำแรงๆ

Nail : เอาน้ำร้อนลวกเลย เดะจับถอนขน ฮ่าๆ

Nyaz : เง้อออออออ!

.....
....
...
..
.

หนุ่มน้อยหน้ามนผมสีดำยาวปรกต้นคอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหน้าต่างมนตราอยู่นานสองนาน ก่อนที่จะกดออกจากการสนทนา

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการพูดคุย(!?)กับทั้งสองคนช่วยคลายความเหงาลงได้มากโข

โดยเฉพาะกับการที่ต้องอยู่อย่างลำพังในห้องพักของ[เลอ แลงมาตอง]แห่งนี้

ก๊อก..ก๊อก.. เจ้าแมวน้อยหันหน้าไปที่ประตู.....

...บางซอกหลืบของอารมณ์ที่ยังไม่เคยได้ทำความเข้าใจกับมัน เริ่มส่งเสียงกระซิบที่เบาบางราวกับวิญญาณภูต...

...และสิ่งนั้นมันทำให้รู้สึกได้ว่า ความอ้างว้างที่คอยอยู่เป็นเพื่อนทุกลมหายใจ ได้เตรียมตัวที่จะโบยบินจากไปแล้ว

บทที่1

ลมหนาวพาเสียงฝีเท้าและจังหวะก้าวเดินอันไม่คุ้นชินมาหยุดลงที่หน้าห้อง609

เวลาแห่งความไม่แน่ใจค่อยๆแทรกตัวหนีหายไปกับปุยหิมะที่ร่วงหล่นลงมาจากฟ้า ขณะที่มีเสียงเคาะเป็นจังหวะที่ประตู

"โอเพ่นเซซามี" ประตูอัลลอยค่อยๆจางหายไป ปรากฏหนุ่มน้อยหน้าคมผมหยักศกสีแดงชาดขึ้นมาแทน อีกฝ่ายทำตาโตมองหาประตูแห่งความว่างเปล่า

มือข้างที่ไม่ได้จับกระเป๋าสะพายหลังทำหน้าที่สำรวจสิ่งที่เคยคงอยู่ ก่อนจะอุทานอย่างเข้าใจกึ่งไม่เข้าใจ "โอ้ว นี่หรือคือประตูมนตราที่ร่ำลือกันมาช้านาน" ประโยคต่อมาจากคำอุทานแถมมาโดยอัตโนมัติ

เจ้าของห้องลุกขึ้นมาจากการนอนขดตัวหน้าเตาผิงแต่ยังไม่อยากลุกจากโซฟานุ่มหนา มือซ้ายยกขึ้นลูบผมสีดำยาวคลอเคลีย​บ่า "เจ้าไปหมกตัวที่t2aมาหรือ ถึงไม่เคยเห็นประตูมนตรา"

อากัปกิริยา​นั้นทำให้ว่าที่รูมเมทมองเห็นภาพทับซ้อนเป็นแมวดำขนฟูน่ารักน่าชัง เขาสบัดหน้าไล่ภาพหลอน ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องแล้วประตูก็กลับมาสู่การคงอยู่อีกครั้ง

ห้อง609 เป็นห้องที่เล็กกว่าที่เห็นจากข้างนอก ผนังออปซีเดียนสีดำทะมึนโอบล้อมสี่ด้าน พื้นเป็นพรมหนังแกะสีขาว และเพดานเป็นสีท้องฟ้าและปุยเมฆที่กำลังลอยล่องอย่างช้าๆ...

ในห้องนอกจากเตาผิงแกรนิตกับโซฟายาวสีดำ ก็ไม่มีสิ่งอื่นใดอีก ยกเว้น.. เจ้าคนผมแดงหยุดกึก เมื่อเห็นสายตาของเพื่อนร่วมห้อง

"คามิลโล่ สเตฟาโน่ แห่ง เดลูเซีย หรือ คามิล" มือพร้อมถุงมือสีเทายื่นมาให้จับ ภาพหลอนแมวดำนุ่มฟูค่อยๆกะพริบตาสองที "นายมาจากt2aจริงดิ"

คามิลยกมือพร้อมถุงมือมาเกาหัวแทน "ก็ใช่แหละ ว่าแต่ห้องแคบจัง แล้วของอื่นๆไปไหนหมดล่ะ"

"นายลองวางมือที่ประตูดูสิ" คามิลที่ได้รับประโยคบอกเล่าแทนคำตอบจึงกลับหลังหันไปที่ประตูมนตรา ฝ่ามือในเครื่องห่อหุ้มสีเทายังไม่ทันได้สัมผัส ประตูก็หายวับไปกับตา ทำให้ถุงมือยกไปเกาหัวอีกครั้ง แต่สิ่งที่อยู่ข้างในหัวหยุดทำงานไปหลายวินาที "เอ่อ..." 

ผู้มาก่อนแอบยิ้มลับหลัง เอนตัวลงไปนอนขดเหมือนเดิมเพราะคามิลหันมามองพอดี(!?)

"ยินดีต้อนรับสู่ เดอะ คริปโตส ห้องของนายอยู่ข้างบน แต่ยังไปไม่ได้ นายต้องไปรับศีลก่อน รอบที่3จะไปรับที่สวนหลังเมือง อีกสี่วันนี่แหละ" คามิลนั่งลงข้างๆคนพูด กระเป๋ากับโอเวอร์โคทสีน้ำตาลประดับด้วยปุยหิมะก็ถอดวางไว้ข้างๆโซฟา

เจ้าแมวน้อยหันไปมอง ทำคิ้วย่นขนพอง(!?)ขู่ คามิลมองรอบห้องด้วยตาสีน้ำทะเลแล้วยิ้มพลางยักไหล่ หลังจากนั้นก็หันไปมองตามที่มืออีกฝ่ายชี้ มีแสงเรืองรองเป็นรูปประตูอยู่ที่ผนังด้านหนึ่ง แล้วก็หายไปพร้อมกับผนัง มองเห็นบางส่วนของเตียง ตู้เสื้อผ้า หีบเก็บของ และอื่นๆที่ลับสายตา

 "นั่นห้องนอนชั่วคราวของนาย ห้องน้ำ ห้องครัว กับห้องอื่นๆใช้ฝ่ามือนายค้นหาเอา ส่วนเฟอร์นิเจอร์อื่นๆ ต้องรับศีลก่อนถึงจะซื้อได้ ช่วงนี้ก็ใช้โซฟาด้วยกันไปก่อน...ปิดประตูตีแมว" สิ้นประโยคหลัง ประตูก็กลับมาอีกครั้ง