ตอนเราอายุ 7-8 ขวบ เราเรียนอยู่ รร.ชนบทแห่งหนึ่ง ซึ่งกันดานมาก ถนนลูกรัง เดินไป รร.6-7 กม.วันนั้นเราจำได้ว่าเราเดินกลับบ้านกับเพื่อนอีก3 คน แล้วช่วงนั้นหน้าฝน  ฟ้าร้องฟ้าผ่าโครมคราม และเราเดินตากฝนมาเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆฟ้าผ่าลงมา จินตนาการตามนะคะ สายฟ้าเป็นๆผ่าลงมาอีกประมาณ 50-70 เซนฯ จะโดนหัวเราแต่พอฟ้าผ่ามาถึงช่วงห่างจากหัวเรา50-70 เซนนั้นอยู่ดีๆก็เป็นแสงเหมือนสายฟ้านั่นล่ะครอบเราเหมือนเราอยุ่ในสุ่มไก่ จินตนาการออกไหมคะ แล้วมีรุ่นพี่ตกใจ  หันกลับมามองแบบมันจะตายไหมวะ แล้วเค้าก็เหมือนเหนเราไม่เปนอะไรก็แล้วไป  แบบนี้  และมีหลายเหตุการมาก  ที่เหมือนจะถึง ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ี่ีตายแต่ไม่ตายรอดตลอด เราอยากรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร เคยรถล้มจนรู้สึกว่าวิญญาณออกจากร่าง ตอนรถล้มไปเจอกับบุคคลที่ไม่เหนหน้า รุ้แต่เปนคน พูดจาไม่รู้เรื่องพูดภาษาบาลี พูดเหมือนพระสวด ยิ่งฟังยิ่งไม่รู้เรื่องได้ยินคำเดียวเค้าพูดคำว่า ป้ะ  หมายถึงชวนไปด้วยแบบนี้ ซึ่งตอนรถล้มอ่ะ เราเหมือนวูบแล้วจอดับเห็นร่างตัวเองนอนอยู่ข้างทางแล้วเรารู้สึกว่าอ๋อ  กูนอนหลับ แล้วฝัน  มันเหมือนว่าเราฝันไปรอเวลาตื่น เราเลยเข้าใจว่าอ้อ  คนที่ตายไปแล้วที่บอกไม่รุ้ว่าตัวเองตายเปนแบบนี้นี่เอง และมีหลายเหตุการมาก เราอยารู้เรื่องเดียว  ทำไมฟ้าผ่าไม่ตาย  ค้นในพันทิปก็ไม่มีคำตอบ เลยตั้งกระทู้ถามเอง ใครให้คำตอบได้มาบอกหน่อยนะคะ