สวัสดีครับ ช่วยด้วยครับ เราไม่รู้ว่าต้องทำไงดี คือเราอยากติดเเอร์มากๆ อยากติดตั้งเเต่พ่อกับเเม่ยังไม่ติดเลยรบกวนอ่านให้จบนะครับ ไม่รู้จะพึ่งใครเเล้วครับ 🙏

เมื่อก่อนเราอยู่กับยายตั้งเเต่เด็ก - ม.6 เเต่พอเราเรียนจบมัธยม  เราต้องมาเรียนมหาลัยในกรุงเทพมาอยู่กับพ่อเเม่ตอนนั้นเราอยากเรียนอยู่กับยายมากเเต่เหมือนพ่อจะไม่ยอม เราเลยจำเป็นต้องมาอยู่กับพ่อเเม่

ทีนี้ย้อนกลับไปเมื่อ ปีก่อน หลังจากเรามาอยู่บ้านที่กรุงเทพได้ ปีกว่า คือมันมีเหตุการณ์หนึ่งพ่อเราอยากทำร้านปริ้นเอกสาร บอกว่าเป็นช่องทางให้เขาหาเงินเพิ่ม พอถึงเวลาจริงๆมันมีเเค่เครื่องปริ้นเล็กๆวางโง่ๆในบ้าน ใครมาก็ไปถ่ายเเค่นั้น ซึ่งคนที่ทำสุดท้ายก็ต้องเป็นเรา ไม่มีไรสักอย่างที่พ่อทำเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากงานประจำ ปากบอกเขาจะหาเงินมาเลี้ยงเรา เเต่สุดท้ายเราก็ต้องเป็นคนทำเองตลอด

มีเหตุการณ์ครั้งหนึ่ง เราเรียนอยู่ข้างบนชั้นสอง คือว่าเรียนออนไลน์อะมันไม่ใช่ว่าจะลุกไปตอนไหนก็ได้ จะทำอะไรก็ได้สักหน่อย พอเราเรียนอยู่ข้างบนไม่สามารถลงไปถ่ายได้ พ่อกลับมาจากที่ทำงานตอนเย็น เรียกเราลงไป ถามทำไมไม่ถ่ายเอกสารให้ เราก็บอกว่าเราเรียน เราเรียนจริงๆ ทีนี้พ่อเหมือนอารมณ์ขึ้นที่เราเถียงเขา ทั้งๆที่เราพยายามอธิบายที่สุดเเล้ว พ่อชี้หน้าด่าเรา บอกรู้ตัวมั้ยเราจะไม่มีเเดกอีกเเล้ว  ( เพราะพ่อเราจะเกียณเเล้ว )( เเล้วคนที่มาถ่ายเอกสารซึ่งลูกค้าถ่ายเอกสารเนี่ย นานๆจะมาที ถ่ายทีก็ 2-3 บาท ) คำนี้ทำเราเสียใจมาก คือมันคุ้มเเล้วหรอที่เงินเเค่ไม่มีกี่บาทมาเเลกกับความรู้สึกของลูก เราไม่ได้หมิ่นเงินน้อย เเต่เรารู้สึกว่าความรู้สึกของเรามันไม่มีค่าเลยหรอ

ผ่านไปประมาณ 2-3 อาทิตย์หลังจากเหตุการณ์ที่พ่อชี้หน้าด่าเราว่า รู้ตัวมั้ยว่าจะไม่มีเเดกอยู่เเล้ว พ่อเราติดเเอร์จ้าไม่ได้ติดให้ลูกนะ ติดให้ห้องตัวเอง เราเสียใจมากที่เขายืนชี้หน้าด่าเราเรื่องเงินเเต่เขากลับทำเเบบนี้ หนักสุดคือเราบอกเขามาตลอดว่าข้างบนมันร้อนติดเเอร์ให้หน่อยได้มั้ย เขาบอกเปลืองไฟ ค่าใช้จ่ายเยอะ เเต่พอมาวันนี้เขากลับติดห้องตัวเอง โดยไม่ดูดำดูเเดงลูกอย่างเราด้วยซ้ำ ทั้งๆที่รู้ดี ว่าฤดูร้อนอะมันจะร้อนมากๆ ซึ้งเราอยู่ชั้น 2 พ่อเเม่อยู่ชั้นล่าง ซึ่งพ่อเเม่ก็รู้ดีว่าข้างบนมันร้อนกว่าข้างล่างมากๆ มากๆเลยเเหละ

มันทำให้เรารู้สึกว่า ความรู้สึกของเราไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย หรือเพราะเราเป็นคนง่ายๆ เขาเลยทำกับลูกเเบบนี้ได้เคยเห็นเราเป็นลูกบ้างมั้ย เคยสนใจบ้างมั้ยว่าลูกจะอยู่ยังไง ทั้งๆที่ตัวเองนอนสบาย

เราทนร้อนมา 2 ปีหลังจากมาอยู่ทีนี่ เราพอจะขายของออนไลน์ได้ มีเงินเก็บ เราบอกกับเขาว่าอยากจะติดเเอร์ เดี๋ยวออกเงินเอง เดี๋ยวช่วยค่าไฟนะ คือตอนนั้นเราภูมิใจในตังเองมากที่ไม่ต้องทำให้เขาเดือดร้อน เเต่คำตอบที่ได้จากเเม่คือ จะติดอะดูวัตส์ด้วยว่าหม้อเเปลงรับได้มั้ย ค่าไฟเเพงบ้าง ซึ่งที่บ้านก็มีเเอร์ 2 ห้องเเล้ว คือห้องพี่กับห้องพ่อเเม่ ( พ่อเเม่หลายๆวันเปิดทีในวันที่ร้อนเพราะเขานอนกันไม่ได้ เเต่พี่เราเปิดทุกวัน ) 

เราเจอคำตอบนี้เข้าไปทเราเสียใจมาก เราพยายามพึ่งพาตัวเองที่สุดเเล้ว เเต่มันไม่ได้ผล ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเขารักเราบ้างรึป่าว ความเป็นพ่อเป็นเเม่อยู่ไหน เราร้องไห้หนักมาก ไม่ได้น้อยใจเรื่องติดเเอร์ เเต่น้อยใจที่พ่อเเม่เขาทำกับลูกเเบบนี้หรอ ตัวเองกับพีาชายนอนสบายเเต่ปล่อยให้ลูกคนเล็กอย่างเรานอนร้อนๆทุกวันมาตลอด 3 ปี

เราควรทำยังไงดี เราเปลี่ยนความคิดเขาไม่ได้ เราไม่อยากอยู่กับเขา เราเหมือนเป็นส่วนเกิน หนีไปไหนก็ไม่ได้ เราร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน เพราะมันไม่ใช่เรื่องเดียวเเละเรื่องเเรก มันมีหลายเรื่องมากๆ จนเรารู้สึกว่า ถ้าบอกว่าเราไม่ใช่ลูกเเท้ๆ เราก็ไม่เสียใจเลยสักนิด เราเคยคิดฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง เราเคยบอกเเม่ว่าเราอาจเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวคำตอบที่ได้คือ เเม่บอกว่ามันเป็นโรคที่คิดไปเอง

จนวันนี้ผ่านมา 3 ปีเเล้ว เรายังต้องอกทนอยู่เหมือนเดิม ทั้งเรื่อวความเป็นอยู่ ทั้งเรื่องความรู้สึก ทำให้เราคิดว่า พ่อเเม่ให้เราเเค่ไหน อนาคตเราก็จะให้เขาเเค่นั้น ปฏิบัติกะบลูกอย่างเราเเบบไหน เราก็จะปฏิบัติกับเขาเเบบนั้น

#เรายืนยันว่านี่ไม่ใช่เรื่องเเต่งไม่ใช่เรืาองที่พูดจนเวอร์ มันคือเรื่องจริงทั้งหมด เป็นเรื่องที่เรารู้สึกจริงๆจสกหัวใจ