เราเป็นข้าราชการครู เงินเดือน 20000+ แฟนเราขายของเล่น รถบังคับ ของมือสอง เงินที่หาได้ก็วันละ300-2000 บางวันก็ขายได้บ้างไม่ได้บ้าง  รายได้ไม่แน่นอน เราคบกันมาห้าปีแล้ว  อยู่คนละที่ 2-3 เดือนมาหากันครั้ง

เป็นแบบนี้มาตลอด เรามองว่างานที่เค้าทำมันมีเวลาว่างเยอะ รายได้น้อย เราเลยแนะนำให้เขาไปทำงานโรงงาน แต่เขาบอกไม่ชอบ เลือกงานด้วยนะ เราบอกไปขับแกร็บ เขาบอกคนขับเยอะแล้ว เราแนะนำไปทำงานขับรถส่งพัสดุของบริษัทขนส่ง เขาก็บอกไม่รู้เส้นทางบ้านลูกค้าอีก เราบอกลองไปเรียนภาษาแล้วบินไปทำงานเกาหลีมั้ย เขาบอกขอคิดดูก่อน เราเลยบอกลองขายของกินดีมั้ย เราอยากให้เขาลองขาย  เคยคุยกันแล้วหลายครั้ง เขาบอกพยายามขายของที่เหลือให้หมดแล้วจะไปขายของกิน  แต่ไอ้ของที่เหลือคือไม่รู้เมื่อไหร่จะขายหมด ยื้อมานานมากเกือบ 3 ปี เราเป็นครู เราดูแลตัวเอง ด้วยภาพลักษณ์ของครูเราก็ดูดี ถือว่าตัวเองน่ารักระดับนึง แต่แฟนชอบแต่งตัวมอมๆ เสื้อผ้าที่ซื้อให้ก็ไม่ชอบใส่ บอกร้อน เราซื้อเสื้อห้างตัวละพัน เพราะใส่แล้วดูดี สะอาด แต่เขาไม่ใส่ เราต้องบังคับใส่ เราเริ่มรู้สึกอายเพื่อนที่รร. ไม่อยากพาเขาไปไหนด้วย เขาไม่โรแมนติคไม่เคยจำวันสำคัญอะไรได้ วันเกิดเราก็จำไม่ได้ วันวาเลนไทน์ก็ไม่เคยซื้อของให้ ไม่มีดอกไม้หรือของพิเศษอะไรเลย ตลอดห้าปีที่คบกัน เราไม่เคยได้รับอะไรพิเศษจากเขาเลย เขาดีที่ไม่มีเรื่องผู้หญิงอื่นให้เราเสียใจแค่นั้น เงินเดือนเราเพิ่มขึ้นทุกปี เรามีความมั่นคงกับชีวิต เราก็อยากแต่งงาน แต่เขาดูไม่พร้อมและไม่พยายามมากพอ มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเริ่มรักเขาน้อยลงไป  แต่เรายังพยายามคิดดีมาตลอดว่าเราแค่นอยด์ที่เขาทำอะไรไม่ได้ดังใจ เลยให้โอกาสเขามาตลอด จนบางทีเราก็รู้สึกว่าตัวเองเสียเวลากับคนแบบนี้ทำไมก็ไม่รู้  เขาแสดงความรักกับเราดีนะเรื่องเซ็กเรื่องบนเตียงโอเค  แต่ชีวิตมันไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง เรื่องเงินก็เรื่องใหญ่เรื่องนึง  เรามานั่งทบทวนตัวเองตอนนี้เราอายุ 28 แล้ว เราอยากมีคนที่ช่วยซัพพอตต์เราบ้าง อยู่ด้วยกันแล้วช่วยกันได้ ช่วยกันสร้างอนาคตไม่ใช่ให้เราแบกรับทุกอย่างคนเดียว

เรากับเขาต่างกันมาก เราเรียนจบปริญญาตรี มาเป็นครู เขาเรียนจบ ปวช. ช่างไฟ ไม่เรียนต่อ สูบบุหรี่  มีนิสัยประหยัดมาก ครั้งนึงเขามาหาเรา  เราอยากจะไปเดินตลาดหาซื้อของกิน  เราบอกนั่งมอไซค์กันไปนะ เขาบอกเดินไปก็พอ ไกล้แค่นี้เอง  คือต้องเดินริมถนนแคบมีพงหญ้าข้างทางที่รถวิ่งตลอด ข้ามสะพานที่รถวิ่ง เดินข้ามถนน และเดินเข้าไปในซอยอีก 50 เมตรถึงตลาด ถ้ามองด้วยสายตาคือไม่ไกล แต่ไม่ใช่ทางที่เราจะเดินได้อ่ะ เรายืนยันว่านั่งมอไซค์ไป เขาบอกเดิน สุดท้ายเราขับมอไซค์ เค้าเดินไป พอกลับจากตลาด เราก็ทะเลาะกัน เหตุผลของเขาคือประหยัดน้ำมันรถ เหตุผลของเราคือมันไม่ใช่ทางเดินนะ เวลารถมาเราต้องแอบข้างพงหญ้างี้อ่อและแถวนั้นมีแต่นร.และผู้ปกครองเด็กที่เรียนรร.เราทั้งนั้น เดินไปแบบนั้น เราว่าเราอายด้วยนะ  แล้วเข้าก็ไม่เข้าใจ

อีกครั้งนึงเมื่อตอนรร.ปิดเทอม เราชวนเค้าไปทะเล เราอยากไปเกาะกูด หรือไม่ก็เกาะล้าน เราหาห้องแล้วคืนละ 1200 บาท เราบอกให้เขาว่าเลือกมา 1 ที่ เขาบอกไม่ไปเขาเคยเป็นทหารอยู่สัตหีบ เห็นทะเลทุกวัน เบื่อแล้ว และก็ราคาที่พักแพงด้วย นั่งรถไปก็เหนื่อย วันนั้นเราก็ทะเลาะกันเหมือนเดิม 

หลายครั้งที่เราทะเลาะกันเพราะเรื่องที่เขาไม่ใส่ใจเรา แต่สุดท้ายเราก็หายโกรธเอง เขาบอกเขาง้อไม่เก่ง เห้อ...

เราไม่รู้ว่าจะไปต่อยังไง ทางนึงก็อยากบอกเลิกไป อีกทางก็ยังรักเขาและพยายามคิดว่าเขาจะค่อยๆปรับตัวไปในทางที่ดีขึ้น  แต่ไม่รู้เมื่อไหร่  และความรู้สึกที่ว่าเค้าดูแลเราไม่ได้ ก็มากขึ้นเรื่อยๆ  แทนที่จะช่วยกันแต่เป็นเหมือนเราต้องเป็นฝ่ายดูแลเขาซะเอง  

เราว่าคงไม่นานนี้ เราคงได้คำตอบของตัวเอง 

เพื่อนๆคิดว่าไง

😁😁😁