สวัสดีค่ะคือเราเป็นเด็กม.ปลายคนนึงที่ไม่ได้เรียนเก่งมากอยู่ในระดับกลางๆ ตั้งแต่เข้าม.ปลายมาก็เจอกับปัญหาโควิดกระทั่งม.5เทอมแรกเราต้องเรียนon-line ในช่วงเทอม1 วันนึงเราก็เรียนออนไลน์ตามปกติค่ะคาบนั้นเป็นวิชาคำนวณประยุกต์และเป็นคาบแรกที่ได้เรียนกับครูเอ(นามสมมุติ) ครูเขาแค่สั่งงานเอาไว้ไม่ได้อธิบายอะไรนะ ให้เวลาทำ20นาทีพอหมดเวลาครูก็เลยเปิดมีท แล้วก็ถามว่ามีใครทำแล้วบ้างสรุปคือไม่มีใครทำสักคน เพราะไม่เข้าใจครูให้ดูแค่สไลด์ไม่กี่แผ่น ครูเขาก็ว่าพวกเรา ว่าเราไม่ใส่ใจนู่นนั่นนี่ เราโกรธมากเลยใช้อารมณ์เหนือทุกอย่างตั้งโพสต์ต่อว่าในเฟซบุกพูดรวมๆไม่ได้ออกนามว่าใครเพื่อนส่วนใหญ่ก็เข้ามาแสดงความเห็นว่าจริงด้วยตามกันไป พอช่วงเทอม2 เป็นการเรียนแบบออนไซส์(เรียนที่โรงเรียน) เราก็เรียนตามปกตินะแต่ก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอกอาจจะเพราะอคติเลยไม่ได้ตั้งใจมีอยู่วันนึง วันนั้นอยู่ในช่วงเลืกเรียนเรานั่งรอผปค.มารับ แต่มันก็ค่ำมากครูเอ เดินมาถามเราเรียกชื่อเราแล้วก็ถามว่าสิ่งที่ครูเขาสอนไปเราเข้าใจไหม เราก็ตอบไปว่าเข้าใจนิดหน่อยค่ะ เขาเลยบอกว่าขอดูสมุดเราสรุปวันนั้นครูเอ นั่งติวให้เราจนถึงสี่โมง แล้วเรารู้สึกว่าเหมือนครูเขาพยายามจะอยากทำความรู้จักกับเรานะ เพราะเขาเล่าเรื่องของเขาให้เราฟังตั้งแต่ประวัติครอบครัวว่ามีเมียทำงานะไร มีลูกกี่คน มีพี่น้องกี่คน นู่นนี่แล้วครูเขาก็บอกว่าถ้าไม่เข้าใจก็ถาม ไม่ใช่ปล่อยผ่านเพราะมันเสียโอกาส แล้วมีประโยคนึงเขาบอกว่า "รู้ไหมทำไมครูถึงบอกให้เราทำเองทั้งๆที่ไม่อธิบายเพราะครูอยากให้เราพยายามทำเองก่อน เพื่อที่จะได้รู้ว่าเราติดตรงไหน ไม่เข้าใจแล้วค่อยมาถาม มันเป็นการหาความรู้ด้วยตัวเองก่อน" ความรู้สึกตอนนั้นคือแบบ..เชี่ยยย นี่เราทำไรลงไป ตัดสินอะไรไวไปหรือเปล่า หลังจากนั้นเราก็เข้าไปถามไปคุยกับครูเอมากขึ้น หรือถ้าเราไม่ถามครูเขาก็จะเป็นฝ่ายถามเราก็เสมอเราละอายใจมากก ที่ไปว่าครูเขาแบบนั้นโดยไม่คิดให้ดีก่อนทุกวันนี้เจอหน้าครูเขาคุยกับเราดีมากแบบดีอ่ะ แล้วเราเลยรู้สึกว่าทำไมตัวเองเป็นคนแบบนี้วะ จนตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าเราต้องคิดอะไรให้มากกว่านี้ก่อนจะตัดสินใจโพสต์อะไรลงโซเชียล จากนั้นเราก็กล้าถามกล้าตอบครูเอมากขึ้น(เป็นเรื่องเรียนทั้งหมดครูไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวเลย) ปัญหาคือมันมีบางครั้งที่เรารู้สึกว่าเราปลื้มครูมากๆ แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าไม่ใช่ เหมือนกำลังสับสน เราควรทำไงดีคะ