เรื่องมีอยู่ว่าตอนเด็กๆเราเป็นคนที่เรียนเก่งมากแทบจะไม่เคยได้ที่2หรือตกจากเกรด4เลย แต่ก่อนแม่เราก็พูดบ่อยๆว่าหนูต้องเรียนให้ได้ที่1นะอย่าทำให้ผิดหวังอะไรแบบนี้หน่ะค่ะ แต่พอโตมาแม่ก็เหมือนจะรู้ตัวจากเพื่อนของแม่ว่าอย่าไปกดดันลูกมากแม่ก็ไม่กดดันแล้วค่ะ แม่แค่บอกว่าเอาที่เราทำได้ แต่กับเรามันเหมือนจะไม่ทันแล้ว พอเราโตมาจนม.ปลาย การเรียนมันยากขึ้นเกรดก็ค่อนข้างได้ยาก แต่เราก็ยังได้เกรด 4-3.8 ลำดับที่ก็ขึ้นๆลงๆค่ะ กลายเป็นว่าพอมาเราชอบกดดันตัวเอง เวลาเห็นเพื่อนได้คะแนนเยอะกว่าเรานิดหน่อยเราก็นอยด์แล้วค่ะ บางวันก็เสียใจจนร้องไห้เลยก็มี ทั้งที่บางทีคะแนนที่เราได้มันไม่ได้แย่เลย อารมณ์เหมือนเราเคยเป็นที่ชื่นชมของคนอื่นๆของเพื่อนในห้อง แต่กลับกลายเป็นว่าวันนึงมันไม่ใช่เราอีกต่อไปแล้ว เรารู้ตัวตลอดนะว่าเป็นแบบนี้มันไม่ดีเลยเราพยายามควบคุมตัวเองตลอดแต่สุดท้ายมันก็ยังคิดอยู่ดี เราบอกตัวเองตลอดว่าไม่เป็นไรแค่นี้ก็ดีแล้วไม่เป็นไรนะ เราเหมือนมี2ร่างอ่ะค่ะ ร่างแรกก็พยายามดีใจกับเพื่อน แต่อีกร่างคือเศร้าสุดๆเลย เราไม่อิจฉาเพื่อนเลยนะที่เกรดหรือคะแนนเค้าดีกว่าเราแต่เรารู้สึกไม่ดี รู้สึกทำไมเค้าดีกว่าเรา รู้สึกดีไม่พอ รู้สึกเราควรทำได้มากกว่านี้ เราเคยบอกแม่เคยร้องไห้กับแม่นะคะ แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไรหนูเก่งสำหรับแม่เสมอ ต่อให้แม่พูดแบบนั้นก็เถอะค่ะเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมอยู่ดี ควรทำยังไงดีคะ