คือ เราได้มาเรียนที่ กทม. ค่ะ ตั้งแต่มาเรียน ระยะ 2 ปี นอนห้องเดียวกับพ่อแม่เลยค่ะแต่เค้าจะต้องไปสอนนักเรียนที่ ตจว. เค้าเอากล้องมาติดไว้ 1 ตัว ระยะ 2 ปีนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ตั้งแต่ปีที่แล้ว เริ่มระแวงอะค่ะ พอโตแล้วมันไม่ไว้ใจใคร หวงตัวก็จริง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะที่ มีกล้องติด หลายๆเดือนผ่านไป ได้นอนแยกห้อง คิดว่าคงไม่ต้องติดกล้องแล้ว แต่สุดท้ายเค้าก็เอากบ้องมาติด หลังจากนั้นคือขาดความเชื่อใจ เคยเปิดใจคุยกับเค้า เค้าบอกห่วง เวลากลับไป ตจว อาจไม่ปิดไฟนอน แต่เรื่องแค่นี้ทำขนาดนี้เลย?? มาอยู่นี่เกือบ 10 ปีแล้วค่ะ เราไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย กดขี่ตลอด ไปได้มากสุดคือเซเว่นที่ห่าง แค่ 100 เมตร แต่ก็เข้าใจว่าห่วง ชีวิตของตัวเองจริงๆไม่เคยมีเลยค่ะ.. ช่วงนี้ก่อนนอนเราจะถอดกล้องออกค่ะ เพราะไม่อยากเชื่อใจ หรือเวลาแต่งตัว มันดูไม่ค่อยโอเคเลย เค้ากดดันเรื่องเรียนเรามาก สุขภาพจิต เราไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ทุกวัน  แล้ววันนี้ตอนเราไม่อยู่ที่ห้อง เค้าแอบนำกล้องแบบติดเพดานมาติด คือเราตกใจมาก รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยเลย จิด 2 ตัวในห้องอะค่ะ ห้องคือเล็กมาก เราคิดกับพ่อแม่ไม่เหมือนเดิม มองว่าเค้าไม่ไว้ใจ กดดันทางการมองเห็น ชีวิตส่วนตัว สิทธิส่วนบุคคลไม่มีเลย ถ้าเราเป็นพ่อแม่ถึงไม่ไว้วางใจเราก็อยากเปิดใจคุยกันมากกว่า แชร์ประสบการณ์ได้นะคะ เฟลไปหมด ถึงดูเป็นลูกที่ไม่ดีก็เถอะค่ะ เรื่องส่วนตัวก็ต้องแยกแยะ เข้าใจคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่านนะคะ เราอยู่แต่โลกออนไลน์ไม่เคยได้ใช้ชีวิตข้างนอกเลย เที่ยวก็ไม่เคยจะได้ไป ก็ต้องทนกับกล้องต่อไปแหละค่ะ ถึงสภาพจิตใจแย่ คงปฏิเสธไม่ได้-