เรามีเพื่อนที่บเานใกล้กันอยู่แค่2คน แถวบ้านเราไม่ค่อยมีเด็กรุ่นเราแล้วก็ไม่ได้มีการจับกลุ่มกันเลย เราจึงมีเพื่อนอยู่คนนึงที่บ้านใกล้กับเรา ซึ่งอนุบาลจนจบมัธยมต้น เรียนคนละโรงเรียนและเรียนคนละห้องกันเลย พึ่งอยู่ห้องเดียวกันตอนม4 ครอบครัวก็ต่างกันมาก  นิสัยก็ต่างกันมาก เขาเป็นเด็กเกมส์อยู่แต่บ้านเล่นแต่เกมคุยกับแฟนที่เจอกันในเกมอยู่ต่างจังหวัด ไม่เคยออกไปไหนถ้าช่วง ม3 นางไม่กลับบ้านกับเราแล้วเราพาไปเปิดหูเปิดตานางก็ไม่เคยรู้อะไร ซึ่งเราเป็นคนชอบเที่ยวชอบถ่ายรูป ชอบไปหาไรกินอร่อยๆ แล้วมีแฟนอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่บ้านเราห้ามมีแฟนเราจึงต้องแอบและเจอกันแค่ที่ รร หรือวันหยุดที่เราออกจากบ้านไป นางขี่มอไซไม่เป็นนางไปกับเราตั้งแต่ ม4ซึ่งเราขี่เองตลอดก็มีเหนื่อยบ้าง นางเป็นคนไป รร เช้า เราตื่นสาย เลิกเรียนนางอยากกลับบ้านมานอนเล่นโทรศัพท์คุยกับแฟน แต่เราอยากไปหากาแฟดื่มกับแฟน นางไม่มีทางเลือกเลยต้องไปกับเรา แล้วก็จะกลับบ้านเย็น แล้วช่วงนี้โควิดระบาดแถวบ้านเรามาก วันหยุดเราก็ไม่ได้ไปไหนเลย เราจึงไปตอนเลิกเรียน บ้านนางกลัวโควิดกันมากถึงกับไหว้ผีบรรพบุรุษทุกวัน เวลาเราจะออกไปไหนแต่ละทีมนุษย์ป้ามนุษย์ยายแก่ๆทั้งหลายนางเห็นหมด บ้านเราอยยู่ตรงข้ามกับใต้ถุนบ้านที่ทุกคนไปนั่งเล่นพักผ่อนคุยกัน ซึ่งเป็นแหล่งกระจ่ายข่าวเลย พ่อเราไม่เคยห้ามเที่ยวแต่มีช่วงนี้ที่มีคนมาบอกนางว่าเราเที่ยวบ่อย เราว่าเราดีกว่าคนอื่นนะที่เข้าบ้านดึกไม่ทำอะไรกินแต่เหล้า เราไม่กินเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลยและเข้าบ้านก่อนมืดตลอด เที่ยวแค่กลางวัน  มีคนมาบอกพ่อพ่อเราจึงห้ามพราะก็กลัวอยู่เหมือนกัน. พ่อเราจะชอบไปเปรียบเทียบกับนางบ้านใกล้ว่านางอยู่แต่บ้านไม่เคยไปไหน คืออยากให้เราเป็นแบบนั้นจริงหรอ แล้วใครจะช่วยเหลือเรื่องบ้านเราที่พ่อแม่แก่ๆทำไม่เป็นอะ สมัยนี้มีอะไรที่คนแก่ทำไม่เป็นก็เยอะ ถ้าให้เราเป็นแบบนั้น ทำไรก็ไม่เป็นไม่มีประสบการณ์ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้คนในครอบครัวได้เลยงั้นหรอ จะขึ้น ม6 อยผุ่แล้วนางยังไม่รู้อนาคตตัวเองว่าจะเป็นอะไรจะเรียนอะไรที่ไหนเลย สมองและตัวยังเป็นเด็กประถมเรียนก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง แล้วพรุ่งนี้สอบเลิกเช้า นางให้พ่อมารับที่โรงเรียน บ้านกับ รร เราประมาณ10โล ถ้าให้เราขึ้นไปส่งนางบ้านก่อนเราไม่ได้ออกมาอีกแน่ๆ ซึ่งเลิก10โมงเราจะไปบ้านแม่แฟนที่อีกอำเภอหนึ่ง แฟนเรานางไปรับของมาขายต่อด้วย เพราะอย่างงี้ ที่บ้านนางว่าเราแน่ๆว่าไม่กลับบ้าน ซึ่งถ้าไม่มีโควิดเราก็ไม่สนหรอกถ้าเขาจะว่าเพราะพ่อเราไม่ว่าก็พอ แต่เนื่องด้วยเป็นโรค ซึ่งเราก็ไม่ได้ไปไหนบ่อยเหมือนเดิม ปิดเทอมก็คงไม่ได้เจอแฟน ถ้าเขามาบอกพ่อเราว่าเราเลิกแล้วไม่กลับไปเที่ยวต่อปล่อยให้นางกลับเองแบบนี้พ่อเราดุมากแน่  เราไม่เคยเห็นที่ไหนนะ จะเห็นก็แต่เพื่อนกันแต่เขาก็ใช้ชีวิตของตัวเองกันได้เองทำไรกันได้เองอยสกทำไรก็ได้ทำมีแต่เราที่ต้องมารับภาระเหมือนมีน้องอะ ต้องไปรับไปส่งทุกวันขับรถให้ทุกวัน ไปไหนก็ไม่ได้ติดๆขัดๆ คือถ้าเป็นแบบนี้กับคนอื่นเราว่าคนอื่นก็ไม่โอเคนะ เราแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลยจริงๆจะทำไรส่วนตัวไม่ได้เลยยิ่งช่วงนี้ออกบ้านวันกยุดก็ไม่ได้  เราคงจะพ้นก็ต่อเมื่อจบ ม6