อาจเพราะเฉยชากับการชีวิต
อาจเพราะเบื่อกับเรื่องต่างๆ ที่เจอ ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ตาม

ขอบอกก่อนเราไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แค่ไม่อยากอยู่ต่อแล้วก็เท่านั้น อยากให้มันจบๆ ไปสักที
เมื่อก่อนเคยพยายามสร้างผลงานต่างๆ ให้รู้สึกว่าตัวเรามีค่า เรามีความสำคัญไม่ได้แค่หายใจไปวันๆ
แต่เหมือนตาสว่างขึ้นมาว่าต่อให้เราไม่ทำอะไร โลกก็ไม่ได้หยุดตามเราหรอก ที่เราทำไปมันก็ไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้น
ในตอนนั้นก็เกิดสงสัยมาว่า แล้วเราอยู่ไปทำไมนะ ทำไมถึงต้องมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่หายไปจะได้จบๆ
แต่ถ้าจะฆ่าตัวตาย ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็เดือดร้อนชาวบ้านไปหมด เลยแค่ภาวนาให้มันมาถึงเร็วๆ ก็เท่านั้น

เรากลายเป็นคนเฉยๆ กับทุกอย่างไปหมด ถ้ามีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นก็ก็รู้สึกว่าก็ดีแล้ว ถ้าเกิดเรื่องร้ายก็อยากแก้ปัญหาแล้วจบๆ ไปสักที
เหมือนไม่อยากให้มีเรื่องค้างคามากกว่า คิดว่าการมีชีวิตมันเหนื่อยจังนะ ถ้าจบเร็วๆ ได้ก็ดีอยากพักแล้ว ไม่อยากเดินต่อ
แต่จะฆ่าตัวตายก็เดือนร้อนคนอื่นอีก กลายเป็นคนที่ไม่มีสิ่งยึดติดกับการอยากมีชีวิตเอาเสียเลย
เหมือนปลงกับทุกอย่าง แค่ทำทุกอย่างให้ดีแล้วรอวันจะได้ปลดปล่อยไปแค่นั้นเอง

แต่เราก็สามารถหาข้อดีในเรื่องนี้ได้อยู่นะ บางทีการที่เราเล่าความลับให้ใครฟังมันก็ทำให้รู้ธาตุแท้ของคนได้เหมือนกัน
ในวันที่เราเล่าเรื่องนี้ให้คนสนิทฟัง เรารู้ใจจริงของเขาผ่านน้ำเสียงและสีหน้าได้เลย
เขาดีใจที่รู้ว่าเราคิดแบบนี้ สารภาพออกมาว่าอิจฉาเราที่ชีวิตดีกว่า แต่ก็สบายใจที่เรามีจุดอ่อนแบบนี้เหมือนกัน
ความรู้สึกตอนนั้นก็มีหน้าชากันบ้าง ไม่ได้ต่อว่าอะไร แค่รับรู้แล้วจากไป
เราไม่ได้เศร้าเท่าไร จากประสบการณ์โดนเพื่อนทรยศค่อนข้างบ่อย
ก็แค่รู้สึกว่าอีกแล้วหรอ ทำไมเพื่อนแท้หายากจังนะ

สุดท้ายนี้เรารู้แหละค่ะว่ากว่าจะเกิดได้มันยาก เราควรจะรักชีวิตตัวเองให้มากๆ แต่ว่าทำไมต้องมีชีวิตต่อไปด้วย
มันอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกเฟลของคนนึงเฉยๆ แต่ทำไมมันวนเวียนกับเรามานานจังนะ
ลืมได้ไม่นานก็กลับมาใหม่เหมือนเพื่อนซี้ที่ไม่เคยจากไปไหน
เข้าใจที่คนเค้าพูดเลยว่าไม่มีใครทำร้ายเราได้มากเท่าเราทำเอง

เราแค่อยากแชร์ให้คนที่อยู่ในภาวะเดียวกันเรารู้นะคะ บางทีมันก็มีเรื่องดีในเรื่องร้ายได้
ถ้าเราหลุดพ้นจากความคิดตัวเองไม่ได้ แค่อยู่กับมันให้ได้ อย่าไปฟังมันมากก็พอ
เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังเศร้าใจอยู่นะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ค่อยๆ แก้ไปทีละนิด เดี๋ยวปัญหามันก็จบค่ะ