ฉันเป็นคนทำงานคนนึงที่ทำด้วยความซื่อสัตย์มาตลอด แต่ในความซื่อสัตย์และตั้งใจของฉันกลับถูกมองว่า ทำเกินหน้าพี่ๆบาง ทำงานเหยียบหัวพี่ๆบ้าง  ความฝันที่ฉันอยากเรียนปริญญาโท เพื่อให้ได้มายังใบปริญญานั่นก็คือความฝันของฉัน ก็ถูกสกัดกั้นด้วยกลุ่มคนที่ทำงานในสายงานเดียวกัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องราวที่เกิดจากความซื่อ ความฝัน และความตั้งใจของฉันมันจึงดูขัดใจคนอื่น บางอย่างผลดีมันคือมีต่อองค์กร ไม่ใช่ตนเองด้วยซ้ำ องค์กรได้หน้าตา ได้ผลงาน แต่ฉันกลับถูกเอาดปรียบบ้าง  ถูกทำร้ายด้วยคำพูดบ้าง  การที่เราเดินเข้ามาช่วยกันในองค์กร พลักให้งานเดินไปข้างหน้าให้มันดีกว่าที่เคยเป็น ทำไมถึงไม่ทำกัน จะมานั่งจับผิดเพื่ออะไร หลีกหนีไม่ได้เลยกับสังคมแบบนี้ ไม่รู้ว่าฉันอดทนได้นาน ถึง 11 ปีได้อย่างไร เบื่อกับสังคมแบบนี้ อยากออกไปหาอะไรใหม่ๆทำ โดยไม่ต้องมีคนเข้ามายุ่งเกี่ยวมากมาย แต่มันคงไม่มี อย่างน้อยในหนึ่งองค์กรต้องมี   ในยุคนี้คือยุคที่คนทำไม่ดีมีแต่คนสรรเสริญ  แต่คนทำดีมีแต่ถูกด่าถูกว่า ถูกเสียดสี  ก็ไม่ได้ดีเว่อร์  แต่ฉันก็ถูกกดดัน กดขี่มาโดยตลอด

                      ......ใครก็ได้บอกวิธีให้ฉันไม่ต้องคิดมาก  จะได้ไม่ต้องเป็นโรคซึมเศร้าอีกต่อไป.....