แข่งขันกันมาจนเกือบจะถึงครึ่งทางแล้วค่ะ . . 

กระทู้ของน้องใส่เสื้อลายที่มีให้ทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียวคือ ความไว ๕๕๕๕๕๕๕๕
.
.
.
.
.
. 

ฮีโดเอากล่องของขวัญมาวางให้มินแช แล้วบอกลูกสาวว่า . .  พ่อส่งมาให้ . . 



หนูมินเปิดกล่องมาเป็นชุดบัลเลต์ปักอย่างสวยงาม ยกชุดขึ้นมาแล้วเอ่ยทันที . . พ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้หนูชอบอะไร ผิดหวังชะมัด . . หนูเลิกชอบบัลเลต์แล้วงี้



ออกมาทาสีรั้วบ้าน ฮีโดถามลูกว่า ทำไมถึงอยากเลิกเต้นบัลเลต์ . . มินแชตอบแม่ว่า . . ความพยายามของหนูมันไม่พัฒนาขึ้นเลย



ฮีโดบอกลูกว่า . .  ความสามารถของคนเราน่ะ พัฒนาแบบขั้นบันไดไม่ใช่แบบเนินเขา แล้วคนเราก็มักจะอยากยอมแพ้เวลามาติดตรงขั้นบันไดแต่ละขั้น โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า ถ้าผ่านขั้นเหล่านั้นไปได้จะมีพัฒนาการที่ยิ่งใหญ่รออยู่ เพราะคิดว่าจะต้องติดอยู่ตรงขั้นเหล่านั้นตลอดไป แม่นี่ไง พยานตัวเป็นๆ  



คิดให้ดี ลูกสนุกกับอะไร คำชมหรือการเต้นบัลเลต์ ถ้าชอบที่ได้รับคำชม จะเลิกเต้นบัลเลต์ก็ได้นะ แต่ถ้าสนุกที่ได้เต้นบัลเลต์ ก็คิดเรื่องที่อยากจะเลิกเต้นอีกครั้งเถอะ



มินแชถามแม่ว่า . .  แม่รู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร . . ฮีโดบอกลูกว่า . .  พ่อของแม่สอนแม่น่ะสิ . . อัปป้าของฮีโดอบอุ่นน่ารักมากกกกกกกก



.
.
.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ