.
.
.
.
.

คิมมินแช สาวน้อยวัยกระเตาะกำลังจะขึ้นเวทีแข่งขันรายการเต้นบัลเลต์ มีแม่ที่เป็นอดีตนักกีฬามีชื่อเสียงมาส่ง แม้จะอยู่ภายใต้หน้ากากอนามัย ยังมีคนจดจำแม่ของมินแชได้ 



ที่ข้างเวที เธอยืนมองดูการแสดงที่ยอดเยี่ยมของผู้เข้าแข่งขันนักบัลเลต์อีกคน เมื่อคิวมาถึงเธอเจ้าหน้าที่ขานชื่อ เธอกลับยืนนิ่ง และตัดสินใจวิ่งออกมาจากการแข่งขัน 

เธอบอกแม่ว่าเธอมาเพื่อชนะ แต่ในเมื่อมีคนที่เก่งกว่า เธอจะแข่งไปเพื่ออะไร  . . แม่ย้อนถามว่า ถ้าไม่ชนะที่หนึ่งก็ไร้ความหมายเลยอย่างนั้นหรือ ตรรกะแบบไหนกัน . . สาวน้อยตอบแม่ว่า เธอจะเลิกเต้นบัลเลต์แล้ว 



มินแช หอบเสื้อผ้าไปอยู่บ้านยายช่วงฤดูร้อน ยายไม่ได้กดดันอะไรเธอ แต่ก็เลียบๆ เคียงๆ ถามถึงเรื่องบัลเลต์ที่หลานเต้นมาแล้วตั้ง 5 ปี จะทิ้งไปเฉยๆ อย่างนั้นหรือ  มินแชบอกยายว่า . . หนูต้องทำอะไรสักอย่าง ให้ดูเหมือนหนูกำลังทำอะไรอยู่จริงๆ . .  ในประโยคนี้ ยังไม่มีใครรู้ว่า เธอแค่หมดใจกับบัลเลต์ หรือเธอไม่เคยรักมันมาก่อนเลย 



ยายยังถามต่อ . . . ถ้าไม่ต้องทำอะไรที่รู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่าง แล้วหนูมีความฝันไหม . . . มินแชตอบยายกลับเป็นคำถาม . . . คนเราจำเป็นต้องมีความฝันหรือ 



มินแชหลบแม่มาอยู่บ้านยาย จะไปนอนที่ไหนได้ ถ้าไม่ใช่ห้องเดิมของแม่ แหวกโน้นเปิดนี่ไปเรื่อย เจอไดอารี่เล่มเก่าของแม่ หยิบมาพลิกดูทีละหน้าผ่านไป ล้วนเป็นลายมือเขียนทุกหน้า อดทึ่งไม่ได้ แน่นอนว่าแตกต่างจากคนทุกวันนี้ 

นอกจากความรักในกีฬาฟันดาบของแม่ที่ถ่ายทอดอยู่ในไดอารี่ ยังมี คนคนนั้น ที่แม่เอ่ยถึง แต่จะเป็น คนไหนกัน หรือจะเป็น แฟนเก่า ของแม่กันนะ 



.
.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ