ท้าวความก่อนว่า เราไม่เคยมีเเฟน เราเป็นคนที่ชอบคุยกับใครจะคุยเเค่คนเดียว ถ้าเราเลือกคุยกับใครสักคนเราจะไม่สนใจคนอื่นเลย
เราไม่เข้าใจเลยทำไมทุกคนที่เราคุยๆ สุดท้ายเค้าหายไปเเปปนึ่ประมณ2-3วันเเล้วได้ไปคบกับคนอื่น ทั้งๆที่เราก็มีคอลบ้าง ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง ดูหนังบ้างตลอด   เราโดนเเบบนี้มาประมาน5-6คนเเล้วเเบบ5-6คนจิงๆ เเต่ละคนที่เราคุยกันมาระยะเวลา5เดือนขึ้นไปทุกคนเลย รู้สึกเเบบเจ็บจุกตรงจุดเดิมตลอดเลย ตอนเเรกเราคิดว่าเราจะพอเเล้วจะขอไม่คุยกับใครอีก เเต่คนเรามันก็เหงาเนอะเพื่อนในกลุ่มที่สนิท7คนก็คือมีเเฟนกับหมด ตอนไปเที่ยวกับเพื่อนคือเราต้องอยู่คนเดียวเเบบเหงาๆอะ บางคนอยู่กับเเฟน ถ่ายรูปคู่ เดินจับมือ ไอเราที่ไม่มีเเฟนเริ่มที่จะเปิดใจบ้างเเล้ว+กับเพื่อนที่คอยบอกว่าเปิดใจบ้างได้เเล้ว เพราะเราไม่ได้คุยกับใครๆมาหลายเดือนมาก สุดท้ายเราก็เปิดให้กับใครคนหนึ่ง ทุกอย่างเหมือนจะดี เรามีความสุขมากคุยกันเหมือนเป็นเเฟนเลย ไปเจอพ่อเเม่เพื่อนสนิทเค้ารู้  เเต่เค้าไม่เคยถ่ายรูปคู่เราลงโซเชี่ยลต่างๆเลย ในเฟสเค้ายังโพสเเบบโสดๆอยู่ เเต่เราไม่ได้คิดอะไรมาก คุยกันมาเกือบ1ปี สุดท้ายเค้าบอกเราว่าขอลดสถานะเป็นเพื่อนได้ไหม เราถามเค้าว่าทำไมตลอดเเต่เค้าไม่บอกเลยเพราะว่าอะไร เเเต่ก็ยังคุยเเบบคาราคาซัง จนมาถึงวันครบรอบ1ปีเต็มๆ เราถึงได้รู้ว่าเค้ามีคนของเค้าอยู่เเล้ว  ทุกอย่างมันช็อคไปหมด คำเดิมๆผุดขึ้นมาในหัว เราเจอเเต่เรื่องเเบบนี้อีกเเล้วเเบบมันเสียใจจิงๆ
เราย้อนถามตัวเองตลอดว่าเรามันห่วยขนาดนี้เลยหรอ ทุกอย่างที่เราเจอคือมันทำให้เราเสียใจมาก คิดตลอดว่าเราไม่สวยพอเค้าอาจจะอายที่คบกับเรา จนทำให้เราตอนนี้รู้สึกfailกับชีวิตไปเลย ยิ่งเราเห็นคนอื่นที่เค้าถ่ายรูปคู่ลงทุกๆเทศกาลเรายิ่งรู้สึกน้อยใจตัวเองมากขึ้น

อยากถามกับทุกๆคนว่า
ต่อไปเราควรที่จะเปิดใจให้กับคนอื่นอีกไหม เเล้วถ้าเราต้องเจอเรื่องนี้เเบบเดิมเราควรทำยังไงดี