ผู้ชายมาจีบ ซื้อขนมผลไม้มาฝาก อาสารับส่ง โดยที่เราก็ไม่เคยร้องขออะไรเลย เคยไม่รับ  มารับเคยไม่ไป ซึ่งเราโดนแม่ตำหนิไม่รับ ไม่ไปเสียมารยาท เสียความตั้งใจ 
แล้วเค้าก็ยืมเงิน เรียกร้องต่างๆ บงการ คุยเผื่อเลือก ทำให้เรามีปมด้อย ว่าเราขี้เหร่ ต่างๆนาๆ ซึ่งเราไม่รู้ตัวและรู้สึกแย่กับตัวเอง ทุกอย่างที่เราไม่ชอบทำหมด เบื่อทะเลาะ อารมเสีย  เลยบอกให้เลิกศึกษาดูใจกัน 
แต่ยังมาเรียกร้องขอความเห็นใจ
แต่ฉันดูแลตัวเองได้  เมื่อก่อนไม่มีคุณฉันก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาก่อนเป็นปกติ ไม่ได้ขอร้อง
ใช้วิธีมาขอเช่าที่ดินแม่ แต่ยืมเงินเราลงทุน ไม่อยากให้ยืม แต่นึกถึงส่วนดีคือน้ำใจเคยช่วยเหลือกันมา เงินช็อตไม่พอใช้ ดูแลตัวเองไม่ได้ น่าจะพิจารณาตัวเองนะผู้หญิงไม่ใช่ตู้ ATM ที่มีวงเงินไม่จำกัด ให้เอาไปใช้ส่วนตัวเพราะบริหารเงินไม่ได้ ไปลงทุนขาดทุน ใจดีให้เพื่อนยืมเลยช็อต
แต่จะให้ผู้หญิงเห็นใจยอมแต่งงาน
คือมันมองเห็นอนาคตแล้ว ตัดสินใจปฏิเสธแล้ว ต่อให้รวยขึ้นมาก็ไม่เสียดาย คนเราพึ่งพาอาศัยกันก็จริง แต่การมอบสิ่งที่ไม่ได้ร้องขอ และเรียกร้องทั้งความรักและผลประโยชน์ อีกฝ่ายคิดว่าไม่สมประโยชน์ ไม่อยากได้
มันไม่ใช่ความรักแต่เป็นผลประโยชน์จากเรามากกว่า สังคมภายนอกเห็นผู้ชายมาหาก็รีบจับจองให้ว่าเป็นผัวคิดว่าต้องไปอยู่ด้วยกันแน่ๆ  ทั้งที่ทำงานเช่าห้องอยู่คนเดียว ไม่เคยมีอะไรกัน  มีแต่เสียกับเสีย ชีวิตเป็นของเรา