เรากับแฟนอายุ30ค่ะ เพิ่งคบกันมาได้2เดือน. มันเป็นระยะเวลาที่สั้นพอสมควรนะคะกับการที่เราจะรู้จักนิสัยใจคอของคนๆนึง. แต่ที่เรารู้สึกว่าเราอยากจริงจังกับเค้า เพราะเค้าเคยเล่าให้เราฟังว่าเค้าโดนทิ้งตลอด ไม่เคยถูกเอาใจใส่ ถูกแต่โดนทำร้ายจิตใจ เค้าไม่ชอบการถูกบอกเลิก และร่างกายไม่แข็งแรงค่ะ(แต่ขอไม่ลงลึกรายละเอียดนะคะ) เราไม่รู้ว่าเพราะสิ่งพวกนี้รึป่าวถึงทำให้เราอยากจริงจังกับเค้า เราอยากให้ความรักที่ดีกับเค้า อยากดูแลเอาใจใส่. แต่เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วไม่รู้ว่าเค้าต้องการความรักจากเรารึป่าว

เพราะตอนนี้กลายเป็นตัวเราเองที่มีอาการที่อยากเจอเค้าทุกวัน อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันบ่อยๆ. อยากให้เค้าสนใจเรามากกว่านี้ เพราะเรารู้สึกว่า ทำไมเราอายุเท่านี้กันแล้ว แต่ยังต้องโทรคุยโทรศัพท์กันทั้งวันทั้งคืน ต้องคอยไลน์คุยกันตลอด ทั้งๆที่บ้านอยู่ห่างกันแค่ซอยเดียว (เราแยกจากบ้านของครอบครัวออกมาอยู่คนเดียวค่ะเพราะใกล้ที่ทำงาน แต่แฟนอยู่บ้านกับครอบครัว)

1.)เหตุผลที่เป็นแบบนี้ เพราะ แฟนเราเป็นคนที่ติดเกมส์มาก ติดถึงขั้นถ้าวันไหนไม่ได้เล่น ชีวิตจะไม่มีความสุขเลย
2.)ที่บอกว่าบ้านใกล้ ถ้าเค้าไม่มาหา แล้วทำไมเราไม่ไปหาเค้าแทน (เราเคยไปแล้วค่ะ แต่ค่อนข้างอึดอัด เพราะไม่สามารถอยู่กันแบบส่วนตัวได้ ต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ให้มองเห็นตลอด ซึ่งเราไม่ได้หวังทำอะไรไม่ดีนะคะ แค่อยากได้ใช้เวลากับแฟนมากกว่า เช่นได้นั่งคุยเล่นกันหรือทานข้าวด้วยกันให้หายคิดถึงกัน ซึ่งพอไปบ้านแฟนทีไรเค้าก็ปล่อยให้เรานั่งเฉยๆเลื่อนดูโทรศัพท์ไป ส่วนตัวเค้าก็เล่นเกมส์ เวลาทานข้าวจะทานเร็วมากเพราะจะรีบไปเล่นเกมส์ เราเลยเลือกที่จะอยู่บ้านเราดีกว่า)


-เค้าบอกว่าเขาเป็นIntrovertค่ะ ที่เขาเล่นเกมส์เพราะเขาชอบคุยชอบเล่นกับคนที่ไม่ต้องเห็นหน้ากัน มันมีความสุข (ซึ่งเราบอกเค้าไปว่า ในความเป็นจริงคุณมีเรานะ คุณควรให้ความสนใจกับคนที่อยู่ข้างๆคุณด้วยรึป่าว)

-เค้าเป็นคนที่ตั้งกฏเกณกับเราชัดเจนแต่แรกว่า สามารถทำอะไรให้เราได้มากแค่ไหน เค้าไม่อยากให้เราได้ใจและมาคิดว่าเค้าจะต้องตามใจเราได้ทุกเรื่อง เช่นการที่จะมาหาเรา เขาจะมาได้แค่4-5ชั่วโมง ถ้าเราขอมากกว่านี้เขาทำให้ไม่ได้. และเค้าเป็นคนที่ชอบเอาแฟนเก่ามาเปรียบเทียบค่ะว่าที่เค้าให้เวลาเรามากขนาดนี่ มันเยอะมากกว่าที่เค้าเคยให้ใครแล้ว เค้าจะไม่อยากยุ่งกับคนที่บังคับเค้าหรือตั้งกฏกับเค้าเรื่องเล่นเกมส์.

3.)เค้าเป็นคนที่ชอบเอาชนะและเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอ เช่นเวลาทะเลาะกัน ต่อให้เค้าเป็นคนผิด เค้าจะเอาเรื่องต่างๆที่เราเคยทำผิดมาเป็นข้ออ้างในการเถียงและโกรธเรากลับเสมอ สุดท้ายเราต้องเป็นฝ่ายยอมที่จะขอโทษและยอมเค้าตลอด เพื่อที่อยากให้ความสัมพันธ์มันไปต่อได้ เช่น เค้าเป็นคนชอบพูดถึงแฟนเก่าตลอด จนครั้งนึงที่เราทนไม่ไหว เราก็เลยไม่อยากคุยกับเค้าและเราโกดเค้าไปทั้งวันเลยค่ะ เพราะเค้าเป็นแบบนี้บ่อยมาก จนเรารู้สึกว่าคำว่าขอโทษของเค้ามันเหมือนแค่ให้จบเรื่องไป (เพราะถ้าเค้าขอโทษแล้วเราไม่หาย เค้าจะเป็นฝ่ายโกรธเรากลับที่เรางอนนานและตัวเขาจะหายไปเองค่ะ แล้วถ้าเราคิดถึงเค้าจนทนไม่ไหวเองเราจะเป็นคนที่ติดต่อกลับไปเอง) เราวิ่งตามเค้าตลอดเค้าจะไล่เราตอนไหนก้ได้ พอใจก็มาหา.

ล่าสุดทะเลาะกัน2เรื่องค่ะ คือ เราถามเค้าว่า เคยคิดอยากจะมาค้างด้วยกัน หรือให้เวลาด้วยกันเต็มที่บ้างมั้ย โดยที่เราไม่ต้องเป็นฝ่ายร้องขอเวลาอะไร (เพราะก่อนจะตัดสินใจคบกัน ก่อนหน้านี่เค้าเคยบอกว่าเค้าติดแฟนมาก เค้าเห็นเราทำงานเยอะเกินไปเราจะลดลงเพื่อให้เวลากับเค้าได้มั้ย เราก็ปรับค่ะ และอีกเรื่องนึงคือเราเคยคิดจะกลับไปอยู่ที่บ้านกับครอบครัว เพราะเราก็ไม่เคยออกมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียว เขาก็ไม่ให้เรากลับ เพราะเค้าบอกว่าอยากมีแฟนที่บ้านใกล้กัน จะได้มีเวลาอยู่ใกล้กัน.  
แต่...... ล่าสุดเรารู้สึกว่ามันไม่เห็นเป็นเหมือนตอนแรกที่เราคุยกันเลย เค้าบอกให้เรากลับไปอยู่บ้าน เพราะมันทำให้เค้าอึดอัดถ้าวันไหนที่เค้าไม่อยากมาหาเราเค้าก็ไม่กล้าพูด หรือวันไหนที่เค้ามาหาแต่เค้าอยากกลับเร็วเค้าก็ไม่กล้าพูดเช่นกัน.
บอกตรงๆว่าเราเสียใจนะคะกับคำพูดเค้า
เค้าถามเราว่า "มันจำเป็นมากขนาดนั้นเลยหรอที่ต้องเจอกันหรือมีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน ถ้ามาอยู่ด้วยกันทั้งวัน1วัน จะให้ทำอะไรบ้าง?  แบบนี้เค้าอยู่บ้านเค้าเล่นเกมส์ไม่ดีกว่าหรอ ให้เค้ามาเสียเวลาทำไม แล้วถ้าเราคิดถึงเค้าทำไมไม่ไปนั่งบ้านเค้า "
แล้วก็ถามเราคำนึงว่า "เราเป็นพวกอยู่คนเดียวไม่เป็นหรอ?" ซึ่งเราก็ตอบคำถามเค้าไม่ได้ค่ะ.


ที่ผ่านมาเรากลายเป็นคนที่รอคอยตลอด เฝ้าประตูห้อง เฝ้าแชทว่าเค้าจะมาหาเราไหม ถ้าวันไหนเค้าไม่มาเราจะไม่อยากทำอะไรเลยทั้งวัน เพราะเราคิดว่า การมาเจอกันมันฝืนมากขนาดนั้นเลยหรอ?  แล้วเราเป็นประเภทที่ถ้ายิ่งเค้าไม่สนใจเรา เราจะยิ่งรัอนรนมากค่ะ ไม่มีความสุขเลย ต้องคอยตื้อเค้าตลอด ส่วนตัวแฟนเราเองเหมือนเป็นคนที่จะภูมิใจมากถ้าเป็นฝ่ายที่ถูกง้อก่อน หรือเป็นฝ่ายทิ้งเราก่อน. เหมือนตอนนี้เค้าเหนือเราในด้านความรู้สึกมากค่ะ เค้ารู้ว่าเราอยากเจอเค้า ถ้าเราอยากเจอเค้าเราต้องทำตัวดีๆให้เค้าอยากมาหา แต่ถ้าวันไหนเราทำตัวดูงี่เง่าเค้าจะเอาเรื่องไม่มาหามาขู่เราตลอด.

ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยค่ะ ในความคิดของเรา เราว่าอายุเราก็พอประมาณนึงแล้วการเป็นแฟนกันมันไม่ใช่สมัยเด็กๆหรือpuppy love มันคือการเริ่มความสัมพันธ์แบบที่จะเติบโตไปด้วยกัน สร้างอนาคตร่วมกัน ใช้ชีวิตด้วยกันบ้าง เพราะตัวเราเองก็ทำงานค่ะ ไม่ชอบการคุยหรือคอลโทรศัพท์ทิ้งไว้ทั้งวัน แค่เราให้เวลากันเต็มที่แล้วเราจะไปทำอย่างอื่นต่อได้ คอยให้กำลังใจกัน คอยเป็นที่ปรึกษาให้กัน ถ้าทะเลาะกันถ้ายอมเรื่องไหนให้กันได้เราว่ามันก็น่าจะปรับจูนกันได้เสมอ เพราะถ้าเราหวังจะคบกันต่อไประยะยาว.

ส่วนตัวเราเอง เราแค่อยากมีคนข้างๆที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันหรอกค่ะถ้าหากว่าไม่สะดวก แต่แค่เติมเต็มความรู้สึกไม่ให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงต้องเป็นทุกข์ เพราะคิดถึง หรือเวลามีปัญหาใดๆสามารถปรึกษากันได้ เป็นที่พึ่งทางใจกันได้ ใส่ใจกัน ไม่ต้องตั้งกฏเกณอะไรกัน อยากอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากกว่า ที่ไม่ต้องคอยกังวลว่าเผลอขัดใจเค้าไป แล้วเค้าจะรักเราอยู่มั้ย.  

ตอนนี้ เราอยากขอกำลังใจค่ะ เราคิดว่าเราถอนตัวออกมาตอนนี้มันยังทัน เพราะถ้าเราถลำมากเกินไปกว่านี้.
เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเรามันจริงจังเกินไป หรือ ตอนนี้เรากำลังรู้สึกอะไร เราหาอะไรมาปลดล้อคตัวเองออกไปไม่ได้เลยค่ะ. ได้แต่โทษว่าตัวเองไม่สวยพอที่ดึงดูดความสนใจจากเค้ารึป่าว หรือเราเป็นอะไรมากที่ต้องการอยู่ใกล้เค้าขนาดนั้น. เราสับสนมากเลยค่ะ.

เราอยากทราบว่ามีใครเคยเป็นแบบเรามั้ยคะ? เราอยากขอคำแนะนำในการMove On จากคนๆนี้ค่ะ.  เค้าถามเราดื้อๆเลยว่าอยากเลิกมั้ย ถ้าไม่มีความสุขก็เลิกกันไป เค้าจะได้Move On เร็วๆ , เรากลัวค่ะว่าดราจะทำใจไม่ได้กับการที่เค้าสามารถอยู่ได้โดยที่ไม่มีเรา แล้วไปคบหรือคุยกับคนอื่น

*ถ้าเราเล่าอะไรข้ามไปมาหรือเข้าใจยาก ต้องขออภัยด้วยนะคะ ความรู้สึกมันสับสนไปหมดแล้วค่ะ  ใจนึงเราคิดถึงเค้ามากนะคะ แต่เราไม่อยากตกอยู่ในสภาพแบบนี้อีกแล้ว   ขอบคุณล่วงหน้านะคะ