คือแม่เราอ่ะเป็นคนที่ชอบทำตัวเป็นผู้นำและก็มั่นใจในตัวเองสูงมากคิดว่าตัวเองทำอะไรก็ถูกซะส่วนมากแล้วเราเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ฝากความหวังไว้กับเรามากเลยค่ะ คือตอนที่เราอยู่ป.1-ป.3 เราสอบได้ที่1 ตลอดได้เป็นหัวหน้าห้องตลอดตอนนั้นเราเรียนแบบชิวๆมากเพราะตอนนั้นแม่ยังไม่อะไรกับเราเท่าไหร่พอตอนป.4มาเราสอบได้ที่4แต่ตอนนั้นเราได้ยินครูพูดว่าเราได้ที่2เราเลยไปบอกแม่ทันทีแต่ความจริงในใบรายชื่อเราได้ที่4แต่เราไม่กล้าบอกแม่เพราะขึ้นป.4มาเค้าต้องมีการสอบเลือกห้องแต่เราก็ได้อยู่ห้องคิงนะคะแต่คือด้วยความที่มันมีหลายคนมารวมกันแล้วคนบางคนก็เก่งมากในความคิดเราเราไม่ได้ซีเรียสอะไรเลยว่าเค้าเก่งกว่าเพราะมันก็ต้องมีแบบนี้อยู่แล้วแต่เราซีเรียสตรงที่ถ้าแม่รู้แม่จะบอกว่าสู้คนนั้นคนนี้ก็ไม่ได้มันทำให้เราเฟลมากและตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่เคยได้ที่1อีกเลยค่ะมีแต่ที่2ลงไปแม่เราก็พูดแบบนั้นมาตลอดเรื่อยๆบางพอมาตอนมัธยมคือตอนนี้เรายิ่งโดนหนักกว่าแต่ก่อนเพราะเราค่อนข้างติดเพื่อนเพราะบ้านเราไม่มีเพื่อนเลยมันก็เป็นตามประสาเด็กๆอ่ะค่ะแล้วทีนี้หลังจากนั่นมาเรื่อยๆเราก็ทำอะไรก็ไม่ถูกใจแม่ไปหมดเราบอกคะแนนสอบวิชานู้นนี่ที่เราคิดว่าเราทำไม่ได้หรอกแต่คะแนนมันก็พอใจที่เราคาดไว้พอบอกแม่แม่กลับพูดว่าทำได้แค่นี้เองหรอแล้วมาเรื่อยๆมันก็เริ่มมีคำแรงๆขึ้นอะค่ะด้วยความที่แม่เราอารมณ์ร้อนและก็เป็นคนที่พูดไม่ดีนักเวลาแม่เราโกรธตอนที่เราไม่ได้ดั่งใจก็เอาเรื่องเราไปพูดให้ลูกค้าฟังเพราะบ้านเราขายของพูดให้ลูกค้าฟังว่าวันนี้เรามันอย่างงั้นอย่างงี้วันนี้เราโดนตีวันนี้เราบอกว่าแม่ไม่ฟังกันบ้างไรงี้แม่พูดเหมือนเราไม่มีความรู้สึกค่ะพอเราโต้ตอบแม่กลับบ้างว่าเออเราไม่ชอบที่แม่พูดแบบนี้นะแม่ก็หาว่าเราเนรคุณบ้างและแม่ก็บอกว่าชีวิตนี้ของเราทั้งชีวิตเป็นของแม่บางครั้งก็บอกว่าไม่มีใครรักเราจริงหรอกในครอบครัวนี้เราเสียใจมากเราพยายามพูดให้แม่เข้าใจหลายครั้งแล้วแต่เราก็โดนหาว่าเนรคุณ เราควรทำไงดีคะอายุแค่นี้ยังเจอขนาดนี้