เคยมีความคิดแบบนี้มาหลายครั้ง แล้วหายไป ตอนนี้กลับมารู้สึกอีก
เล่าประวัติคร่าวๆ เราไม่รู้สึกว่าเรามีประโยชน์ใดๆต่อโลกใบนี้ ไม่มีความสุข
เป็น loser อายุจะ40แล้ว แต่ไม่มีอะไรเลย(เคยคุยกับพระอาจารย์ ตอนที่เคยคิดแบบนี้ครั้งก่อน ท่านก็ว่า
"ยังมีลมหายใจ" เราว่า เป็นลมหายใจที่ไร้ค่าอ่ะ) ยังโหนรถเมล์ บ้านก็อาศัยรุ่นพี่อยู่ ก่อนโควิดคือเช่า แต่นี่ไม่ได้จ่ายค่าเช่ามาจะ2ปีแล้ว
บางคืนที่ตื่นมากลางดึกก็ถามตัวเองว่า "อยู่ไปทำไมหรอ?" แก่ตัวไป(กว่านี้)จะต้องเป็นคนเร่ร่อนมั้ย จะกินอะไร ถ้าป่วยก็คงตายอย่างหมาข้างถนน
มีแมวที่เลี้ยงไว้ ก่อนหน้านี้บอกตัวเองว่ายังตายไม่ได้ เดี๋ยวไม่มีใครเลี้ยงแมว(แมววัดป่วย เก็บมาเลี้ยง) แต่ล่าสุด พี่ข้างบ้านเล่าเรื่องเพื่อนของเค้าที่เลี้ยงหมา แมวจร
เยอะมากๆ ก็เกิดความคิดว่า จะขายสมบัติที่พอขายได้ laptop แบตเสื่อม หนังสือ เสื้อผ้า รองเท้า แล้วนำเงินให้พี่ข้างบ้านเป็นค่าอาหารแมวตอนเราไม่อยู่
อีกส่วนก็เป็นค่าเผาศพ (ไม่ต้องสวด เผาเลยจบๆไป)
 
แต่กำลังคิดว่า จะตายยังไงที่ไม่ทรมานและไม่เดือดร้อนคนอื่น จะโดดสะพานก็เกรงใจพี่ๆที่ต้องงมศพ หรือเมื่อลอยขึ้นมาก็คงจะเน่าและหลอนสายตาผู้พบเห็น
จะผูกคอตายที่บ้าน ก็เกรงใจพี่เจ้าของบ้าน ให้อยู่ฟรี ยังเผือกสร้างปัญหา
จะไปยิงตัวตายที่สนามยิงปืน ก็จะโดนด่าตามหลังเอา
จะลมควันก็ไม่รู้จะทำที่ไหนดี ที่บ้านไม่ได้ รถไม่มี จะเช่ารถมาลมควันก็จะเลวร้ายต่อผู้ให้เเช่ารถจนเกินไป
 
คนเราเกิดมาทำไมก็ไม่รู้เนอะ เกิดมาก็มีแต่ทุกข์ ถ้าอยู่แล้วมีแต่ทุกข์ ตายดีกว่า จะได้เก็บทรัพยากรไว้ให้คนที่มีประโยชน์
แล้วไปลุ้นเอาชาติหน้า เผื่อได้เกิดมารวย😌