รู้จักหุ่นเชิดมั้ย?
โดยมากมักเป็นตุ๊กตาขนาดเล็กที่ถูกควบคุมโดยมนุษย์ให้ขยับไปมาตามสั่งได้...
เเละชีวิตเราก็เหมือนกับหุ่นเชิดขนาดยักษ์
ชีวิตใจวัยเด็กถูกควบคุมอย่างเข้มงวด อิสระอย่างเดียวที่เราทำได้คือ"การหายใจ" จนกระทั่งเราทนไม่ไหว
เราต่อต้านเเต่ไม่สำเร็จ ความกดดัน ความทุกข์บีบรัดจนหาทางออกไม่ได้ สุดท้ายเราเลยเลือก..'ความตาย'

วางเเผน ทำอะไรต้องมีเเผน 

จะผูกคอตาย..บ้าบอ ที่บ้านไม่มีเเม้เเต่คานหรือต้นไม้ให้ผูก ตัดทิ้งไปเลย
กินยา...ยาเเพง ทรมานด้วย ตัดทิ้ง
จมน้ำ...เราว่ายน้ำเก่ง 
รมควันในรถด้วยเตาอั้งโล่...ก็ดีนะ เเต่เราไม่มีรถ

สุดท้ายที่นึกได้ก็คือ การเอาถุงพลาสติกมาคลุมหัวเเล้วเอาเชือกไนล่อนมารัดกันลมเข้า เราทำเรียบร้อยเเละนอนรอความตาย

ในตอนนั้นเราได้ยินเสียงนาฬิกา ติ๊กๆ ติ๊กๆ เวลาผ่านไปเชื่องช้า เเละเริ่มเวียนหัวคล้ายง่วงนอน เราเลยหลับตาเพื่อเข้าสู่นิทราชั่วนิรันดร์ 

ตึ๊งๆ เสียงข้อความจากโทรศัพท์ มีคนจ้างเขียนบล็อค 200 บาท 

รีบเอาถุงออกเเล้วเปิดคอมทำงานทันที เป็นอันจบการฆ่าตัวตายครั้งที่ 1

ลืมไป จะตายต้องมีค่าเผา ศพละ 5000 บาทรวมค่ายิงปืนกับค่าประทัดเรียบร้อย