เราเป็นคนติดเพื่อนแต่ไม่มากเป็นคนชอบสังสรรค์ ชอบสังคมในวงเหล้าเอามากๆ คือต่อให้ไม่มีสังคมในวงเหล้าก็สามารถอยู่คนเดียวและกินเหล้าคนเดียวได้
เอาง่ายๆก็เหมือนคนติดเหล้าแหละ แต่แค่ไม่ได้เป็นคนที่ต้องกินทุกวันเพื่อให้ตัวเองหลับ อาทิตย์ 1 จะกินแค่วันเสาร์ ทุกครั้งที่กินถ้ากินคนเดียวก็จะเรื่อยๆไม่รีบกินชิวๆ เอาบรรยากาศ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนก็จะเป็นอีกแบบ จะกินเยอะเป็นพิเศษละไม่ดูกำลัง จนทำให้มีปัญหากับแฟนอยู่บ่อยครั้ง เพราะแฟนเราไม่ชอบให้กินเหล้าไม่ชอบให้ไปไหนนานๆ ต้องกลับให้เป็นเวลา กำหนดเวลาเท่านี้ก็ต้องกลับเท่านี้เวลานี้เท่านั้น ถามว่าอึดอัดไหมก็มีบ้างนะ แต่ก็นะคิดว่าเขาเป็นห่วงไม่งั้นคงไม่มานอยหรือไม่พอใจเรา แต่เราก็อยากให้เขาเข้าใจบ้างว่าคนเมา เวลาเมาละไม่มีใครมีสติต่อให้อยากมีสติยังไงก็ไม่สามารถควบคุมได้อยู่ดี เรารู้นะว่าเราเองไม่ดี เผลอๆดีไม่พอสำหรับเขาสะด้วยซ้ำไป แต่เรารักเขา เราพูดว่าจะปรับตัวมาหลายครั้งถ้านับเป็นตัวเลขครั้งนี้ก็ครั้งที่ 5 แล้วที่เราขอปรับตัว เราร็นะว่าการขออะไรซ้ำซาก จำเจ มันไม่ดีแต่เราอยากจะปรับมันให้ได้อะ ถามว่าที่ผ่านมาทำไมไม่ปรับ เราปรับนะ แต่ทุกครั้งจะมีเหตสุวิสัยตลอด กินเยอะกลับไม่ไหวบ้าง เผลอหลับบ้าง ไม่ตรงเวลาบ้าง บลาๆ แต่นอกจากเรื่องพวกนี้เรื่องอื่นก้ไม่มีเลยนะ เรื่องผญนี่ตัดออกไปได้เลยเพราะไม่เคยคิดจะมี ไม่อยากทำให้เขาเสียใจกับเรื่องแบบนี้ เพราะถ้าเป็นเราก็ไม่โอเคเหมือนกัน เอาตรงๆทุกวันนี้เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้ายังไงไม่รู้ เคยอยากหายไปนะ อยากไปแบบไม่กลับมาเลย หายไปจากโลกเลยอะ แต่พอคิดดูแล้วหายไปแล้วไง ก็เหมือนเดิมทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม เอาตรงๆเศร้าแบบบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าควรจะเศร้าเรื่องไหนดี เราอยากรู้เราผิดมากไหมที่เป็นคนแบบนี้
เราผิดมากไหมที่เป็นคนแบบนี้ ?
เอาง่ายๆก็เหมือนคนติดเหล้าแหละ แต่แค่ไม่ได้เป็นคนที่ต้องกินทุกวันเพื่อให้ตัวเองหลับ อาทิตย์ 1 จะกินแค่วันเสาร์ ทุกครั้งที่กินถ้ากินคนเดียวก็จะเรื่อยๆไม่รีบกินชิวๆ เอาบรรยากาศ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนก็จะเป็นอีกแบบ จะกินเยอะเป็นพิเศษละไม่ดูกำลัง จนทำให้มีปัญหากับแฟนอยู่บ่อยครั้ง เพราะแฟนเราไม่ชอบให้กินเหล้าไม่ชอบให้ไปไหนนานๆ ต้องกลับให้เป็นเวลา กำหนดเวลาเท่านี้ก็ต้องกลับเท่านี้เวลานี้เท่านั้น ถามว่าอึดอัดไหมก็มีบ้างนะ แต่ก็นะคิดว่าเขาเป็นห่วงไม่งั้นคงไม่มานอยหรือไม่พอใจเรา แต่เราก็อยากให้เขาเข้าใจบ้างว่าคนเมา เวลาเมาละไม่มีใครมีสติต่อให้อยากมีสติยังไงก็ไม่สามารถควบคุมได้อยู่ดี เรารู้นะว่าเราเองไม่ดี เผลอๆดีไม่พอสำหรับเขาสะด้วยซ้ำไป แต่เรารักเขา เราพูดว่าจะปรับตัวมาหลายครั้งถ้านับเป็นตัวเลขครั้งนี้ก็ครั้งที่ 5 แล้วที่เราขอปรับตัว เราร็นะว่าการขออะไรซ้ำซาก จำเจ มันไม่ดีแต่เราอยากจะปรับมันให้ได้อะ ถามว่าที่ผ่านมาทำไมไม่ปรับ เราปรับนะ แต่ทุกครั้งจะมีเหตสุวิสัยตลอด กินเยอะกลับไม่ไหวบ้าง เผลอหลับบ้าง ไม่ตรงเวลาบ้าง บลาๆ แต่นอกจากเรื่องพวกนี้เรื่องอื่นก้ไม่มีเลยนะ เรื่องผญนี่ตัดออกไปได้เลยเพราะไม่เคยคิดจะมี ไม่อยากทำให้เขาเสียใจกับเรื่องแบบนี้ เพราะถ้าเป็นเราก็ไม่โอเคเหมือนกัน เอาตรงๆทุกวันนี้เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้ายังไงไม่รู้ เคยอยากหายไปนะ อยากไปแบบไม่กลับมาเลย หายไปจากโลกเลยอะ แต่พอคิดดูแล้วหายไปแล้วไง ก็เหมือนเดิมทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม เอาตรงๆเศร้าแบบบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าควรจะเศร้าเรื่องไหนดี เราอยากรู้เราผิดมากไหมที่เป็นคนแบบนี้