คือ ตอนผมเกิด มา พ่อกับเเม่ก็เเยกจากทางบ้านมาอยู่เป็นครอบครัว 3คน มี ผม เเม่กับพ่อ เวลาที่พ่อผมเมามาในตอนยังเด็กซักผมอายุประมาณ6-7ปีนี่เเหละเขา ชอบขู่จะฆ่าโดยที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย ในเวลานอนบางครั่งที่เมามาก็จะ พกค้อนปอนหรือมีดมาจะฆ่าผมเเต่เเม่ก็ไม่ให้พ่อทำ เป็นเเบบนี้จนผมขึ้น ป.1 หลังจากป.1-6พ่อจะต้องส่งผมไปขึ้นรถไปเรียนในทุกๆเช้าเค้าก็จะชอบบอกผมว่า [กูไม่น่ามีมาเลย , เดี๋ยวกูจะฆ่าทิ้งให้] **ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพนะคร้บ** ผมก็จะร้องไห้ในทุกๆรอบที่บอกเเล้วขึ้นรถไปเรียนเป็นเเบบนี้อยู่ 6 ปี เวลาอยู่กับผม2คนเขาพูดอะไรพอผมไม่ทำเค้าก็จะตบที่หัวผม 2-3 ครั่งเเล้วก็บอกว่าผมสำอย บางทีก็สายไฟบางทีก็เเท่งเหล็ก เเต่ส่วนมากที่หยิบมาง่างจะทุบผมจะเป็นค้อนปอนซะมากกว่า ผมพยามไม่คิดมากไม่บอกใครไม่พูด จนตอน ม.1-3 คือ ปัจจุบันเวลาผมพยามจะคุยกับเเม่เวลาเเม่ดุผม พยามที่จะออกความคิดเห็นว่าผมไม่ได้ผิดอะไรเลย เเม่ก็จะชอบพูดเสียงดังพอพ่อได้ยอนก็ บอก [กูจะซะดีไหม ] พร้อมง่างเเท่งเหล็กหรือไม้อะไรซักอย่างจะฟาดที่หัว **ขอโทษที่ใช้คำหยาบรอบ2** โดยที่เเม่มากันไม่ให้เขาทำ เเม่ผม ไม่เคยที่จะฟังที่ผมพูดเลยซักครั่ง เอาเเต่บอกว่าผมสบายกว่าคนอื่น ทั่งๆที่เเบบนี้คนทั่วไปเขาก็อยู่กัน ชอบเอาเรื่องเก่าๆมาพูดทำให้ผมไม่พอใจพอผมเถียง ก็พูดเสียงดัง เป็นเเบบนี้มาตลอดจนตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงดีเลย ผมคิดว่าผมเป็นส่วนเกินมาโดยตลอด ทำให้ผมอยากจะฆ่าตัวตายมาตั่งเเต่ป.3เเล้วเเต่ผมไม่กล้าทำเพราะ ผมมี เเฟน มี เพื่อนที่เป็นห่วงผมอยู่เเต่พวกเขา ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เเต่ให้กำลังใจ ทุกวันนี้ผมไม่กล้าผมสิงใหม่ๆอะไรทั้งสิ้นแม้แต่ของที่กินก็กินแบบเดิมๆมาโดยตลอด ผมไม่รู้จะทำยังไงดีให้อยู่ได้ก่อนที่จะฆ่าตัวตายซะก่อน