ผมรู้ว่าเรื่องที่ผมจะเขียนจะมีใครเข้าใจความรู้สึกผมไหม ผมไม่รู้เรื่องที่ผมเขียนใครมันจะเคยเกิดขึ้นกับหลายๆคนรึเปล่า ผมอยากให้ทุกคนเปิดใจเรื่องของผมเกิดขึ้นในช่วงเวลาอีกไม่กี่เดือนที่ผมกำลังจะปลดทหารย้อนกลับไปเมื่อเดือนมีนาคม ผมกับมีความรู้สึกชื่นชอบพี่ทหารคนนึงซึ่งเขาเป็นทหารผลัดพี่ของผม ผมชอบเค้าตั้งแต่ผมเป็นทหารใหม่ ด้วยความที่เค้ามีหน้าตาที่น่ารักเป็นคนสนุกสนานเป็นคนธรรมดาๆ เป็นผู้ชายคนนึงที่มีลูกมีครอบครัวแล้ว ทุกครั้งที่เค้าโพสสตอรี่ในเฟสบุ๊คจะมีผมเองที่คอยเข้าไปแซว ไปป่วนอยู่เสมอ จนมีวันเขาส่งข้อความหาผมว่าคิดถึง ในตอนนั้นคืองงไปหมด อาจจะส่งมาแกล้งเล่นปกติ คุยเล่นกันไปทุกวันจนปลายเดือนเมษา เขาก็ส่ง QR Code Line มาให้ผม งพร้อมกับข้อที่ว่า “คุยในนี้”
เราเริ่มคุยไลน์กันทุกวัน พี่เขามีความรู้สึกกับผม แบบตัวผมเองก็งง คุยกันทุกวันเราจะมีโอกาสได้เจอกันในเวลากลางคืน ที่ห้องสำนักงานในค่ายที่จะมีทหารนอนดึกหลายคนรวมตัวกันอยู่ที่นี่ คุยกันทุกวัน เจอกันทุกวัน จนเกิดความรู้สึกมากมาย

ผมตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่ามันเป็นไปได้หรอ เราใช้ชีวิตเหมือนแฟนมีเพื่อนกับรุ่นพี่บางคนที่รู้ ผมถามตัวเองตลอดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องจริงหรอที่ผู้ชายที่มีลูกมีเมียแล้วจะมีความรู้สึกกับผม ตั้งแต่เริ่มคุยกันผมพยามยามบอกตัวเองเสมอว่าเขามีครอบครัวแล้วเรื่องของเราทั้งคู่ วันนึงมันก็ต้องถึงทางตัน ซึ่งทางตันที่ผมจะต้องเจอคือปลายเดือนตุลาคมนี้ ตอนแรกที่คุยกันผมพยามบอกตัวเองตลอดว่าอย่าไปรู้สึกอะไรมาก แต่ผมก็ห้ามความรู้สึกไม่ได้เลย พอมันใกล้วันที่ผมจะปลดประจำการใน60กว่าวันต่อจากนี้ ผมนั่งคิดนั่งเศร้าวันว่าผมจะไม่ได้เจอเขา จะตื่นมาในทุกเช้าผมจะไม่ได้เห็นหน้าพี่เขาอีก ผมรู้สึกเสียใจทุกวัน ช่วงเวลา 2เดือนต่อจากนี้ผมพยายามรักษาความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ให้ดีที่สุด แต่ผมกับทำใจไม่ได้เลย พยามจัดการความรู้สึกไม่ได้เลย ตั้งคำถามกับตัวเองตลอดว่าถ้าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะต้องได้เจอกันมันจะแย่แค่ไหน

ตัวผมเองจะต้องทรมานมากแค่ไหน ทั้งๆที่รู้ว่าวันนึงจะต้องแยกจากกัน เขาไปทำหน้าที่พ่อของลูกเป็นหัวหน้าครอบครัวของเขา ผมก็ต้องแยกไปใช้ชีวิตของผม ผมเศร้าใจเสียใจเกิดความรู้สึกมากมายเกิดคำถามมากมาย ผมกลัวว่าเขาจะลืมผม ลืมความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ กลัวจะไม่ได้เจอกับเขาอีก พอรู้ว่าจะต้องแยกจากกันผมซื้อรองเท้าให้เขาเพราะมันจะทำให้เขาได้จำผมได้ ให้รองเท้าที่ผมซื้อดูแลเขาในทุกๆก้าวที่เดินถึงแม้จะไม่ได้เดินด้วยกันเดินคนละเส้นทางกัน ที่เลือกซื้อรองเท้าแทนใจเพราะว่าผมรู้ว่าวันนึงผมจะต้องเสียเขาไปเขาจะต้องเดินจากผมไปผมได้แต่หวังว่ารองเท้าของผมจะพาเขาเดินไปทุกครั้งที่เขาเห็นรองเท้าที่ผมซื้อให้เค้าจะนึกถึงผม ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมรู้จะต้องรู้สึกยังไง .........

อีก2เดือน สำหรับบางคนอาจจะช้าอาจจะเร็วไม่เท่ากัน แต่สำหรับผมมันเร็วมากถึงแม้ว่า การเข้ามาเป็นทหารมันจะเข้ามาด้วยความไม่เต็มใจ แต่พอมาเจอเรื่องนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าเวลามันเร็วซะเรื่องเกิน คนอื่นๆคงดีใจที่ใกล้วันที่จะปลดทหาร แต่กับผมมันไม่เลย ตั้งแต่ที่มีเค้าเข้ามา...
เรื่องทั้งหมดที่ผมเขียนขึ้นมาผมอาจะเล่ารายละเอียดอะไรไม่ได้มาก เรื่องราวของผมต่อจากนี้จะเป็นไงต่อเดียวผมจะมาเขียนใหม่ ว่าเกิดอะไรขึ้นและทุกอย่างมันจะเป็นยังไง ถ้ามีคนเข้ามาอ่านผมขอขอบคุณที่ตั้งใจอ่านข้อความของผมจนจบ