ณ บ้านป่าเมืองเถื่อนในดินแดนประเทศที่พัฒนาแล้วได้แค่นี้
ร้อยตำรวจตรีสมชัย มายังไร่ของตาสี ซึ่งได้รับแจ้งมาให้ตรวจสอบที่เกิดเหตุ
ตาสี ผู้เป็นเจ้าของไร่ถูกยิงเข้าที่กลางหลังจนเสียชีวิต โดยในมือยังถือปืนลูกซองอยู่
ยายสาเมียของตาสีแจ้งว่า กำนันบุญพาพวกบุกรุกเข้ามาคิดบังคับให้ตาสีขายที่ให้ ตาสีถือปืนไปขับไล่ แต่แล้วก็โดนยิงตาย
ร้อยตำรวจตรีสมชัย รวบรวมหลักฐานส่งอัยการฟ้องศาล
"นายสียิงตัวตายเอง" กำนันบุญให้การต่อศาลอย่างนั้น
"มันจะยิงหลังตัวเองได้ยังไง" อัยการแย้ง
"เพราะโลกกลมไงล่ะ" กำนันบุญให้เหตุผล
"ลูกปืนที่นายสียิง มันก็พุ่งออกไปแล้ววิ่งรอบโลกมาโดนที่กลางหลังได้น่ะสิ"
การดำเนินกระบวนพิจารณาเป็นไปอย่างรวดเร็ว จนศาลนัดฟังคำพิพากษา
ในวันพิพากษา ผู้พิพากษา ท่านเผ่าพันธุ์ ออกนั่งบัลลังก์ แล้วอ่านคำพิพากษาใจความว่า
"พิเคราะห์พยานหลักฐานโจทก์และจำเลยแล้ว ข้อเท็จจริงเป็นอันยุติ ว่า นายสีผู้ตาย ยิงปืนโดนตัวตายเอง พยานหลักฐานจำเลยฟังขึ้น พิพากษายกฟ้องจำเลยทั้งหก ส่วนนายสีนั้น เนื่องจากเสียชีวิตแล้ว จึงไม่เอาผิดในฐานพกพาปืนโดยไม่มีเหตุอันควร แต่ปืนนั้นเป็นวัตถุที่ใช้ในการกระทำความผิด ให้ริบเข้าหลวง""
ยายสา หมดที่พึ่งได้แต่หอบลูกชาย หนีออกไปจากบ้านป่าเมืองเถื่อนแห่งนี้
กำนันบุญหัวเราะชอบใจ เข้ายึดไร่ของตาสีเป็นของตนเองอย่างง่ายดาย
...
สิบห้าปีต่อมา พันตำรวจโทสมชัย มายังบ้านของท่านผู้พิพากษาเผ่าพันธุ์ ซึ่งได้รับแจ้งมาให้ตรวจสอบที่เกิดเหตุ
ท่านเผ่าพันธุ์ ผู้เป็นเจ้าของบ้านถูกยิงเข้าที่กลางหลังจนเสียชีวิต โดยในมือยังถือปืนลูกโม่อยู่
พันตำรวจโทสมชัย ตรวจสภาพศพแล้ว จมอยู่ในความคิดตัวเองเนิ่นนาน จนลูกน้องต้องสะกิดถาม
"คิดอะไรได้หรือครับ"
"ผมพอจะรู้แล้วล่ะ ว่าคนร้ายเป็นใคร"
"ใครหรือครับ"
"จะให้ชัวร์ ก็ส่งศพให้นิติเวชผ่าเอากระสุนออกมาดูนะ ว่าหัวกระสุนมันตรงกับปืนที่อยู่ในมือหรือเปล่า"
"สารวัตรคิดว่าผู้ตายยิงใส่หลังตัวเองอย่างนั้นหรือครับ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"มันจะเป็นไปได้ยังไงครับ"
พันตำรวจโทสมชัย ถอนใจหนักๆ
"เพราะโลกกลมไงล่ะ"
................................................................................................................................................/...
โลกกลม
ร้อยตำรวจตรีสมชัย มายังไร่ของตาสี ซึ่งได้รับแจ้งมาให้ตรวจสอบที่เกิดเหตุ
ตาสี ผู้เป็นเจ้าของไร่ถูกยิงเข้าที่กลางหลังจนเสียชีวิต โดยในมือยังถือปืนลูกซองอยู่
ยายสาเมียของตาสีแจ้งว่า กำนันบุญพาพวกบุกรุกเข้ามาคิดบังคับให้ตาสีขายที่ให้ ตาสีถือปืนไปขับไล่ แต่แล้วก็โดนยิงตาย
ร้อยตำรวจตรีสมชัย รวบรวมหลักฐานส่งอัยการฟ้องศาล
"นายสียิงตัวตายเอง" กำนันบุญให้การต่อศาลอย่างนั้น
"มันจะยิงหลังตัวเองได้ยังไง" อัยการแย้ง
"เพราะโลกกลมไงล่ะ" กำนันบุญให้เหตุผล
"ลูกปืนที่นายสียิง มันก็พุ่งออกไปแล้ววิ่งรอบโลกมาโดนที่กลางหลังได้น่ะสิ"
การดำเนินกระบวนพิจารณาเป็นไปอย่างรวดเร็ว จนศาลนัดฟังคำพิพากษา
ในวันพิพากษา ผู้พิพากษา ท่านเผ่าพันธุ์ ออกนั่งบัลลังก์ แล้วอ่านคำพิพากษาใจความว่า
"พิเคราะห์พยานหลักฐานโจทก์และจำเลยแล้ว ข้อเท็จจริงเป็นอันยุติ ว่า นายสีผู้ตาย ยิงปืนโดนตัวตายเอง พยานหลักฐานจำเลยฟังขึ้น พิพากษายกฟ้องจำเลยทั้งหก ส่วนนายสีนั้น เนื่องจากเสียชีวิตแล้ว จึงไม่เอาผิดในฐานพกพาปืนโดยไม่มีเหตุอันควร แต่ปืนนั้นเป็นวัตถุที่ใช้ในการกระทำความผิด ให้ริบเข้าหลวง""
ยายสา หมดที่พึ่งได้แต่หอบลูกชาย หนีออกไปจากบ้านป่าเมืองเถื่อนแห่งนี้
กำนันบุญหัวเราะชอบใจ เข้ายึดไร่ของตาสีเป็นของตนเองอย่างง่ายดาย
...
สิบห้าปีต่อมา พันตำรวจโทสมชัย มายังบ้านของท่านผู้พิพากษาเผ่าพันธุ์ ซึ่งได้รับแจ้งมาให้ตรวจสอบที่เกิดเหตุ
ท่านเผ่าพันธุ์ ผู้เป็นเจ้าของบ้านถูกยิงเข้าที่กลางหลังจนเสียชีวิต โดยในมือยังถือปืนลูกโม่อยู่
พันตำรวจโทสมชัย ตรวจสภาพศพแล้ว จมอยู่ในความคิดตัวเองเนิ่นนาน จนลูกน้องต้องสะกิดถาม
"คิดอะไรได้หรือครับ"
"ผมพอจะรู้แล้วล่ะ ว่าคนร้ายเป็นใคร"
"ใครหรือครับ"
"จะให้ชัวร์ ก็ส่งศพให้นิติเวชผ่าเอากระสุนออกมาดูนะ ว่าหัวกระสุนมันตรงกับปืนที่อยู่ในมือหรือเปล่า"
"สารวัตรคิดว่าผู้ตายยิงใส่หลังตัวเองอย่างนั้นหรือครับ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"มันจะเป็นไปได้ยังไงครับ"
พันตำรวจโทสมชัย ถอนใจหนักๆ
"เพราะโลกกลมไงล่ะ"
................................................................................................................................................/...