พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อไปมีภรรยาใหม่
ตอนเด็กๆเราต้องไปอยู่กับพ่อ โดยที่มีน้องคนละแม่อีกหนึ่งคนที่เกิดจากภรรยาใหม่ของพ่อ
เราไม่เคยโดนดูแลอย่างเท่าเทียมกับน้องเลยตั้งแต่เด็ก
พ่อกับแม่เลี้ยงเราจะรักน้องมากกว่าโดยไม่สนใจเราเลย ตั้งแต่เด็กเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่เลี้ยง
พ่อเราเห็นแก่ตัวทุกอย่าง กู้เงิน เป็นหนี้สินบานปลายมาทั้งชีวิต กู้มาเพราะสนองความอยากได้ของตัวเอง กับเรามักจะเลี้ยงแบบ อดๆอยากๆเสมอ
แต่กับน้องน้องอยากได้อะไรอยากทำอะไรได้หมด ต่างจากเรา สมัยเรียนมหาลัยโน้ตบุ๊คสักเครื่องยังไม่มี ขอไปก็บอกไม่มีตังบ้านเราลำบาก เราก็ยอมเข้าใจ แต่พอน้องขึ้นมหาลัยซื้อโน้ตบุ๊ครุ่นใหม่ให้ โทรศัพท์รุ่นใหม่ให้ กับเรามักบอกว่าไม่มีตังลำบากเสมอ แต่กับน้องแล้วไม่ใช่เลย ทั้งๆที่เลี้ยงมาด้วยกัน
พอโตมาเราไม่อยากกลับบ้านเลย ตั้งแต่มาทำงานที่กรุงเทพ พ่อกับแม่ไม่เคยไลน์หาหรือโทรถามเลยแม้แต่ครั้งเดียวว่าเป็นยังไงบ้าง พ่อโทรหาเราแค่ครั้งเดียวช่วงโควิทมาใหม่ๆนึกว่าเป็นห่วง แต่เปล่าเลย โทรมาขอให้เราหากู้เงินให้เค้าทั้งๆที่เราเพิ่งทำงาน ยังตั้งตัวไม่ได้เลย บางครั้งเราเดือนชนเดือนทำงานใหม่ๆได้เงินไม่เยอะ ไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร ไปขอความช่วยเหลือเค้าก็จะถูกปฏิเสธเสมอ
ส่วนแม่ก็ไม่เคยสนใจ เคยโทรไปหาแม่อยากได้กำลังใจ คำแรกที่ถามคือ จะส่งเงินมาให้แม่ใช้ได้รึยัง?
เราอยากบอกว่าเราไม่อยากเกิดมาเลย ตอนนี้ก็ไม่อยากอยู่🥲 ทำไมต้องเป็นเราทุกครั้งที่ต้องเสียสละอยู่ฝ่ายเดียว คนอื่นคงมองว่าเราอกตัญญูที่คิดแบบนี้ แต่ชีวิตนี้เราไม่เคยสัมผัสความรักความห่วงใยที่ไม่มีเงื่อนไขจากพ่อและแม่เลยสักครั้ง เวลามีปัญหาเราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก หันหาใครก็โดนปฎิเสธตลอด ตั้งแต่เล็กจนโตเรามักโดนปฎิเสธในการช่วยเหลือเสมอ