ต้องบอกก่อนค่ะว่าเเราเคยทะเเลาะกับพ่อเเม่จนเกือบฆ่าตัวตาย เเต่เรามีเเมวตัวนึงค่ะเรารักเขามากเราอยากอยู่กับเขาเเต่เขามาจาดเราไปตั้งเเต่ธันวาปี่เเล้ว
ทนี้ตอนนั้นพ่อเเม่ให้กำลังใจดีค่ะ เเเต่สักพักทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมคือไม่ค่อยลงลอยเขาไม่เข้าใจเเราเลย เราเลยกินยาเกนขนาดไปค่ะเเเต่โชคดีที่กินน้อยเลยไม่ตาย เราเล่าทุกอย่างให้เเม่ฟังเราปรับความเข้าใจกันเเม่เราขอร้องว่าอย่าทำร้ายตัวเอง เราโอเคมากช่วงนั้น เเเต่เเเเล้ววันนึงตาเราเหมือนเราเอาเเเต่ใจเขอชอบมาบอกเเม่ว่าเป็นนู่นนี้ซึ่งก้คือนอนไมาหลับเเพราะเเขานอนกลางวันมาก เเล้วคือเเม่เรานอนไม่หลับอยู่เเล้วคือเขาไม่ค่อยสบสายอะค่ะเเเต่ไม่มาก เขาพูดกับตาไปว่า...หนูก็ไม่ค่อยสบายไม่รู้จะอยู่ถึงดูลูกโตมั้ย...ตั้งเเต่วันนั้นเราคิดมาก มากๆเลยค่ะ เราร้องไห้นอนไม่หลับเรากลัวกลัวการสูญเเสีย คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาจะอยู่กับเราอีกไม่นานเราเลยคุยกับเขา เขาก็บอกว่าเเเม่จะดูเเลตัวเอง เเม่อยากอยู่นาน ตอนนั้นเเเค่พูดบอกให้ตาเห็นใจ
เราคิดว่าเราเข้าใจผ่านมาเเค่คืนเดียว เราคิดอีกเเเล้วว่าเขาจะอยู่กับเราอีกไม่นานมันวนลูปอยู่ในหัวเราร้องไห้เรากลัวจะสุญเสีย เหมือนที่เราเสียเเมวไปเราวิตกจริต จะเลิกคิดยังไงดีคะ