คือความรู้สึกแบบนี้เป็นมานานมากแล้วค่ะเเต่เมื่อก่อนอายุ14ปี มีความรู้สึกที่ว่าตัวเองไร้ค่าอยู่มาก็รกโลกไม่น่าเกิดอยากตายท้อแท้เบื่ออยู่ๆก้ร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุบ้างก้อยากร้องเพื่อระบายความเครียดคิดมากบ่อยจึงค้นหาว่าเราเป็นอะไรส่วนใหญ่เขาก็ว่ากันว่าเป็นโรคซึมเศร้าเเต่เราไม่เคยคิดแบบนั้นเถียงกับตัวเองว่า"เราไม่ได้เป็น เรายังมีเพื่อนนี่"แต่..เพื่อนที่พูดถึงเป็นเพื่อนที่จะพูดยังไงดีเป็นเพื่อนที่ชอบพูดล้อเล่นเเบบไม่ได้ตั้งใจอย่างเช่นมีครั้งหนึงเราทะเลาะกับเพื่อนคนนึงชื่อเเตนไปก่อนหละกันเเตนไม่ยอมคุยกับเราเนื่องจากเเตนงอลเก่งเราพยายามง้อน่ะเเต่เขาไม่ยอมให้อภัยจนมีครั้งหนึงเราอยากพูดกับเขาเเต่เขาเมินเราเพื่อนอีกคนที่สนิทกับเเตนก็พูดขึ้นมาว่า"ไม่มีใครคุยด้วย เหมือนตัวประหลาดเลยอ่ะ"เเล้วเขาก็หัวเราะเราก็หัวเราะไปแบบเเห้งๆแต่ข้างในจุกจนพูดไม่ถูกหลายครั้งที่เราเล่าให้เเม่ฟังเเม่จะบอกเสมอว่าอย่าไปสนใจเราก็พยายามแล้วน่ะเเต่ทำไม่ได้เเล้วก็กลับไปคิดอะไรเดิมๆเห็นเชือกแล้วอยากผูกคอตายไปเลยเเต่ก็นึกถึงพ่อแม่ตลอดกลัวเขาลำบากเลยไปบอกแม่ว่า"แม่หนูอยากตาย วันนึงถ้าหนูตายแม่ทำเป็นไม่สนใจเรื่องนี้ได้ไหม"แม่ก็พูดว่า"จะตายทำไม ตายเเล้วอะไรจะดีขึ้นหรอ"เราก็พูดกับเเม่ไปว่าเราไม่อยากอยู่เเล้ว เเล้วเล่าเรื่องทุกอย่าง แม่เลยพูดว่า"อืม อยากตายก็ตายไป"ความจริงเราบอกเรื่องอยากตายมาบ่อยมากตั้งเเต่ม.2-ม.4 ซึ่งตอนนี้เราอยู่ม.5 เราไม่เคยเครียดเรื่องงานหรือการบ้านเลยที่เราเครียดเราเครียดเรื่องคนรอบข้างกลัวเขาอึดอัดเรากลัวเขาไม่สบายใจที่อยู่กับเราเราเลยเลือกที่จะหลับเเบบไม่ลืมตาขึ้นมาทุกคนอาจจะสบายใจขึ้น เเต่ตอนนี้เราได้บอกกับเเม่ว่าจบม.6นี้ไปแม่ไม่ต้องตามหนูน่ะหนูจะไปตามทางของหนูแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเเม่ก็ไม่ได้พูดอะไรเราเลยตัดสินใจแบบนั้นเราเล่าอะไรที่เราไม่สบายใจก็ไม่เคยมีใครเข้าใจความรู้สึกเราจริงๆแฟนเรายังไม่เข้าใจเราเเล้วเราจะอยู่ไปทำไมสรุปแล้วถ้าเราเบื่อหนายกับชีวิต เราควรจะทำยังไงขอคำปรึกษาดีๆได้ไหมเราอาจจะคิดใหม่ได้ขอบคุณที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้อาจจะช่วยในการเเนะนำเราได้มากขึ้นขอบคุณค่ะ