ความรู้สึกอิจฉาเพื่อนมันเกิดขึ้นเงียบๆโดยไม่รู้ตัว    
เพื่อนร่วมงานที่ เริ่มทำงานด้วยกันตั้งแต่เรียนจบ ทำงานได้สักพักต่างก็แต่งงานมีครอบครัว  ฐานะครอบครัว  หน้าที่การงาน  ไม่ต่างกันมาก  ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงานอยู่ในเกณฑ์ดี ช่วยเหลือกันทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว ต่างก็รู้จักครอบครัวของกันและกัน ไม่เคยมีปัญหากันเลย
แต่แล้วความรู้สิกอิจฉาก็เริ่มขึ้นมาตั้งแต่     สามีเพื่อนได้เลื่อนตำแหน่งใหญ่โตในสังคม เพื่อนเริ่มมีคำนำหน้าที่คนรอบข้างเพิ่มให้โดยอัตโนมัติ 
คุณนายท่าน...........   สิ่งที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงคือ  เพื่อนได้รับอภิสิทธิ์(คิดเอาเอง)  ขอย้ายไปทำงานในตำแหน่งที่ต้องการได้โดยง่าย  คนในที่ทำงานให้ความเชื่อถือ ไว้วางใจ ประเมินผลงานได้ระดับดีเยี่ยมทุกปีเงินเดือนเพิ่มมากขึ้นทุกๆปี ของขวัญ ของฝาก จากทั่วสารทิศ มาไม่ขาดสาย  จะซื้อของกินข้าวใช้บริการได้ส่วนลด ของแจก ของแถม กินอาหารแต่ร้านดีๆ    เสื้อผ้าหน้าผม กระเป๋า ของใช้  เปลี่ยนเป็นของแบนด์เนม เครื่องสำอางหลักหมื่น  ไม่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านอะไรสามีจ่ายให้  ลูกก็เรียนเก่งได้รางวัลโน่นนี่นั่นสอบติดหมอไปอีก กินดีอยู่ดีทำไรก็สำเร็จไปหมด ฯลฯ  บลา บลา บลา........

หันกลับมาดูตัวเอง   สามีไม่ประสบความสำเร็จในงานลาออกมาอยู่บ้านรายได้จากที่เคยได้ 7-8 หมื่นเหลือแค่เดือนละหมื่นกว่า-สองหมื่น  ค่าใช้จ่ายในบ้านส่วนใหญ่เราก็ต้องมารับภาระเพิ่ม  เงินที่จะต้องใช้ดูแลตัวเองต้องลดลง เสื้อผ้า กระเป๋า ของใช้  ต้องรอลดราคามากกว่า 50%  อาหารการกินต้องซื้ออาหารจากตลาดมาทำเอง กินอาหารในร้านส่วนใหญ่ก็เป็นอาหารจานเดียวประหยัดค่าใช้จ่าย  ลูกอยากเรียนพิเศษก็ให้ลูกไม่ได้ตามที่เขาขอ  ที่พีคสุดคือมาป่วยหนักเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย  งานก็ต้องทำประเมินผลงานก็ได้แบบกลางๆต่อให้ทุ่มเทแค่ไหนก็ได้เท่าเดิม           จะลาออกจากงานก็ไม่ได้ ลูกยังเรียนไม่จบ สามีก็มาลาออกทั้งๆที่รู้ว่าเราป่วย   ค่าใช้จ่ายก็สูงขึ้นเรื่อยๆ   ชีวิตตอนนี้คืออยู่ไปวันๆ อยู่เพื่อคนอื่นไม่ใช่เพื่อตัวเองเลย 

อิจฉาเพื่อนที่มีสามีประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน   ซึ่งมันเป็นจุดที่เราเคยฝันไว้ก่อนที่สามีจะลาออก 
อิจฉาเพื่อนที่ได้ประเมินผลงานดีกว่าทุกปี ได้ของขวัญจากเจ้านายดีกว่า ได้สิทธิพิเศษในที่ทำงาน 
อิจฉาเพื่อนเวลาสั่งเสื้อผ้า ของใช้ กระเป๋าแบนด์เนมมาแล้วบอกเราว่า สามีถอยให้ /ใช้บัตรสามีรูด /ของขวัญจากสามี 
อิจฉาเพื่อน ที่มีลูกเรียนเก่ง  และมึกำลังสามารถสนับสนุนลูกได้เต็มที่ 
อิจฉาเพื่อน ที่ได้อยู่ดีกินดี มีชีวิตที่ดี 

ต่อหน้าเพื่อนก็ยินดีไปกับเขาล่ะ  แต่ในใจและความรู้สึกที่ติดมาทุกครั้ง   อิจฉา อิจฉา  อิจฉา................................อยากลบความรู้สึกนี้ไปจากใจ

ปล. ไม่ใช่สายบุญ ไม่นั่งสมาธิ นะค่ะ