สรุปแล้ว บรรพชนของชาวเกาหลี เกี่ยวข้องอะไรกับชาวฮั่นบ้างคะ

กระทู้คำถาม

ประเทศเกาหลีใต้ ประวัติศาสตร์จีน ประวัติศาสตร์ตะวันออก ประวัติศาสตร์ เชื้อชาติ

เห็นเพื่อนสมาชิกท่านนึงบอกว่า คนเกาหลีบอกว่าตัวเองมีเชื้อสายฮั่นใต้ อพยพหนีสงครามมา หรืออย่างไรนี่แหละค่ะ เดี๊ยนก็เถียงไปว่า เกาหลีใต้ ฮันกุก น่าจะหมายถึงอยู่ทางใต้ของแม่น้ำฮัน ส่วนเมืองหลวงดั้งเดิมคือเปียงยางหรือพย็องยัง

ปรากฏว่า ตอนนี้พอเสิร์ชดูอักษรจีน แม่น้ำฮัน สะกดว่า แม่น้ำฮั่น จริง ๆ ด้วยค่ะ คนละอันกับ ฮันกุก หรือ หานก๊ก

สรุปแล้ว ชาวเกาหลีเกี่ยวข้องอะไรกับชาวฮั่นบ้างคะ บ้างว่าเกาหลีเกิดจากชาวฮั่นอพยพไปตั้งเป็นอาณานิคมทางการค้า บ้างก็ว่าภาษาเกาหลีเคยมีวรรณยุกต์ ปัจจุบันเป็นลักษณะเสียง stress แทน คล้ายภาษาญี่ปุ่น หรือภาษาที่เคยมีวรรณยุกต์ น่าจะหมายถึงสมัยเกาะเชจู เคยเป็นอาณาจักรปกครองตนเอง ชื่อ ทัมนา

เห็นว่าเกาหลีเดิมก็เป็นเผ่าเล็กเผ่าน้อย และพอในยุค 3 ก๊ก ของเกาหลี ก็มีคนจีนวาดภาพเครื่องแต่งกายของชายชาวโคกูรยอ ชาวซิลลา ชาวแพ็คเจ เอาไว้ ว่าต่างกันอย่างไร

ถูกใจให้พอยต์

อวัยวะชิ้นนั้น

คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้

ความคิดเห็นที่ 6

- ภาษาจีนกับเกาหลีถูกจำแนกอยู่ในตระกูลภาษาที่ต่างกัน โดย "ภาษาจีน" (Mandarin/官話) ถูกจัดอยู่ในกลุ่มจีน(Sinitic) ตระกูลจีน-ทิเบต(Sino-Tibetan languages) ซึ่งสันนิษฐานว่ามีถิ่นกำเนิดในแหล่งอารยธรรมเกษตรกรรมยุคหินใหม่บริเวณลุ่มแม่น้ำหวง(Yellow River civilization) โดยเฉพาะ "วัฒนธรรมสือชาน" (Cishan culture/磁山文化) ทางฝั่งตะวันออกของเชิงเทือกเขาไท่หัง(太行山) ใกล้พื้นที่ราบตอนเหนือของจีน(North China Plain) เมื่อประมาณ 7,200 ปีก่อน ขณะที่ "ภาษาเกาหลี" (Korean/한국어/조선말) อยู่ในตระกูลเกาหลี(Koreanic languages) ส่วนต้นกำเนิดยังไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจน แต่นักโบราณคดีคาดว่าบรรพบุรุษที่พูดภาษาเกาหลีดั้งเดิม(Proto-Korean)อาจเคลื่อนย้ายลงมาจากแมนจูเรียโดยเฉพาะบริเวณลุ่มแม่น้ำเหลียว(遼河)ตั้งแต่ยุคสัมฤทธิ์ ซึ่งลุ่มแม่น้ำดังกล่าวเป็นแหล่งอารยธรรมเกษตรกรรมยุคหินใหม่อีกแห่ง(Liao civilization) จึงแสดงให้เห็นว่าทั้ง 2 ภาษานี้ไม่มีความสัมพันธ์ทางเชื้อสาย(genetic relationship)ระหว่างกัน

- เดิมทีภาษาทั้งหมดในตระกูลเกาหลีไม่มีหลักวรรณยุกต์ จนกระทั่งมีการกำหนดหลักการออกเสียงสูงต่ำขึ้นมาใช้ใน "ภาษาเกาหลียุคกลาง" (Middle Korean) ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 15 หรือต้นสมัยของราชวงศ์โชซ็อน(조선/朝鮮) ประกอบด้วยเสียงวรรณยุกต์ 3 เสียง ได้แก่ "ต่ำ-ขึ้น หรือจัตวา" (Rising tone), "สามัญสูง" (High flat tone) และ "สามัญต่ำ" (Low flat tone) ซึ่งเขียนกำกับข้างซ้ายของตัวอักษรฮันกึล(Hangul/한글)ที่เพิ่งถูกประยุกต์ขึ้นมาในช่วงเวลานั้นด้วยเครื่องหมายเสริมสัทอักษรที่มีลักษณะเป็นจุด เรียกว่า "พังจ็อม" (Bangjeom/방점) โดยตัวฮันกึลที่ไม่มีจุดจะอ่านด้วยเสียงสามัญต่ำ ขณะที่"จุดเดียว"อ่านด้วยเสียงสามัญสูง ส่วน"สองจุด"อ่านด้วยเสียงต่ำ-ขึ้น ก่อนที่หลักวรรณยุกต์จะหายไปในภาษาเกาหลียุคปัจจุบันตั้งแต่หลังคริสต์ศตวรรษที่ 17 แต่พังจ็อมสองจุดยังคงถูกใช้เขียนกำกับฮันกึลเพื่อกำหนดเสียงยาว อย่างไรก็ตามในปัจจุบันยังมีบางภาษาถิ่น(Dialect)ของเกาหลีที่รักษาหลักวรรณยุกต์เอาไว้ กล่าวคือภาษา "คยองซัง" (Gyeongsang/경상도 방언) ในเกาหลีใต้ กับภาษา "ฮัมคยอง" (Hamgyŏng/함경 방언) ในเกาหลีเหนือ

- "ภาษาเชจู" (제주어/) ถูกจัดอยู่ในตระกูลภาษาเกาหลีเช่นเดียวกันแต่ไม่ใช่ภาษาถิ่นของเกาหลี โดยเชื่อมโยงกับกลุ่มภาษาฮัน(Han languages/한어/韓語)ของชาวฮันจาก 3 รัฐ หรือซัมฮัน(삼한/三韓)ทางใต้ของคาบสมุทร ได้แก่ มา(마한/馬韓), พย็อน(변한/弁韓), จิน(진한/辰韓) ที่ใช้กันในยุคสามราชอาณาจักรเกาหลีดั้งเดิม(Proto-Three Kingdoms period/원삼국시대)ช่วงหลังการล่มสลายของรัฐโชซ็อนโบราณ(고조선/古朝鮮)เมื่อ 108 ปีก่อนคริสต์ศักราชถึงก่อนยุคสามราชอาณาจักรเกาหลี(Three Kingdoms period/삼국시대) ส่วนภาษาเชจูอาจเกิดขึ้นจากกลุ่มชาติพันธุ์ที่พูดภาษาตระกูลเกาหลีที่เคลื่อนย้ายไปยังเกาะเชจูตั้งแต่ยุคสัมฤทธิ์ แล้วสร้างรัฐทัมนา(탐라국/耽羅國)ขึ้นในช่วงเวลาไล่เลี่ยกับโชซ็อนโบราณ ขณะที่ภาษาเกาหลีในปัจจุบันมีพัฒนาการมาจากภาษาเกาหลียุคกลางที่เป็นลูกหลานของภาษาเกาหลีโบราณ(Old Korean/고대 한국어)ซึ่งใช้กันในอาณาจักรชิลลา(Silla/신라)ถึงสมัยอาณาจักรรวมชิลลา(Unified Silla/통일신라)ระหว่าง 57 ปีก่อนค.ศ. ถึง ค.ศ. 935 ทั้งนี้ภาษาเชจูไม่มีการกำหนดเสียงสระสั้นยาว การลงเสียงหนักเบา และหลักวรรณยุกต์

- จากแผนภูมิผลการวิเคราะห์องค์ประกอบหลัก(Principal Component Analysis : PCA)ของกลุ่มตัวอย่างลักษณะทางพันธุกรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ในเอเชียตะวันออกและตะวันออกเฉียงใต้บางส่วนที่ทำขึ้นในปี ค.ศ. 2020 แสดงให้เห็นว่า Cluster ของกลุ่มตัวอย่างชาวเกาหลีปัจจุบันในงานวิจัยชิ้นนี้อยู่ระหว่างชาวจีนทางเหนือกับญี่ปุ่นโดยค่อนไปทางชนพื้นเมืองที่พูดภาษากลุ่มตุงกุส(Tungusic languages) ตระกูลอัลไต(Altaic languages)ในแมนจูเรียเล็กน้อย ขณะที่ผลการศึกษาของโครงการ Geno 2.0 Next Generation ในปี ค.ศ. 2017 ระบุว่าชาวเกาหลีมีลักษณะ DNA แบบชาวเอเชียตะวันออก 94% และชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กับโอเชียเนีย 5%

ซึ่ง DNA ของชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในชาวเกาหลีอาจมาจากบรรพบุรุษชาว "มูมุน" (Mumun/민무) ในยุคมูมุน(Mumun pottery period/민무늬 토기 시대)ช่วง 1500-300 ปีก่อนค.ศ. ของประวัติศาสตร์คาบสมุทรเกาหลี หรือ "ชาวยาโยอิ" (Yayoi/弥生人) ที่เคลื่อนย้ายมาจากแหล่งอารยธรรมเกษตรกรรมยุคหินใหม่ลุ่มแม่น้ำแยงซี(Yangtze civilization)ทางใต้ของจีนอันเป็นถิ่นฐานของบรรพบุรุษสายหลักของชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เข้ามาผสมกับกลุ่มคนในแหล่งอารยธรรมลุ่มแม่น้ำเหลียวที่มีลักษณะทางพันธุกรรมใกล้เคียงกับชนพื้นเมืองแมนจูเรียปัจจุบัน ก่อนบรรพบุรุษที่พูดภาษาเกาหลีดั้งเดิมจะเคลื่อนย้ายลงมาจากแมนจูเรีย ซึ่งอาจเป็นการผลักดันให้ชาวยาโยอิเริ่มเคลื่อนย้ายข้ามช่องแคบเกาหลีมายังบริเวณชายฝั่งทางเหนือของเกาะคิวชูเมื่อประมาณ 300 ปีก่อนค.ศ. อันเป็นการเริ่มต้นยุคยาโยอิ(Yayoi period/弥生時代)ของประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นครับ