หัวเรื่อง เกี่ยวกับศิลปะในการดำรงชีวิต อยากบันเทิงกับนิยายน้ำเน่าก็ทนอ่านกันดูนะจ๊ะ
#งดดราม่าถึงคนที่มีข้อจำกัดในการดำรงชีวิตเนื่องด้วยเงื่อนไขเรื่อง รายรับ-รายจ่าย และสถานภาพครอบครัวหรือใดๆ
#ขอวิพากย์ถึงคนที่มีความพร้อมในหน้าที่การงาน ความมั่นคงเรื่องรายได้ แต่เห็นแก่ตัว
#เรื่องที่พูดไม่ได้มีเจตนาพาดพิง ถึงบุคคลใดหรือกลุ่มบุคคลใดบุคคลหนึ่ง อาชีพใดอาชีพหนึ่งให้เกิดความเสียหายแต่ประการใด หากบังเอิญเหมือนใครก็ช่วยไม่ได้เพราะเนื้อหาเพื่อความบันเทิง ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้
......(นิยายเรื่องนี้เกิดจากความระอาล้วนๆ ว่าจะมีคนแบบนี้บนโลกนี้จริง...........ไม๊นะ)
เริ่มจาก คนที่มีความพร้อมในหน้าที่การงาน มีรายได้มั่นคงและก็ไม่น้อยซะด้วย และดูเหมือนไม่มีภารครอบครัวต้องรับผิดชอบ ก็ดันเผลอโพทนาเองว่าโสดไม่มีครอบครัว ที่บ้านก็ไม่ได้ส่งเงินให้บุพการี มีภาระแค่ค่าส่งรถยนต์สายพันธุ์ญี่ปุ่น 1 คัน จะมีเหตุผลอะไรที่ต้องใช้ชีวิตแบบพึ่งพาสังคม จนเข้าใกล้คำว่าเอาเปรียบ....
ใช้แอร์ ใช้ไฟ ใช้ชีวิตที่ทำงานมากกว่าที่พักอาศัย (ไม่ได้งานยุ่ง ไม่ใช่ทำงานล่วงเวลา กล่าวคือไม่ได้อยู่เพื่อทำงาน ....อ่ะๆ ก็อาจมีทำงานบ้างแต่น้อยมากกกซึ่งถ้าทำแค่เวลางานก็เพียงพอแล้ว ...แต่ที่อยู่ดึกคือการนั่งดูหนัง ฟังเพลง อ่านนิยาย จนดึกจนดื่น (แอบรู้ว่าที่พักไม่มีแอร์ ไม่มีตู้เย็น ทีวี และอินเตอร์เนตฟรี) อันที่จริงเอาเปรียบเพื่อนเพราะก็ทำพฤติกรรมแบบเดียวกันในเวลางานด้วย ......ทั้งมวลคือเอาชีวิตมาแขวนไว้ที่ทำงานเพราะทำได้แบบไม่แคร์สังคม ไม่สนใจว่าใครจะแบกรับค่าไฟทั้งๆ ที่ควรช่วยกันประหยัด (ก็คงพอมีสำนึกอยู่บ้างไม่งั้นคงหอบผ้าย้ายมาอยู่ที่ทำงานหล่ะ)
ไปต่อ....เรื่อง ตู้เย็นก็อีกหล่ะ ก็นะเหตุผลที่ที่พักไม่มีตู้เย็นเลยเอาสารพัดมาแช่ในที่พื้นที่ส่วนกลาง แบบจองคนเดียวทั้งชั้น ก็แช่ก่อนมีสิทธิ์ก่อนหรอ!!! คนอื่นเค้าแช่ก็ประเดี๋ยวเดียวจะกลับบ้านก็หิ้วกลับกัน อันนี้แช่ไปเถอะทั้งปีทั้งชาติ แถมขาดความรับผิดชอบต่อสังคมโดยการเอาของที่ไม่ควรแช่มาทำสกปรกรกเลอะเทอะ โดนเพื่อนเหวี่ยงๆ นิดนึงแทนที่จะสำนึก เปล่าเลย ใช้วิธีหมกเม็ดแอบไว้ในซอกหลืบ
### นิยายเรื่องนี้ มีประเด็นให้คิดว่า รายได้ที่มีทำไมไม่พัฒนาคุณภาพชีวิตตัวเอง รับผิดชอบตัวเองบ้าง ร้อนก็ติดแอร์ที่ห้อง เนตเดี๋ยวนี้ก็ใช่ว่าจะแพง ทีวี ตู้เย็น ซื้อเองเป็นของส่วนตัวได้ก็ซื้อเถอะ ไม่มีเงินสดก็ผ่อนบัตรเอาใครๆก็ทำกัน หรือคิดว่าใช้วิธีนี้มันผิดหลักการใช้เงินอย่างฉลาด ก็หาทางที่ดีกว่านี้เอาเองแต่อย่าเอามาเป็นข้ออ้างในการเอาเปรียบสังคมเลย น่ารังเกียจ และมันแย่มาก ....
....ไหนๆก็นะ ขอแต่งเรื่องเพิ่มอีกตอน ชื่อตอนว่า ชุดกีฬา ก็เป็นเรื่องดีนะที่ชอบเล่นกีฬาเพื่อสุขภาพ แต่ พอไปเล่นกลับมาตอนเย็นๆ เหงื่อโชก (เพื่อนร่วมงานก็ไม่เจอบ่อยหรอกเพราะถ้าเลิกงานไม่มีอะไรก็อยากกลับบ้านแล้วแต่บ่อยครั้งที่งานมันด่วน มันไม่เสร็จ มันต้องดึก) เจอคนเล่นกีฬากลับมาเปลี่ยนเสื้อเอามาพาดไว้กับพนักเก้าอี้ แล้วนั่งเล่นคอมสบายใจ อีเพื่อนทำงานดึกก็โนแคร์ ไม่ถามอาสาช่วยเหลือไม่มี บางครั้ง 2-3คนหัวปั่นงานกัน ก็นั่งดูคลิปบันเทิงเริงรมย์ ไม่สนมนุษย์ ...ต่อเรื่องเสื้อกีฬา ยังมีรองเท้ากีฬาอีก เอามายัดไว้ใต้โต๊ะด้วยคิดว่าก็โต๊ะส่วนตัว แต่แหมๆ รถก็มี เอาเก็บในรถก็ได้ม่ะ ต้องเอามาอวดใครหรอ ใครสนกัน เสื้อนั่นก็ด้วยมันสร้างกลิ่นไม่พึงประสงค์ทำให้ห้องทำงานเหม็นอับหัดรู้ไว้ซะบ้าง.....
เริ่มรู้สึกว่ายาวไปหล่ะ พอจบ ให้แต่งนิยายเรื่องนี้วีรกรรมตัวเอกก็เขียนได้อีกเยอะ ......!!!!! ปกติไม่ค่อยชอบโพสต์เรื่อง negative นะ แต่แค่ อารมณ์เสีย
ใครเคยเจอคนน่ารังเกียจในที่ทำงานบ้าง
#งดดราม่าถึงคนที่มีข้อจำกัดในการดำรงชีวิตเนื่องด้วยเงื่อนไขเรื่อง รายรับ-รายจ่าย และสถานภาพครอบครัวหรือใดๆ
#ขอวิพากย์ถึงคนที่มีความพร้อมในหน้าที่การงาน ความมั่นคงเรื่องรายได้ แต่เห็นแก่ตัว
#เรื่องที่พูดไม่ได้มีเจตนาพาดพิง ถึงบุคคลใดหรือกลุ่มบุคคลใดบุคคลหนึ่ง อาชีพใดอาชีพหนึ่งให้เกิดความเสียหายแต่ประการใด หากบังเอิญเหมือนใครก็ช่วยไม่ได้เพราะเนื้อหาเพื่อความบันเทิง ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้
......(นิยายเรื่องนี้เกิดจากความระอาล้วนๆ ว่าจะมีคนแบบนี้บนโลกนี้จริง...........ไม๊นะ)
เริ่มจาก คนที่มีความพร้อมในหน้าที่การงาน มีรายได้มั่นคงและก็ไม่น้อยซะด้วย และดูเหมือนไม่มีภารครอบครัวต้องรับผิดชอบ ก็ดันเผลอโพทนาเองว่าโสดไม่มีครอบครัว ที่บ้านก็ไม่ได้ส่งเงินให้บุพการี มีภาระแค่ค่าส่งรถยนต์สายพันธุ์ญี่ปุ่น 1 คัน จะมีเหตุผลอะไรที่ต้องใช้ชีวิตแบบพึ่งพาสังคม จนเข้าใกล้คำว่าเอาเปรียบ....
ใช้แอร์ ใช้ไฟ ใช้ชีวิตที่ทำงานมากกว่าที่พักอาศัย (ไม่ได้งานยุ่ง ไม่ใช่ทำงานล่วงเวลา กล่าวคือไม่ได้อยู่เพื่อทำงาน ....อ่ะๆ ก็อาจมีทำงานบ้างแต่น้อยมากกกซึ่งถ้าทำแค่เวลางานก็เพียงพอแล้ว ...แต่ที่อยู่ดึกคือการนั่งดูหนัง ฟังเพลง อ่านนิยาย จนดึกจนดื่น (แอบรู้ว่าที่พักไม่มีแอร์ ไม่มีตู้เย็น ทีวี และอินเตอร์เนตฟรี) อันที่จริงเอาเปรียบเพื่อนเพราะก็ทำพฤติกรรมแบบเดียวกันในเวลางานด้วย ......ทั้งมวลคือเอาชีวิตมาแขวนไว้ที่ทำงานเพราะทำได้แบบไม่แคร์สังคม ไม่สนใจว่าใครจะแบกรับค่าไฟทั้งๆ ที่ควรช่วยกันประหยัด (ก็คงพอมีสำนึกอยู่บ้างไม่งั้นคงหอบผ้าย้ายมาอยู่ที่ทำงานหล่ะ)
ไปต่อ....เรื่อง ตู้เย็นก็อีกหล่ะ ก็นะเหตุผลที่ที่พักไม่มีตู้เย็นเลยเอาสารพัดมาแช่ในที่พื้นที่ส่วนกลาง แบบจองคนเดียวทั้งชั้น ก็แช่ก่อนมีสิทธิ์ก่อนหรอ!!! คนอื่นเค้าแช่ก็ประเดี๋ยวเดียวจะกลับบ้านก็หิ้วกลับกัน อันนี้แช่ไปเถอะทั้งปีทั้งชาติ แถมขาดความรับผิดชอบต่อสังคมโดยการเอาของที่ไม่ควรแช่มาทำสกปรกรกเลอะเทอะ โดนเพื่อนเหวี่ยงๆ นิดนึงแทนที่จะสำนึก เปล่าเลย ใช้วิธีหมกเม็ดแอบไว้ในซอกหลืบ
### นิยายเรื่องนี้ มีประเด็นให้คิดว่า รายได้ที่มีทำไมไม่พัฒนาคุณภาพชีวิตตัวเอง รับผิดชอบตัวเองบ้าง ร้อนก็ติดแอร์ที่ห้อง เนตเดี๋ยวนี้ก็ใช่ว่าจะแพง ทีวี ตู้เย็น ซื้อเองเป็นของส่วนตัวได้ก็ซื้อเถอะ ไม่มีเงินสดก็ผ่อนบัตรเอาใครๆก็ทำกัน หรือคิดว่าใช้วิธีนี้มันผิดหลักการใช้เงินอย่างฉลาด ก็หาทางที่ดีกว่านี้เอาเองแต่อย่าเอามาเป็นข้ออ้างในการเอาเปรียบสังคมเลย น่ารังเกียจ และมันแย่มาก ....
....ไหนๆก็นะ ขอแต่งเรื่องเพิ่มอีกตอน ชื่อตอนว่า ชุดกีฬา ก็เป็นเรื่องดีนะที่ชอบเล่นกีฬาเพื่อสุขภาพ แต่ พอไปเล่นกลับมาตอนเย็นๆ เหงื่อโชก (เพื่อนร่วมงานก็ไม่เจอบ่อยหรอกเพราะถ้าเลิกงานไม่มีอะไรก็อยากกลับบ้านแล้วแต่บ่อยครั้งที่งานมันด่วน มันไม่เสร็จ มันต้องดึก) เจอคนเล่นกีฬากลับมาเปลี่ยนเสื้อเอามาพาดไว้กับพนักเก้าอี้ แล้วนั่งเล่นคอมสบายใจ อีเพื่อนทำงานดึกก็โนแคร์ ไม่ถามอาสาช่วยเหลือไม่มี บางครั้ง 2-3คนหัวปั่นงานกัน ก็นั่งดูคลิปบันเทิงเริงรมย์ ไม่สนมนุษย์ ...ต่อเรื่องเสื้อกีฬา ยังมีรองเท้ากีฬาอีก เอามายัดไว้ใต้โต๊ะด้วยคิดว่าก็โต๊ะส่วนตัว แต่แหมๆ รถก็มี เอาเก็บในรถก็ได้ม่ะ ต้องเอามาอวดใครหรอ ใครสนกัน เสื้อนั่นก็ด้วยมันสร้างกลิ่นไม่พึงประสงค์ทำให้ห้องทำงานเหม็นอับหัดรู้ไว้ซะบ้าง.....
เริ่มรู้สึกว่ายาวไปหล่ะ พอจบ ให้แต่งนิยายเรื่องนี้วีรกรรมตัวเอกก็เขียนได้อีกเยอะ ......!!!!! ปกติไม่ค่อยชอบโพสต์เรื่อง negative นะ แต่แค่ อารมณ์เสีย